HUISFEESTJE || mabbie [✔️]

Hoofdstuk 12 - Opgesloten

Het was een doodgewone dag op kantoor voor de Bankzitters, of dat zou het in ieder geval moeten zijn. Het zonlicht stroomde door de grote ramen, en de gebruikelijke energie hing in de lucht terwijl iedereen bezig was met zijn eigen ding. Milo en Koen waren bezig met het bewerken van de video van de pubquiz die ze onlangs hadden opgenomen, Raoul zat achter zijn computer te brainstormen over nieuwe contentideeën, en Robbie en Matthy waren in stilte bezig met hun taken.

Maar er hing iets anders in de lucht, iets zwaars en onuitgesproken. Iedereen had het opgemerkt, maar niemand had er nog iets over gezegd. De sfeer tussen Robbie en Matthy was gespannen, ongemakkelijk zelfs. De grapjes en plagerijen die normaal gesproken over en weer vlogen, waren er niet. In plaats daarvan was er een kille stilte tussen de twee.

Milo, die altijd al scherp was in het aanvoelen van de sfeer, merkte als eerste op dat er iets mis was. Hij keek op van zijn werkstation en wierp een vragende blik naar Koen, die kort knikte, zijn gedachten bevestigend. Ze wisten allebei dat dit niet kon doorgaan; iets moest gedaan worden. Raoul, die zijn gedachten hoorde en ook het ongemak had opgemerkt, kwam dichterbij.

"Hebben jullie ook gemerkt dat er iets vreemds aan de hand is tussen Robbie en Matthy?" vroeg Milo zachtjes, terwijl hij ervoor zorgde dat de twee in kwestie het niet konden horen.

"Ja, het is niet te missen," antwoordde Koen. "Ze zijn allebei zo stil, het is echt raar. Alsof er een soort spanning tussen hen hangt."

Raoul knikte instemmend. "Iets is er gebeurd, dat is duidelijk. Weet iemand van jullie wat er aan de hand is?"

Milo schudde zijn hoofd. "Geen idee, maar ik denk dat we ze moeten helpen om het uit te praten. Dit kan zo niet doorgaan."

Koen en Raoul keken elkaar aan, hun gedachten synchroon lopend. Ze wisten dat als er iets opgelost moest worden, ze het direct moesten aanpakken, op de typische Bankzitters-manier. En zo ontstond hun plan.

"Wat als we ze gewoon opsluiten in een van de opnamekamers?" stelde Raoul voor, met een speelse glinstering in zijn ogen. "Laat ze het maar uitvechten, letterlijk of figuurlijk."

Milo grijnsde. "Dat is eigenlijk niet eens zo'n slecht idee. Ze kunnen er pas uit als ze het hebben uitgepraat."

Koen keek naar de opnamekamer aan de andere kant van de ruimte en knikte goedkeurend. "Ik denk dat het werkt. We doen het gewoon."

Ze wachtten op het juiste moment, waarbij ze ervoor zorgden dat Robbie en Matthy alleen in de buurt van de opnamekamer waren. Matthy stond net op om iets te pakken toen Milo subtiel Raoul een knikje gaf.

"Hee, Matthy, Robbie, kunnen jullie even hierheen komen?" vroeg Raoul, met een overdreven nonchalante toon.

De twee keken op, ietwat verrast door het verzoek. "Wat is er?" vroeg Robbie terwijl hij naar de opnamekamer liep.

"Gewoon, even een paar dingen doornemen voor de volgende video," antwoordde Milo snel.

Zodra Matthy en Robbie de opnamekamer binnenstapten, sloegen de drie de deur dicht en draaiden de sleutel om. Matthy draaide zich abrupt om, zijn ogen groot van schrik.

"Wat doe je?" vroeg hij geschrokken.

"Jullie zitten hier opgesloten totdat jullie het hebben uitgepraat," verklaarde Koen kalm vanachter de deur.

Robbie keek hen ongelovig aan. "Serieus? Dit is toch niet nodig?"

"Jawel, dit is heel erg nodig," antwoordde Raoul vastberaden. "Jullie zijn de hele dag al stil en gespannen, dus fix het gewoon. Wij wachten wel."

Matthy voelde een golf van paniek door zich heen trekken. Hij wilde niet in deze situatie zijn, opgesloten met Robbie, met niets anders te doen dan praten over wat er tussen hen in de lucht hing. De stilte die volgde was verstikkend.

Robbie keek naar Matthy en zuchtte diep. "Matthy, dit gaat niet werken als je blijft zwijgen. We moeten hier doorheen, en blijkbaar moeten we het hier en nu doen."

Matthy ademde diep in, zijn blik gericht op de grond. "Robbie, ik... ik weet het niet. Dit is allemaal zo nieuw voor me, en ik ben gewoon in de war. De gevoelens die ik heb, ik weet niet eens hoe ik ze moet plaatsen."

Robbie stapte naar voren, zijn stem zachter en oprechter dan ooit. "Matthy, ik begrijp het. Maar ik moet je gewoon eerlijk zeggen hoe ik me voel. En ik wil weten hoe jij je voelt, want we kunnen hier niet omheen blijven draaien."

Matthy keek Robbie eindelijk aan, zijn ogen vol verwarring en emoties die hij niet onder woorden kon brengen. "Robbie, ik... ik denk dat ik je ook leuk vind. Maar het is allemaal zo overweldigend. Het lijkt alsof alles zo snel gaat, en ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan."

Robbie glimlachte zwakjes en stapte nog dichterbij. "Het is oké, Matthy. Het hoeft allemaal niet in één keer te gebeuren. We kunnen het rustig aan doen, het stap voor stap aanpakken. Maar ik wil gewoon dat je weet dat mijn gevoelens voor jou echt zijn."

Matthy voelde zijn hart sneller kloppen bij Robbie's woorden. Er was een deel van hem dat gewoon wilde wegrennen, zoals hij eerder had gedaan, maar er was ook een ander deel dat wist dat dit belangrijk was. Dit was Robbie, zijn beste vriend, de persoon die altijd aan zijn zijde had gestaan. Hoe kon hij nu ineens zo bang zijn voor iets dat misschien wel prachtig kon zijn?

"Maar wat als... wat als we dit verpesten, Rob?" Matthy's stem was zacht, bijna een fluistering. "Wat als we alles kapotmaken wat we hebben?"

Robbie schudde zijn hoofd en legde voorzichtig een hand op Matthy's schouder. "Dan proberen we het opnieuw, of we vinden een andere manier.

Matthy voelde de woorden diep in zich doordringen, en voor het eerst in dagen voelde hij zich niet meer zo overweldigd. In plaats daarvan was er een gevoel van verlichting, alsof de last die hij al die tijd met zich mee had gedragen eindelijk van zijn schouders werd gehaald.

De stilte tussen hen vulde zich met iets anders, iets zachts en veelbelovend. Matthy voelde zich naar voren getrokken, bijna tegen zijn wil in, en zonder er echt over na te denken boog hij zich naar Robbie toe. Robbie deed hetzelfde, hun voorhoofden raakten elkaar even aan voordat hun lippen elkaar ontmoetten in een voorzichtige, verkennende zoen.

Het was geen dramatische, allesverzengende kus zoals in de films. Het was teder, en tegelijkertijd geladen met alle emoties die ze hadden onderdrukt. Maar het was ook genoeg om Matthy's hoofd te laten tollen, niet van verwarring, maar van de realisatie dat dit juist voelde. Het was wat hij al die tijd had gewild, zonder dat hij het wist.

Ze trokken zich langzaam terug, beiden nog steeds overmand door wat er net was gebeurd. Matthy haalde diep adem en glimlachte naar Robbie, een echte glimlach deze keer, vrij van de onzekerheid die hem de afgelopen dagen had geteisterd.

"Misschien... misschien kunnen we dit echt laten werken," zei Matthy zachtjes.

Robbie knikte en keek hem met een intense blik aan. "Ja, dat denk ik ook."

Wat ze niet wisten, was dat aan de andere kant van de deur, Milo, Koen en Raoul in stilte meeluisterden. De spanning had hen er allemaal van weerhouden iets te zeggen of zelfs maar te bewegen. Ze hadden elkaar een blik van opluchting en triomf gegund toen ze de woorden van Matthy hadden gehoord. Maar nu de kus had plaatsgevonden, stonden ze verlegen te wachten, niet goed wetend hoe ze zouden moeten reageren.

"Wat doen we nu?" fluisterde Raoul uiteindelijk, zijn stem nauwelijks hoorbaar.

Koen haalde zijn schouders op. "We doen alsof we van niks weten. Ze moeten hier zelf doorheen komen."

Milo knikte instemmend. "Laten we ze maar gewoon met rust laten. Ze zullen vanzelf naar buiten komen."

Na een paar minuten in stilte wachtten, hoorden ze hoe de deur van de opnamekamer openging. Matthy en Robbie stapten naar buiten, hun blikken naar de grond gericht, allebei nog steeds overweldigd door wat er was gebeurd.

Koen, Milo en Raoul deden hun best om hun gezichten neutraal te houden, hoewel het moeilijk was om de opwinding die ze voelden te verbergen. Er was iets veranderd tussen hun vrienden, en hoewel ze nog niet precies wisten wat, voelde het aan als een goed iets.

"Laten we gaan lunchen," stelde Milo plotseling voor, de spanning doorbrekend. "Ik heb echt trek."

Matthy en Robbie keken op, verrast door de plotselinge normaliteit van het voorstel. Ze wisselden een blik uit, een kleine glimlach spelend om hun lippen,