තීන්ත පැල්ලම් 🎨🖋️ ᶜᵒᵐᵖˡᵉᵗᵉᵈ

පෙරවදන

2024 සැප්තැම්බර් මාසේ දෙවෙනි සතිය. මම ආයෙමත් අවුරුදු ගානකට පස්සේ මගේ මව් රට උන ලංකාවට අඩිය තිබ්බා. ලංකාවේ ඉන්න මට සමීපම මිනිස්සු කියපු කතාව ඇත්ත. ලංකාව දැන් වෙනස්. මම මේ රට අත ඇරලා ගිය කාලෙට වඩා ගොඩක් වෙනස්. ඒ මොනදේ වුනත් ආයෙම මගේ මව් රටට ඇවිත් අඩිය තියනකොටම මට දැනුනේ කාලෙකට කලින් මං මේ ලංකාවෙන් යනකොට අරන් ගිය හිස්බවමයි.

ඒත්.... ඒත් එහෙම වෙන්න බෑ... මගෙ එහා පැත්තේ මගේ අතේ එල්ලිලා දැන් මන් මේ ලෝකෙ වැඩියෙන්ම ආදරේ කරන කෙනා ඉන්නවනේ... ඉතින් කොහොමද මං යනකොට දැනුන හිස්බව ආයෙම මට දැනෙන්නෙ...

හිස්බව නැති කරගන්න හිතාගෙනම මම මගේ අතේ එල්ලිලා ඉන්න මගේ ආදරේ දිහා බැලුවා. ඔව් එයත් මා එක්කම ලංකාව අවුරුදු ගානකට කලින් දාලා ගියා. ඒ වගේම මා එක්කම ආයෙ ලංකාවට අවුරුදු ගානකට පස්සේ අඩිය තිබ්බා... වෙනදට නොදැනුන හිස්බව මගෙ ආත්මෙම වහගෙන හිටියත් මගෙ අතේ එල්ලීගෙන ඉන්න මගේ ආදරේ මං දිහා බලලා හිනා වුන නිසා මම හදවතට බල කරලා අර දැනුන හිස්බව හිතේ ගැඹුරුම තැනක බලෙන්ම හිරකරලා දැම්මා.

එයාපෝට් එකෙන් එලියට ආවත් හරි අපි දෙන්නව එක්කන් යන්න මගෙ එක කුස උපන් සහෝදරයා ඇවිත් තිබ්බා. අවුරුදු දෙකකට වැඩිමල් මගෙ අයියා. වීඩියෝ කෝල් අරන් කතා කලත් එයාව මේ විදියට දකිනකොට හරි අමුතුයි. මොකද යනකොට හිටිය මම නෙවේ දැන් ඉන්නේ... ඒක ඉතින් මගෙ අයියටත් පොදු කාරණාවක්. මම යනකොට හිටිය මගෙ අයියා නෙවේ අද ඉන්නේ. අපි හැමෝම වෙනස් වෙලා. වයසින් වැඩි වෙලා.

මාව දැක්ක ගමන්ම අයියා මාව බදා ගත්තා. ඔන්න ඉතින් මගෙ ආදරේට මගෙන් පොඩි වෙලාවකට ඈත් වෙන්න උනා. ඒත් එයා අපි දෙන්නා දිහා බලන් හිටියේ හිනා වෙවී.

" ඩී...."

" අයියේ "

ඉතින් එච්චරයි.. ඉන් එහාට කතාවක් නැතුවම අපි වාහනේට නැග ගත්තා. හැබැහින් දැක්ක සතුට සමරනවා ඇරෙන්න අපිට එහෙම කතා කරන්න තරම් විස්තරයක් නෑ.. මොකද ෆ්ලයිට් එකට නගින්න කලිනුත් මම අයියා එක්ක කතා කලා.

වාහනේට නැගලා හොද හුස්මක් ගනිද්දි මගෙ ආදරේ ඉතින් ආයෙම මගෙ අතේ එල්ලිලා. මගෙ උරෙස්සට ඔලුවත් තියාගෙන. ඉතින් මූනෙ ඇදුනු හීන් හිනාවත් එක්කම මාත් ඇස් දෙක පියා ගත්තා. මව් රටේ වාතයේ උණුසුම.. අවුරුදු ගානකට පස්සේ හරිම අමුතු විදියට දැනෙන්න පටන් අරන්.