Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Peyda kaya)
Acılı bir bakış yeterdi insana...
Mahalleye taşınalı 3 gün olmuştu. Bu üç gün boyunca hem hastane işini hemde evimi ayarlıyordum bugün tatilim bitmiş ve iş başı yapacaktım.
Nenem ne kadar ısrar etsede onda kalmam için kabul etmediğim için bişe dememişti. İşin garip yanı annem hiçbir şekilde aramamış ve oldukça sesizdi. Korktuğum şeyler vardı annemin sessizliği hayra alamet değildi.
Bakır saçlarımı düzleştirip üzerime siyah mini etek beyaz v yaka crop şeklinde bir tişört giymiştim. Makyajımı yapıp evden çıktım. Siyah topuklularım merdivende yankı yapıyordu sabah erken saat olduğu için İnşallah kimse rahatsız olmuyordur.
Apartmandan çıkıp arabamı mahallenin dışında bıraktığım için yürümem gerekiyordu.
Yere bakarak yürüdüğüm için omzum sert birşeye çarptı. Kafamı kaldırıp çarpan kişiye bakınca bora olduğunu gördüm.
Sert bakışlari üzerimde gezindi.
Bişey demeden geçeceken kolundan tutum.
*Bora biraz konuşalım mı* dediğimde bir kolundaki elime bir bana baktı. Bileğimi tutup kolundan çekti.
*Seninle konuşacak hiçbir şeyim yok* diyip gideceken hızla önüne geçtim.
*Bora lütfen* dediğimde sinirle nefes alıp verdi.
*Ne istiyorsun peyda ne yıllar önce benden ayrılmak isteyen kendindin şimdi ne istiyorsun lan* diyip öfkeyle konuşunca başımı eğdim.
Gözlerimin doldu bunu ona farketirmek istemedim.
*Bora ben mec-* çalan telefonu ile sustum.
Yüzüne baktığımda ne diyeceğimi bekliyordu. Telefonunu işaret edince küfür ederek çıkardı.
'ayten' yazısını görünce sinirden ellerim titredi. Bu kızdan nefret ediyordum. Yoklugumda kurulmuş resmen.
