Κάτι στις Σελίδες [ON HOLD]

Kεφάλαιο 5

Γύρισα σπίτι. Από τη μια ήμουν πολύ χαρούμενος που είχα βρει και το τελευταίο στοιχείο. Εντάξει δεν ήμουν σίγουρος ότι αυτό ήταν το τελευταίο, αλλά τουλάχιστον έτσι έδειχναν τα πράγματα. Από την άλλη δεν μπορούσα με τίποτα να καταλάβω πως στο διάολο συνδέονταν όλα αυτά, τα απολύτως άκυρα, πράγματα. Ένας ανεκπλήρωτος στόχος, μια αφιέρωση, ένα κινητό, ο αριθμός 8, ένα βιβλιοπωλείο και το βιβλίο που μου χάρισε. Τα μόνα πράγματα που θα μπορούσαν να συνδέονται με κάποιο τρόπο είναι το βιβλίο και το βιβλιοπωλείο. Αλλά και πάλι. Τι σχέση θα μπορούσαν να έχουν; Ίσως ο θειος της να αγόρασε από αυτό το βιβλιοπωλείο το βιβλίο. Και τι με αυτό; Τα αλλά τι σχέση μπορεί να έχουν; Σκέφτηκα να μιλήσουμε με τον Lewis Padigtom. Ίσως αυτός να ξέρει κάτι.

Με τα πολλά, η ώρα πήγε εννιάμιση και σκέφτηκα να δω μια ταινία. Έψαξα στο internet το Fast and Furious και είδα την πρώτη ταινία. Έπειτα αποφάσισα να δω και την δεύτερη. Και την τρίτη. Για να μην τα πολυλογώ το βραδύ δεν κοιμήθηκα. Είδα όλες τις ταινίες Fast and Furious και μετά σκεφτόμουν την Amelia. Μου έκανε εντύπωση πόσο γρήγορα αλλάζει. Μικρή ήταν ένα κοριτσάκι γεμάτο όρεξη για περιπέτεια. Μεγαλώνοντας εγινε η "τέλεια" κοπέλα. Τα κατάφερνε σε όλα και η συμπεριφορά της ήταν κάτι παραπάνω από αριστοκρατική. Και τώρα ξαφνικά ξύπνησε πάλι μέσα της το πνεύμα της περιπέτειας. Ή απλώς ήθελε να μας κάνει όλους άνω κάτω. Ή να δείξει για τι είναι ικανή. Αλλά όχι... η Amelia ποτέ δεν κάνει πράγματα για να δείξει κάτι στους άλλους. Αυτό ήθελα να πιστεύω. Έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται να την αφήσω στην μοίρα της, να καταλάβει πως δεν στρέφονται όλα γύρω της. Αλλά έπνιγα αμέσως αυτές τις σκέψεις με ένα "μηνεισαικαφροςηameliaτοαξιζει". Το επόμενο πρωί τηλεφώνησα στην Phoebe. Μου είπε να πάμε εμείς αυτή τη φορά στο δικό της σπίτι. Το είπα στα παιδιά.

Σε δέκα λεπτά ήμασταν έτοιμοι έξω από το σπίτι της. Οδός Hilbert νούμερο 24. Ήμασταν σχεδόν σίγουροι ότι είχαμε φτάσει στο σωστό κτίριο. Αλλά δεν ήμασταν σίγουροι ότι το κτίριο αυτό ήταν σπίτι. Ήμουν επίσης σχεδόν σίγουρος ότι η Phoebe μου είχε πει να πάω σπίτι της και όχι σε κάποιο δημόσιο κτίριο. Αφού ελέγξαμε περίπου δέκα φορές από πολλές διαφορετικές οπτικές γωνιές ότι το νούμερο του κτιρίου είναι 24, πήγαμε αρκετές φορές ως την αρχή της οδού για να ελέγξουμε την πινακίδα, φροντίσαμε να μοιάζουμε με τα απόλυτα αυτιστικά και βεβαιωθήκαμε ότι βρισκόμαστε στην οδό Hilbert στο νούμερο 24 χτυπήσαμε διστακτικά την πόρτα. Ήταν μια θεόρατη ξύλινη πόρτα, πρόσφατα λουστραρισμένη και περίτεχνα σκαλισμένη. Η Phοebe είπε ότι θα μας περίμενε στην αυλή, οπότε θα άκουγε την πόρτα. Και πράγματι λίγο μετά το δεύτερο χτύπημα η πόρτα άνοιξε και είδαμε την Phoebe να μας χαμογελάει και να μας λέει να περάσουμε. Ήταν όμως διαφορετική.