Hakimi, Victoria i Leo byli jedynymi rozsądnymi dorosłymi w tej całej sytuacji.
- Liliana, zapukaj do drzwi, chodź - powiedziała Victoria.
- NIE MOGĘ - Liliana nerwowo stukała palcami w kierownicę.
Siedziała w samochodzie przed domem Kylians, panikując przez telefon, podczas gdy Victoria narzekała, dlaczego powinna wejść do środka.
- Po prostu idź, albo kiedy cię zobaczę, skopię ci tyłek - zagroziła Victoria.
Liliana patrzyła przez okno.
- Dobrze, powiem ci jak było - powiedziała.
- Powodzenia - krzyknęli Victoria i Leo z drugiego telefonu
Liliana rozłączyła się, zanim wysiadła z samochodu. Weszła po schodach, zanim zapukała do drzwi, zawahała się przez chwilę. Jej pięść w końcu zetknęła się z frontowymi drzwiami. Rozejrzała się, skanując zewnętrzną stronę jego domu. Wspomnienia o tym, jak przychodziła tu późno w nocy, czasem pijana, czasem trzeźwa, w każdych okolicznościach jakoś kończyła przed jego domem.
Drzwi otworzyły się lekko, co sprawiło, że szybko odwróciła się w ich stronę.
- Hej - powiedziała cicho.
- Co ty tu robisz? - zapytał ospale.
Pobudka o 10 rano nie była zwyczajowa dla Kyliana, co wyróżniało Lilianę.
- Wszystko w porządku? - zapytała, podchodząc bliżej drzwi.
- Tak, ale co ty tu robisz? - zapytał ponownie.
- Pomyślałam, że musimy porozmawiać - odpowiedziała.- O ile nie ma tu twojej dziewczyny, to nie chciałabym wam przeszkadzać - dodała.
-Zerwaliśmy - powiedział szybko.
Jej serce przyspieszyło z podekscytowania.
- A więc możemy? - zapytała nonszalancko.
Zatrzymał się, by pomyśleć, nie odpowiedział, tylko otworzył drzwi, by mogła wejść. Weszła do środka.
- Zrobię herbatę - powiedział idąc do kuchni.
Poszła tuż za nim. Kiedy szła za nim, nie mogła nie zauważyć, że w jego domu panował bałagan. Zazwyczaj jego dom był czysty i zorganizowany.
Napełnił czajnik wodą i postawił go na kuchence.
- Więc o czym chciałeś porozmawiać? - zapytał Kylian, opierając się o stojący za nim narożnik.
- O tym, co się stało - odparła - Chciałam powiedzieć, że jest mi przykro. Nie powinnam była mówić tego, co powiedziałam i bardzo mi przykro - powiedziała, wiercąc się na palcach.
Spojrzał w dół na jej dłonie, uwielbiał to w niej, jak łatwo się denerwowała i jak wierciła palcami.
- Ja też przepraszam. Masz rację, to co zrobiłem było głupie i zamiast umawiać się z kimś tylko po to, żeby cię wkurzyć, powinienem był po prostu poradzić sobie z moimi uczuciami. Dlatego pomyślałem, że może moglibyśmy zostać przyjaciółmi? - powiedział Kylian.
Serce jej zamarło.
- Kylian, proszę - wyszeptała.
- Liliana, przepraszam, nie mogę tak po prostu przybiec do ciebie po tym wszystkim. Oboje jesteśmy toksyczni. - westchnął.
Czajnik przerwał tę chwilę. Wyłączył kuchenkę. Siedziała, wpatrując się w stół, powoli zdając sobie sprawę, że patrzy, jak ich związek powoli rozpada się jeszcze bardziej, a ona nie może nic z tym zrobić. Nalał wody do kubków.
- Zielona herbata? - zapytał, wyciągając dwie torebki zielonej herbaty.
Przytaknęła.
- Mhm - mamrotała, zanurzając torebkę herbaty w kubku.
- Kylian - powiedziała.
- Liliana, proszę. Nie mogę przestać myśleć o tobie w każdej sekundzie i zastanawiać się, czy do mnie wrócisz. Muszę pobyć trochę sam. Ale jak już mówiłem, zawsze możemy zostać przyjaciółmi. - powiedział łagodnie.
Zatrzymała się na chwilę. Milion rzeczy przechodziło jej przez myśl, gdy wzięła łyk herbaty.
- Liliana? - zapytał, wyciągając rękę, by pogłaskać ją po ramieniu.
W tym momencie wiedziała, że jest pełen kłamstw. Wciąż czuła tę więź między nimi, więź, którą poczuli, gdy byli razem po raz pierwszy.
Więc zamiast płakać i pozwolić mu zobaczyć w niej to, co najgorsze, uśmiechnęła się.
- A więc przyjaciele - powiedziała, odsuwając od siebie kubek. - No cóż. Do zobaczenia później. Trzymaj się - uśmiechnęła się.
DRAMA TIMEE
