Tardiness ٭ Ryeji

Bölüm 10 - Aşktan Arkadaşlığa

yine ben geldim
bu fici final yapıp diğer ryeji ficlerinden devam etmeye karar verdim çünkü neden olmasın

🪐

Gözlerimin acısını umursamadan yüzüme su çarpmaya devam ettim, ateşimin olduğunu hissediyordum ama o sürtük hemşirelere tek bir kelime etmekte istemiyordum. Bu sabah serum takarlarken kolumu deşip bütün kan yollarımı yıkmışlardı, bir güzel sövmüştüm eğer orada Minho olmasaydı tepelerine çökmüş dövüyor olurdum çoktan.

Sensörlü musluktan elimi çektiğim an su akmayı kesti, buğulanan ve birkaç damla su sıçrattığım aynadan görüntüme baktım. Hastaneye yerleşeli daha iki gün olmuştu ama şimdiden yanaklarım içine göçmüş baya kilo vermiştim. Sahiden doğru düzgün yemek bile yiyemiyordum çünkü aldığım serumlar bende tokluk hissi yaratıyordu.

"Doktor kontrole gelecek Ryu yatağa geç hadi." kapının pervazında kollarını göğsünde bağlayarak yaşlanmış olan Minho ile aynada göz göze geldim. Bana sıkıntı etmekten o da ağzına iki lokmadan fazla bir şey atmıyordu bu yüzden gözle görülür şekilde çökmüştü. Sigara kullanımını arttırdığı için dudakları artık mor ve gözlerinin içi sarı görünüyordu.

"Beni taburcu etmesini isteyeceğim." dedim durgun sesimle. Minho anında başını iki yana sallayıp kolumu kavradı be beni kendisine çevirdi. Bakışları sinirliydi çünkü o keskin kaşlarını yine çatmış bakıyordu.

"Saçmalama Ryujin. Burada tedavi görüyorsun bunu en iyi sen anlarsın, evde kendine dikkat etmeyeceksin ve eminim ki sözümü dinlemeyeceksin." dedi, kelimelerini özenle seçerken gözlerini benim harelerimden ayırmıyordu. Bir tür manipüle etme yöntemini kullanıyordu üzerimde fakat ben de asla işe yaramıyordu. Kafama koyduysam onun olması için çabalardım.

"Ben burada daha da kötüleşiyorum. İstediğim gibi zaman geçiremiyorum görmüyor musun gittikçe ölüme yaklaşıyorum." bu sefer susmayacaktım gerekirse avazım çıktığı kadar bağıracak ve bu hastane köşelerinden kurtulacaktım. Öleceksem bile son zamanlarımın hastanede geçmesini istemiyordum ama bunu Minho'ya asla açıklayamıyordum çünkü o kafasında benim hastanede iyileşeceğimi yerleştirmişti çoktan.

"Sakın bir daha ölümü ağzına alayım deme Ryujin." işaret parmağını suratıma doğru sallayıp bana göz dağı verdi. Ondan zerre korkum olmadığı için bir kenara ittirip odaya ilerledim ve mükemmel ötesi (!) hastane yatağımda yerimi aldım.

Dakikalar sonrasında doktor odaya gelmişti ama Minho hâlâ bıraktığım yerde kalmaya devam etmişti ya da bana görünmeden çoktan gitmişti odada kim bilir. Ona dargın kalmak istemiyordum bu yüzden en kısa zamanda gönlünü almaya çalışacaktım.

"Merhaba Ryujin bugün kendini nasıl hissediyorsun?" orta yaşlarda olan sıfatı biraz babamı andıran doktorum neşeli şekilde sormuştu bu soruyu. Somurtkan suratımı ona çevirip negatip enerjimi ona da bulaştırdım, yüzü yavaştan solmaya başlayınca keyfim yerine gelmişti.

"Gerçekten nasıl hissettiğimi merak ediyor musun?" diye sordum resmiyeti umursamadan. Bizim ülkedeki tüm üst mevkiye sahip insanlar için resmiyet önemliydi ama ben pek resmi olmak konusunda iyi değildim. Bir kenar mahallede büyüyen kızdım ve oradakilerle aramda resmiyet söz konusu olmamıştı.

"Evet eğer anlatırsan ona göre not alacağım." dedi kalemini çıkarıp küçük not defterine bir şeyler karalarken. Yatakta doğruldum ve tek kaşımı kaldırıp ona baktım, izini aldığıma göre şu dakikadan sonra kimse beni susturamazdı.

"Öncelikle şu yemekçiyi hiç sevmediğim ve sürekli yemekleri soğutup önüme verdiği için nefret doluyum. Onun dışında televizyonda sadece iki kanal var ve benim en sevdiğim kanal çekmiyor, bu yüzden de nefret doluyum. Üçüncü olarak yan ondada çocuğun birini koymuşsunuz iki de birde odama giriyor bana 'unnie sen çok güzelsin' diyor gidiyor ah bu hoşuma gidiyordu. Neyse dördüncü olarak yatak çarşafları ve daha bir çok şey değişmiyor banyodan donra yatağın kokusundan kendimi kötü hissediyorum. Ve son olarak hemşirelerinizin hepsine eksi puan veriyorum kolumu getirdikleri hâle baksanıza öleceğim sanırım."