HUISFEESTJE || mabbie [✔️]

Hoofdstuk 1 - Brakke ochtend

De geur van versgezette koffie vulde de lucht terwijl het ochtendzonlicht voorzichtig door de gordijnen van het kleine appartement scheen. In de woonkamer, gevuld met lege shotglazen, gamecontrollers, en andere overblijfselen van een hectische avond stappen in de stad, zaten vijf vrienden samen op een grote, ietwat versleten, maar nog altijd comfortabele bank. Na een avond uitgaan in Utrecht hadden ze met zijn alleen besloten te crashen bij Matthy, net zoals vroeger toen ze nog samenwoonden. Ze waren de Bankzitters, een groep vrienden die samen video's maakten,over gestoorde challenges en teveel eten naar binnen schuiven in een bepaalde tijd. Voor de buitenwereld waren ze een hecht collectief, maar voor Matthy was er meer aan de hand.

"Oké, jongens, luister," begon Koen, de organisatorische kracht van de groep, terwijl hij op zijn telefoon tikte. "We hebben deze week een vol schema. Twee opnames, een livestream, en zaterdag moeten we naar dat event in Utrecht."

"Dat event?" gaapte Raoul terwijl hij zich uitstrekte en een hand door zijn warrige haar haalde. "Wat was dat ook alweer?"

"Een meet and greet," antwoordde Matthy. Zijn stem klonk luchtig, maar in zijn hoofd woedde een storm. De laatste tijd had hij moeite zich te concentreren op dit soort gesprekken. Er was iets wat hem afleidde, iets waar hij nog geen woorden voor had gevonden.

"Dat wordt lachen!" zei Robbie enthousiast. "Ik kijk er echt naar uit om weer met de fans te praten." Zijn ogen glinsterden zoals altijd wanneer hij over hun volgers sprak. Matthy glimlachte, maar er was iets aan die glinstering, iets dat zijn hart sneller deed kloppen. Hij probeerde de gedachte weg te duwen.

"Jij bent altijd zo positief," plaagde Milo terwijl hij een kussen naar Robbie gooide. Robbie ving het kussen lachend op en smeet het terug. "Ik kan er ook niks aan doen dat ik de leukste ben," grapte hij met een knipoog.

"Bescheidenheid ten top," mompelde Raoul droogjes, terwijl hij een slok van zijn koffie nam.

Matthy's blik bleef hangen op Robbie, die zich weer tot Koen richtte om te praten over de details van de opnames. Hij zag hoe Robbie's lach lijnen trok rond zijn ogen, hoe zijn schouders lichtjes op en neer gingen wanneer hij lachte. Het voelde alsof iemand zijn maag in een knoop had gelegd. Matthy zuchtte zachtjes en stond op.

"Ik ga even wat lucht halen," zei hij terwijl hij richting het balkon liep. Niemand leek het op te merken, behalve Robbie. "Alles goed, Matthy?" vroeg hij met een bezorgde blik. Matthy knikte te snel. "Ja, ja, ik ben gewoon... een beetje moe, dat is alles."

Robbie leek het antwoord te accepteren en keerde terug naar het gesprek met de anderen. Maar voor Matthy was het niet zo simpel. De frisse lucht op het balkon hielp ook niet om zijn gedachten te ordenen. In plaats daarvan bracht het de realiteit nog duidelijker voor ogen: hij begon gevoelens te krijgen voor zijn beste vriend. En die vriend was Robbie.

Matthy voelde zijn hart bonken in zijn borst. Hij had deze gevoelens de laatste paar maanden proberen te negeren, had ze afgedaan als een verwarring, als iets dat zou overwaaien. Maar de realisatie dat hij in de kast zat, zorgde ervoor dat het gevoel juist groeide. Het was alsof hij opgesloten zat in zijn eigen hoofd, bang om zijn geheim met iemand te delen.

"Matthy, wat doe je hier buiten? Het is fris, man!" Robbie kwam naast hem staan, zijn aanwezigheid was warm en vertrouwd. "Je hoeft je niet zo op te sluiten, weet je."

Matthy schudde zijn hoofd. "Nee, ik... ik had gewoon even wat ruimte nodig."

Robbie lachte zachtjes. "Je bent soms zo fucking mysterieus. Maar weet dat je altijd met me kunt praten, oké?"

Die woorden raakten Matthy dieper dan Robbie waarschijnlijk bedoelde. Hij knikte weer, dit keer trager, en liet zijn blik afdwalen naar de horizon. "Thanks, maat," zei hij zachtjes.

Binnen was de sfeer nog steeds levendig. Koen was druk bezig om de plannen te concretiseren, terwijl Milo aan het kloten was zoals gewoonlijk. Raoul was tosti's het bakken in Matthy's keuken voor de rest.

De dynamiek van de groep was altijd hetzelfde: Koen, de leider en planner; Milo, de grappenmaker met een scherp gevoel voor humor; Raoul, de rustige kracht met zijn droge opmerkingen; en Robbie, de charmante, altijd positieve en sociale jongen. En dan was er Matthy, die zich de laatste tijd steeds meer als een buitenstaander voelde in zijn eigen vriendengroep.

Robbie's telefoon ging af en hij pakte hem snel op. "Hoi mam!" riep hij vrolijk. Zijn stem klonk warm en teder wanneer hij met zijn familie sprak, iets wat Matthy altijd bewonderde. Terwijl Robbie aan het bellen was, glipte Matthy ongemerkt terug naar binnen.

"Alles oké, Matt?" vroeg Raoul met een opgetrokken wenkbrauw.

Matthy forceerde een glimlach. "Ja, gewoon een beetje veel aan mijn hoofd."

Koen keek op van zijn schema en gaf hem een bemoedigend knikje. "Het komt wel goed. We hebben allemaal wel eens zo'n dag."

Matthy waardeerde hun bezorgdheid, maar het voelde alsof niemand echt begreep wat er met hem aan de hand was. Hoe konden ze ook? Hij had het hen nooit verteld, nooit de moed gehad om eerlijk te zijn over wat hij voelde.

De rest van de dag verliep in een waas. De jongens besloten om de resterende tijd van de dag door te brengen op kantoor. Matthy deed zijn best om mee te lachen, om enthousiast te zijn, maar zijn gedachten dwaalden steeds af naar Robbie. Naar de momenten dat ze alleen waren, wanneer Robbie's onschuldige aanrakingen bij hem zoveel meer teweegbrachten. Het was alsof er een muur tussen hen was opgetrokken die alleen Matthy kon zien. Een muur van geheimen, van onuitgesproken gevoelens.

Toen de avond viel en de anderen begonnen in te pakken, bleef Matthy wat langer achter, zogenaamd om nog wat te werken aan een project. De waarheid was dat hij gewoon even tijd nodig had om na te denken, om zichzelf bij elkaar te rapen.

"Zal ik je naar huis brengen?" Robbie's stem klonk achter hem, warm en zorgzaam zoals altijd. Matthy schrok even, maar wist zich snel te herstellen.

"Nee, dat hoeft niet. Ik red me wel," antwoordde hij, misschien iets te snel.

Robbie keek hem onderzoekend aan. "Je weet dat ik hier voor je ben, toch? Wat het ook is."

Matthy voelde een steek in zijn hart. Hij wilde zo graag eerlijk zijn, wilde zo graag alles op tafel leggen, maar de angst hield hem tegen. Wat als hij alles verpestte? Wat als deze gevoelens alles zouden veranderen?

"Ik weet het, Robbie. Dank je," was alles wat hij eruit kon krijgen. Robbie glimlachte en gaf hem een klopje op de schouder voordat hij de deur uit liep. Zijn maag draaide zich om door de onverwachte aanraking.

Toen Matthy uiteindelijk alleen was, liet hij zichzelf op de bank vallen. Hij staarde naar het plafond, zijn gedachten draaiden rondjes in zijn hoofd. Hij wist dat hij dit niet langer kon negeren. Zijn gevoelens voor Robbie waren echt en werden met de dag sterker. Maar hoe kon hij ooit de moed verzamelen om dat toe te geven? En wat als Robbie hem zou afwijzen, of erger, wat als hij hun vriendschap zou verliezen?

De twijfel knaagde aan hem, maar één ding was duidelijk: Matthy kon zichzelf niet langer voor de gek houden. Hij moest een manier vinden om met deze gevoelens om te gaan, zelfs als dat betekende dat hij zijn eigen hart zou moeten breken.

En dat alles, terwijl de wereld dacht dat de Bankzitters gewoon vijf vrienden waren die samen plezier hadden.

Maar in werkelijkheid was het veel ingewikkelder dan dat.