Ik voel me verlaten. In de steek gelaten. Alleen. Een hopeloos geval. Een wrak. Een mens zonder inhoud. (Nou ja, behalve het vet qua lichaam)
Waarom zou ik nog verder gaan. Niemand ziet me staan.
Ik heb het gevoel dat niemand om mij geeft. Altijd kraken mensen dingen af of verdraaien het. Als ik iets zeg, zeg ik de verkeerde woorden. Als ik iets typ, word er meteen kritiek opgeleverd. Mensen snappen niet hoe ik me voel. Niemand besteed aandacht aan mij. Niemand... langzamerhand wordt het: de wereldbevolking en ik. Ik sluit me af. Zodat ik in mijn eigen verdriet verdrink. Als niemand mij ziet, waarom zou ik me dan nog laten zien? Al die tevergeefse pogingen om erbij te horen. Altijd val ik weer weg.
Dit denk ik op dit moment allemaal. 12-7-2015 00:10.
Mijn ogen vullen zich nu met tranen. Herken je dit ook?
JE LEEST
Dagboek
RandomMijn leven. Wat ik allemaal grotendeels doormaak. Dit is mijn dagboek. Hier lucht ik mijn hart. En ik deel het. Hopelijk valt er wat van te leren!
