ONSRA

《1:0》

Aya Kaai

️🌘

Gözlerimi kapatıp derin nefes aldım. Annemin sesi beynimi kanatıyordu.

"Ben konuşurken bana bak Aya!"

Yine kendi kendine bağırıyordu.

Gözlerimi açıp ona baktım. Arkasında ki ablama baktığımda kulaklığı takmış telefonuna bakıyordu.

Annem beni burda aşalarken hiç mi umursamıyordu.

"Sen yine kendini saldın! Kimlerle takılıyorsun bilmiyorum!"

Yere bakarak annemi dinliyordum. Karşı gelsem birşey yapamazdım.

"Erika bile seni derslerde geçti!"

Kaşlarımı kaldırdım. Şimdi anlaşılmıştı karın ağrısı.

"Anne ben sayısalda hiçbir zamanda iyi değildim. Bunu bile bile beni o sınıfa aldın!"  Dedim ona bakarak.

Küçümser şekilde bana bakarak güldü.

"İyi değilmiş... sen zaten nede iyisin ki!"

Göğsümde bir yer acıdı. Kalbim.

Bir anne kızına böyle davranır mıydı? Evet davranıyormuş o kişi Kira Ren ise evet davranırmış.

"Bunu biliyordun! Ben isteyerek o bölümü okumuyorum! Senin baskın yüzünden okuyorum!"  Bende ayağa kalktım ve ona baktım.

Kaşlarını çatmış bana bakıyordu.
"Ses tonuna dikkat et Aya."

Dolan gözlerimi tavana diktim. Geri ona döndüm.

"Ben sayısal değil dil okumak istiyordum! Ama sen ablan okuyor sende okuyacaksın dedin! Sen beni hep ablamla kıyasladın ve ona benzetmeye çalıştın.. ama ben ablam değilim anne!"

Bana aynı gözlerle bakıyordu. Salona anneannem girdi. Bize şaşkınlıkla bakıyordu.

"Noluyor burda ne bağırıyorsunuz!"

Ona cevap vermeden anneme bakmaya devam ettim.

"Sen her zaman bana bunu yapıyorsun. Ben senin düşmanın değil kızınım anne. Ablam gibi bende senin kızınım! Ona gösterdiği toleransı birazda bana göster lütfen."  Onunla aynı renk olan gözlerine baktım.

Yüz ifadesi yine değişmedi. Ben yine boşuna konuşuyordum.

"Baban gibi boş boş konuşmaya başladın yine!"

Alayla güldüm. Evet diyecek bir şeyi kalmayınca yine babama benzemem konusu açılmıştı.

Bir kaç adım ona yaklaştım.

"Ben babam değilim anne."  Dedim ve arkamı dönüp hızla evden çıktım.

Kapıya geldiğimde ceketimi giyerken annemin sesi ile durdum.

"Babam değilim diyorsun ama aynısısın! O da diyecek birşeyi kalmadığında arkasını döner giderdi! İster kabul et ister etme sen babanın kızısın Aya!"

Cevap vermeden kapıyı açtım ve hızla evden çıktım.

Değildim.. ben babamın kızı değildim.

Ben sevdiklerime acı çektirmem.

Hızla evden uzaklaşmak istiyordum.

•••

Sahile gelmiştim. Şuan bankta oturmuş sahile bakıyordum.

Nerden buldu bilmiyorum ama Chigiri beni bulmuştu. Şuan onunla bankta oturuyorduk.

"Anlat bakalım sen makyaj yapmadan evden çıkaracak şey ne?"

Ona baktım ve hafifçe gülümsedim.

"Her gün makyaj yapıcak değilim ya biraz cildim hava alsın."

Bana gözlerini devirdi ve yaklaştı. İnanamayarak konuştu.
"Sen ablanın trafik kazasında bile makyaj yapmadan hastaneye gidemedin.. bugün mü cildini havalandıracağın tuttu?"

Güldüm. Haklıydı ne olursa olsun makyaj yapmadan dışarı çıkmazdım.

"Annen yine neden kavga çıkardı?"  Dedi bana endişe ile bakarak. 

Beni bu kadar iyi tanıması iyi bir şey miydi?

"Normal annem işte boşver."

Yine bana aynı gözlerle bakıyordu.
"Ama sen boşveremiyorsun."

Güldüm ve ona baktım.

"Cidden boşver ben bile artık alıştım."

Kafasını salladı. Beni kafamdan tutarak kendi omzuna yasladı.

Gözlerim huzurla kapandı. En güvendiğim omuzdu.

"Teşekkürler Chigiri."

Gülümseme sesini duydum ve kolunu omuzlarıma sardı.

•••
 

Bir saattir buradaydık. Gülmekten artık gözyaşım kalmamıştı.

"Chigiri lütfen bak artık gözyaşım kalmadı." Diye hayıflandım.

Benim bu halime güldü ve başını salladı.
"Tamam tamam susuyorum."

Ben derin nefes aldım ve üstümde ki ceketi çıkardım. Gülmekten terlemiştim.

Yanaklarıma kan gibi kızardığını hissediyordum.

Ben geri banka yaslandım. Nefes nefese kalmıştım. Chigiri her zaman ki gibi yine beni mutlu etmişti.

"Bir dakika kımıldama."  Chigiri'nin sakin sesi ile durdum.

"Ne oldu?"

Chigiri bana yaklaştı ve elini saçıma götürdü. İki parmağı ile saçımdan bir şey almıştı.

Ne aldı diye bakmak için kafamı kaldırdığımda Chigiri ile yüzümüzün yakın olduğunu farketmiştim.

Chigiri'nin gözleri gözlerimden dudaklarıma kaymıştı.

Yutkundum.

Yutkundu.

"Aya..."

Onun gözlerine baktım.

"Yapacağım şey için benden nefret etme."  Dedi ve biraz daha eğildi dudaklarıma yapıştı.

Gözlerim açıldı.

Chigiri dudaklarımdan öpüyordu.

Yıllardır aşık olduğum adam beni mi öpüyordu?

İyide ben neden buna mutlu olamıyordum.

Neden şuan aklıma Akira gelmişti.

Gözümü arka tarafa çevirdiğimde bize bakan grubu gördüm.

En önde bana kırgınca bakan Akira'yı gördüm.
______________________________________

Fikir belirtebilirsiniz.

Oy ve yorum vermeyi unutmayın.