තීන්ත පැල්ලම් 🎨🖋️ ᶜᵒᵐᵖˡᵉᵗᵉᵈ

පලවන පරිච්ඡේදය

මම අදට ලංකාවට ඇවිත් දවස් දෙකයි. මේ හවස් වරුවේ මම ලෑස්ති වෙලා හිටියේ මගෙ ආදරෙත් එක්ක එයා ආසම තැනකට යන්න. Art exhibition, Art museums කියන්නෙ එයාට පදිංචි වෙලා හරි ඉන්න පුලුවන් තැන්. ඉතින් එයාගෙ ආසාවට මං බෑ කියන්නෙ කොහොමද.

ඩ්‍රයිවර් කෙනෙක් එක්කම අයියගෙ වාහනේ අරන් මම ඉතින් මගෙ ආදරෙත් එක්ක Art exhibition එක තිබ්බ BMICH එකට ආවා. කොච්චර වයසට ගියත් ඒ අත මගෙ අත මෙච්චර කාලෙකට අත් ඇරියෙ නෑ. අපි දෙන්නට අවුරුදු 20 ක පුතෙකුත් ඉන්නවා. ඒත් ඉතින් මේ අත කොයි වෙලෙත් මගෙ අතේ පැටලිලාමයි තියෙන්නේ.

ආවත් හරි මගෙ ආදරේගෙ මූනෙ හිනාවෙන් නම් අඩුවක් නෑ. හැම සිතුවකම එයා හරි අපූරුවට ගිලිලා ඉන්නවා. ඒ චිත්‍ර වලින් කියන්න උත්සහ කරන දේ හරිම අගේට තේරුම් ගන්නවා. එත් කොච්චර චිත්‍ර වලට අවදානෙ දුන්නත් එයාගෙ අත තාමත් මගේ අතේ පැටලිලා. මෙයා මගේ... මගේ විතරමයි කියන්න වගේ අයිතිය ප්‍රකාශ කරනවා...

ඒ වුනාට මන් නොහිතපු විදියට එතනට ඇවිත් හිටිය කීප දෙනෙක්ම මාව අදුරගත්තා. මා එක්ක හිනාවුනා. ඒ වගේම මාත් හිනා වුනා. ඒත් මට හිනාවෙන් විතරක් සංග්‍රහ කරලා වැඩි වෙලාවක් ඉන්න හම්බුනේ නෑ. කොහෙද ඉදන් හිනා වෙවීම හරි හදිස්සියෙන් තරුණ කෙල්ලක් අපි දෙන්නා ඉස්සරහටම ආවා. බැලූ බැල්මට අපෙ පුතාගෙ වයසෙ වගේ පෙනුම. ඒත් හරි හුරුබුහුටි. මෙහෙම දකිනකොට ඉතින් මට දුවෙක් නැති අඩුව දැනෙන එක අහන්නත් දෙයක්ද.

" දෙවින් සර් ?? "

ඒ දරුවා මගෙන් ඇහුවේ ඇසුත් ලොකු කරන්. මන් ඉතින් සුපුරුදු විදියටම හිනාවකින් ඒ දරුවටත් සංග්‍රහ කලා.

" ම්ම් ඔව් මම තමයි...."

" Oh my gosh, I can’t believe it’s you! I’m such a huge fan of your work sir... "

ඒ දරුවා මගෙ නිදහස් අත අල්ලන් උඩත් පැන්නා. එච්චරටම ආදරයක්. ඒකත් මං වගේ කතුවරයෙක්ට.

" Thank you, that means a lot to me දරුවෝ...."

" I just have to tell you, HALFWAY TO FOREVER is my absolute favourite. The way you wrote about Ethan... ahhh, he is really stuck with me..."

" Oh... I’m so glad to hear... Ethan is so special to me too..."

ඉතින් ඒත් එක්කම මං බැලුවේ මගේ අතේ තාමත් එල්ලිලා ඒ දරුවා දිහා බලන් ඉන්න මගේ ජීවිතේ ඉන්න මගේ Ethan දිහා.