Beyond the Memories

Bölüm 36

***

Kwon Yido uyumama izin verdi ancak bunu yapma motivasyonum çoktan kaybolmuştu. Tören bittiğinde ailemle iletişime geçmem gerektiğini düşündüm. Bu kadar aniden ortadan kaybolmanın ve yatakta rahatça dinlenmenin zamanı değildi.

Ancak sanki Kwon Yido düşüncelerimi hissetmiş gibi sessizce ekledi.

"Jung Sejin'in ailesine bu konuda bilgi verdim."

Gözlerimi sessizce çevirip ona baktım. O kara gözler hiç tereddüt etmeden üzerime sabitlenmişti.

Onun ailesine gerçekte ne söyledi? Kwon Yijung'la olanları detaylı bir şekilde anlattı mı yoksa önce eve gideceğimizi mi söyledi? Kwon Yido'ya benzemediği için en olası olasılık, her iki tarafa da basitçe müdahale etmemelerinin söylenmesiydi.

Bir elimi yatağa koydum ve üst bedenimi kaldırdım. Ceketim ve yeleğim çıkarılmıştı ve üzerimde sadece bir gömlek ve bol bir kravat vardı. Başka birinin bana dokunmasının imkanı olmadığından Kwon Yido onu çıkarmış olmalıydı.

"...Benimle ilgilendiğin için teşekkür ederim."

Çok yorgun olduğum için uyuşmuş hissediyordum. Her iki durumda da önemi yoktu, sadece tüm durumun bittiği için rahatlamıştım. Tüm can sıkıcı işlerin göz açıp kapayıncaya kadar halledildiği düşünülürse, bu kötü bir sonuç değildi.

"Senin sayende sıkıntılı bir durum yaşanmadı."

Kwon Yido beni duyar duymaz ağzını kapattı. Yüzü hala ifadesizdi ama gözleri karmaşık ifadelerle doluydu. Birkaç kez dudaklarını büzdükten sonra belirsiz bir soru sordu.

"...Neresi acıyor?"

Gözlerinin önünde aniden bilincimi kaybettiğim için böyle bir sorunun sorulması şaşırtıcı değildi. Garip olan, aşırı endişeli görünmesiydi.

"Öyle bir yer yok...Ben iyiyim."

"Kendini hasta ya da buna benzer bir şey hissetmiyor musun?"

"Hayır, her şey iyi."

Güven verircesine omuzlarımı silktim. İyi bir gece uykusu sayesinde durumum daha da iyiydi. Buna rağmen Kwon Yido hâlâ sanki söyleyecek bir şeyi varmış gibi yüzüme bakıyordu.

"..."

"..."

Sessizlik aramızda dolaşıyordu. Ben kravatımla uğraşırken o bana hiçbir şey söylemedi. Bana söyleyecek bir şeyi varmış gibi değil, benden bir şeyler duymak istiyormuş gibiydi.

Soru sorma sırasının bende olduğunu biliyordum. Kwon Yijung'a ne olduğunu sormak doğru olurdu. Bunlar bilincimi kaybetmeden önce gerçekleştiği için olası tepkilerim sınırlıydı.

"...Yardımların için teşekkür ederim."

Ama böyle şeyler sormaya gerek yoktu. Kwon Yijung, Seonho Grubunun ikinci oğluydu ve pireden deve yaparsam dezavantajlı duruma düşerdim. Özetle, sadece teşebbüs olan bir olayın üzerinden geçmenin bana hiçbir faydası olmazdı.

"Lee Taeseong seninle orada iletişime mi geçti?"

Kwon Yido'nun sessizliği onaylamadan başka bir şey değildi. Belki de Kwon Yijung ve beni takip eden Lee Taeseong onunla gizlice iletişime geçmişti. Koruma öne çıksaydı sorun daha büyük olurdu, dolayısıyla bu çok akıllıca bir karardı.

"Ona biraz özel maaş vermelisin."

"...Bana söylemen gereken tek şey bu mu?"

Bir süre düşüncelerimi toplamak için başka yere baktım. Zaten hiçbir şey olmamış gibi yoluma devam edecektim ama ona başka ne diyeceğimi bilmiyordum. Yoksa duymak istediğin bu muydu?