Es algo mas

Rozdział 5

Od mojego pamiętnego spotkania z Pedro minął już tydzień. Oznaczało to, że dzisiaj Hiszpania rozgrywa swój pierwszy mecz grupowy z Chorwacją. Od rana każdy był poddenerwowany i nawet na śniadaniu nie było tego entuzjazmu co zazwyczaj. Nie dziwiłam się to dla nich bardzo ważny turniej, a Chorwacja jest dosyć mocnym rywalem.

- Pablitooo co ci? - Ułożyłam głowę na jego ramieniu, gdy dłubał bezsensownie z swoim jedzeniu.

- Nic. - Burknął pod nosem, ale widząc mój natarczywy wzrok westchnął ciężko. - Stresuje się.

- Przecież nie grasz.

- I to jest w tym najgorsze, przecież te cioty beze mnie rady nie dadzą. Jak mam siedzieć na ławce i pogodzić się z tym, że nie mogę w żaden sposób pomóc? - Dla otuchy złapałam go za dłoń.

- Myślę, że jak będziesz na nich wulgarnie krzyczał ze swojego miejsca to wezmą się do roboty. - Zaśmiałam się.

- A to jest akurat genialny pomysł. - Sukces, pojawił się uśmiech na jego twarzy. - Muszę załatwić sobie duży głośnik z mikrofonem.

- To weź dwa pomogę ci chociaż

Dziewczynom udało się załatwić miejsce na ławce rezerwowych bo Sira chciała być blisko chłopaka w razie jakichś nieprzyjemności. A co do Mikky umknęła mi kwestia tego, że przecież Frankie nie jest Hiszpanem i nie przyleciał z nami. Gdy ją o to spytałam stwierdziła, że jest w innym hotelu ze swoją drużyną, a mimo kontuzji chce być blisko kolegów i ich wspierać. Za to ona wolała mieć jakiekolwiek damskie towarzystwo, więc przyleciała z nami.

- A ty gdzie masz koszulkę? - Spytała mnie Mikky, gdy już wszyscy zebraliśmy się pod hotelem.

- Nie mam. - Wzruszyłam ramionami.

- No nie gadaj...

- Luz dam ci moją tylko chodź na górę. - Gonzalez poklepał mnie po głowie jakbym była małym dzieckiem.

- Nie trzeba mam przy sobie. - Lamine wręczył mi do ręki własną koszulkę.

- A no okej. - Pedro przewrócił oczami, gdy myślał, że nikt nie patrzy.

Widziałam i to było dla mnie dziwne. Nie przepadali za sobą?

                          *****

W końcu znaleźliśmy się na swoich miejscach, a Pablo wcisnął się na siedzenie obok mnie. Biedaczek myślałam, że zejdzie zanim się mecz w ogóle zacznie. Cały czas się kręcił po siedzeniu szukając odpowiedniej pozycji podczas czekania na pierwsze minuty meczu.

- Nie no to będzie jakaś porażka. - Schował twarz zaciągając na nią kaptur.

Piłkarze wreszcie pojawili się na murawie, wraz z tym sama zaczęłam się stresować. Niby to tylko grupa, ale każdy punkt jest na wagę złota.

- Zemdleje zaraz. - Sira złapała się za głowę.

- NO GDZIE PODAJESZ!? - Już po pięciu minutach gry usłyszałam ten kryk nad moim uchem.

Jednak wcale nie byłam lepsza bo chwilę później krzyczałam razem z nim, gdy któryś z chłopaków popełnił jakiś błąd. Byliśmy wręcz idealnym duo do kibicowania, trochę vibe starego z synem przed telewizorem.

W pewnym momencie nim zdążyłam się zorientować, Gavira wystrzelił z miejsca w stronę murawy.

Gol Alvaro Moraty.

Połowa stadionu wydarła się na cały głos razem ze mną. Już w tamtym momencie byłam pewna, że Hiszpanie zejdą z boiska ze zwycięstwem bo Chorwacja po tym golu tymbardziej nie potrafiła odeprzeć ataku. Pogublili się przez co już dosłownie chwilę później przy asyście Pedriego, Fabian Ruiz wpakował piłkę do siatki.