කොළඹ සිට මෙවන් දුෂ්කර, පිටිසර ගමක සතියක් වැනි කාලයක් ගත කිරීම ඉතාම අපහසු කාර්‍යයක් යැයි සිතුවද, මා හට සතී නැමති තරුණිය මුනගැසීම එම අදහස කනපිට හැරවීමට සමත් විය.
රත්මල්යාය වැනි පිටිසර ගමක ජීවත් වීම, නගරබද පරිසරයක ජීවත් වූ අයෙකුට නම් ඉතාම දුෂ්කරය. ගමේ දියුණුවට ප්‍රධාන බාධකය වී ඇත්තේ මෙහි සිටින මිනිසුන්ගේ දරිද්‍රතාව මිස අන් කිසිවක් නොවන බව සතීගේ හා බිංදුගෙ ක්‍රියාකලාපයෙන් මා හට පැහැදිලි විය.
ඔවුන් මුදල් ඉපැයීම සඳහා වැවේ තිබෙන නෙළුම්, මානෙල් වැනි මල් නෙළාගෙන ගොස් ගමේ පන්සල අසල අලෙවි කරන අතර ඉන් ලැබෙන සොච්චම් ආදායම ඔවුන්ට මහමෙරකි. සතීගේ පියා වසර කීපයකට පෙර මියගොස් ඇති අතර ඇයට ඇති එකම රැකවරණය ඇයගේ මව විය. සතීගේ මවද කෑම වර්ග සාදා ගමේ කඩයට විකිණීම සිදු කළ අතර පන්සල අසල මල් විකිණීම නිසාම සතීට ගමේ පිරිස "මල් කුමාරි" ලෙස ආමන්ත්‍රණය කරන ලදි. ඇයගේ හොඳම යෙහෙලිය බිංදු වූ අතර ඇයගේ පියා හට ගමට තිබූ එකම සිල්ලර කඩය අයත්ව තිබිණි.
සිල්ලර කඩයක හිමිකරුවෙකු වුවත් ලැබෙන ලාභය වෙනුවට ඔවුන්ට ඉතිරිව ඇත්තේ ණයට රැගෙන ගිය බඩු ලයිස්තුව පමණක් බව බිංදු ගමන අතර තුර අපට පැහැදිලි කළා ය.
විස්තර කතා කරමින් පන්සල අසළටම පැමිණි අප අළුත් මිතුරන් දෙදෙනාගෙන් වෙන් වූයේ තව දුරටත් ගම වටා රවුම් ගැසීමේ අරමුණෙනි.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
නමුත් එම මොහොතේ සතීගෙන් වෙන් වීම පිළිබඳ මාගේ සිතේ පැවතුනේ ඉමහත් කණගාටුවකි.
"ඒක නෙවෙයි සිරී අයියෙ... සතී ඇයි වැඩි කතා බහක් නැත්තෙ...?"
"පොඩි කාලෙ නං ගමේ හැමෝම එක්ක හොඳට කතා බහ කරගෙන හිටියා. හැබැයි තාත්තාගෙ මරණෙන් පස්සෙ වැඩිය කතා බහ කරේ නෑ. හැබැයි බිංදු එක්ක නං ඕන දෙයක් කියවනවා."
