Ik voel me zó rot/depri/boos whatever. Eerst staarden mensen me alleen maar aan om mijn tape op mijn knieën, maar nu vragen mensen van mijn leeftijd de hele tijd: Wat heb jij nou weer? Echt op zo'n manier dat het heel spottend klinkt. Ik loop altijd wel negerend verder maar van binnen kookt het. Van woede. Van verdriet. Bij vandaag de 2e keer dat het gezegd werd moest ik huilen. Heb ik een keer geen pijn, word ik er weer aan herinnert.
Net vroegen de buren ook al wat ik aan mijn knieën had. Tsja.. toen moest ik het wel zeggen. Ik voelde de brok in mijn keel. Toch heb ik het weten te zeggen. Zegt die man: 'Dan doet het zeker geen pijn.' Echt een dom iemand. IK DRAAG TOCH GEEN TAPE VOOR DE LOL! TUURLIJK DOET HET PIJN! Dacht ik dan. Niet gezegd maar dat dacht ik echt. Wat een oen is die vent!
Net mijn tape er maar ook afgehaald. Ik kan er gewoon niet meer tegen. Ik voel me zó beperkt. Ik laat ze er ook maar een paar dagen af.
JE LEEST
Dagboek
RandomMijn leven. Wat ik allemaal grotendeels doormaak. Dit is mijn dagboek. Hier lucht ik mijn hart. En ik deel het. Hopelijk valt er wat van te leren!
