HUISFEESTJE || mabbie [✔️]

Hoofdstuk 15 - Aan tafel

Matthy stond in de keuken van zijn huis in Ameide, de geur van verse pasta en knapperige stokbroden vulde de lucht. Het was een rustige, warme avond en hij had de Bankzitters uitgenodigd om samen te eten. De avond had een dubbele betekenis: het was niet alleen een gelegenheid om te genieten van elkaars gezelschap, maar ook het moment waarop hij en Robbie hun gevoelens wilden delen met de rest van de groep.

De tafel was eenvoudig maar gezellig gedekt, met borden, glazen en een paar flessen wijn. Niets was te chique, precies zoals de sfeer van hun vriendschap altijd was geweest. Matthy schonk zichzelf een glas water in terwijl hij wachtte tot de anderen zouden arriveren, zijn gedachten gingen onvermijdelijk naar het gesprek dat ze die avond zouden voeren. Hij voelde een lichte spanning in zijn maag, maar tegelijkertijd was er een gevoel van opluchting dat ze het eindelijk zouden gaan vertellen.

De deurbel ging, en Matthy liep naar de voordeur om zijn vrienden binnen te laten. Koen, Raoul, en Milo stonden buiten, hun gebruikelijke brede grijnzen op hun gezichten.

"Hé, Matthy! Ruikt goed hier," zei Koen terwijl hij als eerste binnenstapte en zijn jas ophing.

"Dank je. Ik hoop dat jullie honger hebben," antwoordde Matthy met een glimlach, terwijl hij de deur achter hen sloot.

"Altijd," zei Milo, terwijl hij naar de keuken liep en een blik wierp op de gerechten die Matthy had klaargemaakt. "Pasta! Je weet precies hoe je ons tevreden moet houden."

"Robbie is er nog niet?" vroeg Raoul, terwijl hij zijn schoenen uittrok en naar de woonkamer liep.

"Nee, hij komt er zo aan. Ik kreeg net een bericht dat hij bijna hier is," antwoordde Matthy. Zijn hart begon sneller te kloppen bij de gedachte aan Robbie, en het gesprek dat voor hen lag.

Net op dat moment ging de deurbel opnieuw, en Matthy opende de deur om Robbie binnen te laten. Ze wisselden een korte, veelbetekenende blik uit voordat Robbie de kamer binnenstapte, zijn gebruikelijke relaxte houding iets strakker dan normaal.

"Hee jongens," groette Robbie, terwijl hij de anderen begroette met een boks of een schouderklopje. "Sorry dat ik wat later ben. File, je weet hoe dat gaat."

"Geen probleem, we zijn net begonnen," zei Koen, terwijl hij alvast een fles wijn opende. "Zullen we beginnen?"

De vijf vrienden schoven aan tafel, en het gesprek ging al snel over koetjes en kalfjes, zoals hun recente video's, plannen voor de toekomst, en natuurlijk een hoop grappen en plagerijen die over en weer vlogen. Maar terwijl ze aten en lachten, bleef er een zekere spanning in de lucht hangen, vooral tussen Matthy en Robbie. De anderen merkten dit wel op, maar lieten het voorlopig gaan.

Toen de maaltijd op zijn einde liep en de borden langzaam leeg raakten, was het Matthy die uiteindelijk de stilte brak. Hij voelde dat het nu of nooit was.

"Jongens, Robbie en ik willen iets met jullie bespreken," begon hij, zijn stem iets zachter dan normaal. Hij legde zijn bestek neer en keek de anderen een voor een aan.

De tafel viel stil. Koen, Raoul en Milo keken op, nieuwsgierig naar wat er ging komen.

"Er is iets dat we al een tijdje wilden vertellen," vervolgde Robbie, die naast Matthy zat. Hij legde zijn hand kort op Matthy's knie onder de tafel, een gebaar dat hem moed gaf. "Matthy en ik... we hebben gevoelens voor elkaar."

Een korte stilte volgde, waarin de anderen de woorden lieten bezinken. Raoul brak de spanning met een brede glimlach. "Nou, dat verklaart een hoop! Ik dacht al dat er iets anders aan de hand was."

Milo begon te lachen en gaf Matthy een speelse duw tegen zijn schouder. "En je dacht dat we dit niet zouden merken? Kom op, we kennen jullie te goed, man."