Κάτι στις Σελίδες [ON HOLD]

Kεφάλαιο 6

Ξεκινήσαμε λοιπόν. Η Phoebe μας είπε πως θα μας πάρει περίπου είκοσι λεπτά να φτάσουμε. Στρίψαμε σε μερικά στενά και μετά βγήκαμε σε έναν μεγάλο δρόμο. Ο Alex θέλησε να σπάσει τη σιωπή, και είπε -ειρωνικά πάντα-"πολύ καλά τον ξέρεις τον δρόμο βλέπω". Η Phoebe ήρεμη, χωρίς να γυρίσει το βλέμμα της του απάντησε "ναι, τον ξέρω. Η Amelia με έσερνε συχνά ως εκεί. Το λάτρευε αυτό το βιβλιοπωλείο. Σαν δεύτερο σπίτι της.Πραγματικά θα μπορούσε να ζήσει εκεί μέσα. Ξέρετε, το αγαπούσε το διάβασμα. Στο υπόγειο του σπιτιού της είχε τοποθετήσει κάτι γιγάντιες βιβλιοθήκες. Και όλες ήταν γεμάτες με βιβλία που έχει διαβάσει στη ζωή της.". Μιλούσε έντονα,κοιτούσε το κενό και έκανε χειρονομίες, σαν να προσπαθούσε να μας δώσει το σχήμα των βιβλιοθηκών με τα χέρια της. Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της. ΟNiall που την παρατηρούσε όλη την ώρα που μιλούσε, το είδε πρώτος."Κλαις;" την ρώτησε. Αμέσως εμείς γυρίσαμε να την κοιτάξουμε κ ιεκείνη βιάστηκε να σκουπίσει το δάκρυ με την παλάμη της. "Όχι"ψέλλισε. "Αφού κλαις" απάντησε ο Dave. "Θα την βρούμε μην φοβάσαι" της είπα, θέλοντας να της δώσω κουράγιο. "Βάλε φράγμα στα ρυάκια ρε" είπε ο, κλασικός, Alex. Γέλασε.

"Τέλος πάντων" είπε"τι νομίζετε ότι μπορεί να δείχνουν οι αριθμοί;". Η συζήτηση πήρε ξανά τους φυσιολογικούς της ρυθμούς. Ο Dave είπε πως αν ισχύει η θεωρία του Niall έχουμε τους αριθμούς 37586. "Και τι διάολο κάνουμε με αυτούς;"ρώτησα. "Προς το παρόν τίποτα. Θα δούμε αν προκύψει κάποιο άλλο στοιχείο και τότε θα αποφασίσουμε τι θα κάνουμε" απάντησε η Phoebe. Και μετά σιωπή.Παρατήρησα πως αρκετοί, στην ηλικία μας περίπου, κάρφωναν με το βλέμμα τους την Phoebe. Νομίζω ξέρω τι τους έκανε εντύπωση. Το πρώτο ήταν το πόσο όμορφη κοπέλα είναι. Το δεύτερο, ότι μια τόσο πανέμορφη κοπέλα συνοδευόταν από τέσσερις μαντράχαλους φανερά κατώτερους από την ίδια. Είμαι σχεδόν σίγουρος πως όλοι αναρωτιούνταν, γιατί να θέλει να κάνει παρέα μαζί μας. Τις σκέψεις μου διέκοψε η θριαμβευτική ανακοίνωση "φτάσαμε" της Phoebe.

Αντικρίσαμε ένα μεγάλο, μονοόροφο κτίριο με σομόν ξεφτισμένους τοίχους και μια σκουριασμένη πινακίδα που κάποτε έγραφε "Βιβλιοπωλείο-Βιβλιοθήκη: The magician"."Απορώ πως κατέληξε τόσο θλιβερό αυτό το μέρος. Μέχρι πριν δύο χρόνια ήταν πραγματικά υπέροχο. Και ακόμη καλύτερο ήταν το εσωτερικό του. Είχε άπειρα βιβλία στο ένα δωμάτιο με μια βιβλιοθήκη που έμοιαζε με σπείρα. Στο άλλο δωμάτιο είχε κάτι τεράστιες χρωματιστές μαξιλάρες στο πάτωμα, και κάτι μικροσκοπικά τραπεζάκια για να διαβάζει ο κόσμος τα βιβλία. Θυμάμαι υπήρχε και μια κυρία που έδινε καφέ και μάφιν σε αυτούς που διάβαζαν. Και μία τεράστια ραφιέρα με όλα τα DVD, βασισμένα στα βιβλία που υπήρχαν εκεί. Αλλά μετά έκλεισε και το εγκατέλειψαν εντελώς. Και να που κατάντησε.". Ήταν όντως θλιβερό.Το επόμενο πράγμα που παρατηρήσαμε ήταν τα γκράφιτι που υπήρχαν στους τοίχους.Όπως σε όλα τα εγκαταλελειμμένα κτίρια οι ανερχόμενοι επαναστάτες και καλλιτέχνες εκφράζονταν. Οι μεν έλεγαν, με όχι και τόσο ευγενικό τρόπο, τη γνώμη τους για την πολιτική, την κοινωνία, τους νόμους, κοκ. Οι δε ζωγράφιζαν μάτια, κοπέλες, νεράιδες, πουλιά και λοιπά. Σε μερικά σημεία διέκρινες μερικά"μηνύματα" από καψουρεμένους τύπου "hayley σε αγαπάω". Σε κάποια άλλα μερικά, προφανώς δεκαπεντάχρονα αγόρια, είχαν ζωγραφίσει πέη και διάφορα άλλα πράγματα που έχουν να κάνουν με τα ανθρώπινα γεννητικά όργανα. Σχολιάσαμε με αρκετή λεπτομέρεια όλα όσα είδαμε γελώντας. Μετά από αρκετό ανούσιο χάσιμο χρόνου, είδαμε κάτι πραγματικά χρήσιμο. Ήταν ένα μήνυμα γραμμένο με ροζ σπρέι,ίδιας απόχρωσης με εκείνου του στυλό, που έγραφε "θυμήσου το 2006"και από κάτω υπήρχε η υπογραφή -Α. Α όπως Amelia. Ροζ σπρέι σαν τον ροζ στυλό με το γκλίτερ. Η Phoebe μας ενημέρωσε ότι αυτός είναι ο γραφικός χαρακτήρας της Amelia. Μαλλον το είχε γράψει εκείνη, απευθυνόμενη σε εμένα ή την Phoebe.2006... η χρονιά που κλείναμε τα 7. Κάναμε ακόμη παρέα με την Amelia τότε.