DAMNED (Dark Romance)

Chapter five

MARA

Hindi ko na alam kung ilang oras na akong nakatulala at nakatitig sa kisame habang nakahiga sa malambot kama. Hindi na ako nakatulog ulit dahil naaalala ko ang mukha ng lalaking iyon at ang pribadong niyang bahagi sa tuwing nakapikit ako. Mabuti nga lang talaga ay walang nangyari at hinayaan niya akong umalis sa kabila ng nagawa ko.

"Ho?" I almost choked.

"Exactly what you heard. Are you going to replace her?"

I looked at him with confusion. What? He didn't budge. He remained still, passive facial expression while waiting for my response.

Iniwasan ko siya ng tingin at yumuko ako. Hindi ko kayang makipagtitigan ng matagal sa kanya dahil para akong nalulunod sa mapang-akit niyang ganda. Kinagat ko ang baba kong labi. Sinubukan kong mag-isip ng magandang isasagot para hindi niya ako maisipang patayin pero parang hindi gumagana ang aking utak. Hindi ko alam kung anong sasabihin, kasalanan ko to.

"Leave before I change my mind," mariing saad niya.

I can't believe what I heard so I immediately snap my head to look at him. Magkahalong duda, gulat, at saya ang nararamdaman ko sa sinabi niya. But what's surprising is that he's not looking at me, and he is letting me go?

"Agh-hmm."

Isang mahinang tikhim ng babae ang narinig ko kaya napatigil ako sa pagda-daydream.

"Magandang umaga, Hija," bati ng matandang babae sa akin na agad pumasok sa kwarto.

Napabalikwas ako ng bangon sa gulat habang tuloy-tuloy lang siyang pumasok sa loob. Automatiko namang kumuyom ang mga kamao ko upang ihanda ang sarili sa anomang pweding pag atake na mangyayari.

Huminto ang matanda sa harapan ng malaking bintana at maiinam kong pinagmasdan ang bawat galaw niya. Dahan-dahan niyang binuksan ang makapal na kurtina ngunit walang bumati na sikat ng araw mula sa labas ng salamin na iyon. Tanging kadiliman lang at maninipis na ulap.

May suot siyang salamin sa mukha at hanggang talampakan ang haba ng kanyang bestida. Halos kulay puti narin lahat ng buhok ng matanda at kulubot ang balat.

"Sino ka?" agad kong tanong sa kanya saka ko kinuha ang unan sa tabi para ihandang pamalo. I'm sorry but I can't let my guard down again.

Agad namang dumako ang tingin niya sa unan na nasa aking harapan bago bumuka ang bibig niya para sumagot "Tawagin mo na lang akong nanay Bebeng, Mara. Isa ako sa mga katulong ng mansyong 'to," malumay niyang sagot.

"P-paano mo nalaman ang pangalan ko?" mas humigpit ang hawak ko sa unan. Hindi ako basta-basta magtitiwala kahit kanino.

Who knows who she really is? One thing I've learned is that monsters are shapeshifters. They can lurk everywhere and she could be one of them.

"Huwag kang mag alala hija, noong unang dating ko rin dito ay ganyan na ganyan din ang reaksyon ko. Tao ako at hindi halimaw kung yan ang ikinakatakot mo," pagpapakalma niyang sagot sa akin.

I don't know. How would I know?

Pero para naman akong nabuhayan ng loob sa sinabi niyang yon. Pero I don't know kung paniniwalaan ko siya kasi parti ng utak ko ay nag-aalangan.

"But that did not answer my question. Paano at saan mo nalaman ang pangalan ko?" paguulit ko sa kanya. I sounded rude and had no manners.

Agad siyang natigilan sa ginagawa at marahang lumapit sa akin, pero bago pa man siya makarating ay mabilis akong napaatras sa kama at sinenyasan siyang huwag lalapit. Kaagad din naman siyang tumigil sa paglakad at hindi na nagpumilit pa.