තීන්ත පැල්ලම් 🎨🖋️ ᶜᵒᵐᵖˡᵉᵗᵉᵈ

නවවන පරිච්ඡේදය

- 2024 වර්ෂය -

ඒත් මගේ සිතුවිලි ලොප් වුනා... මගෙ ඇස් වලට එක පාරටම අහුවුන මනුස්සයෙක් නිසා මට මගෙ ආදරේ අඬනවා කියන එකත් අමතක වුනා...

" ඩී....."

ඒ මනුස්සයා කතා කලා... ඒ කියන්නෙ එයත් මාව දැක්කා..

" ඔයා..."

මට කියවුනේ එච්චරයි. ඒත් එක්කම මගෙ ආදරේ... එයාගෙ අත් දෙකෙන්ම මගෙ අත ගොඩක් තදින් අල්ල ගත්තා...

" ඩී...."

ආයෙම එයා කතා කලා.... ඔව්.. ඔව් ඒ හිටියෙ වෙන කවුරුවත් නෙවේ අසේල්...

" අසේල්..."

මගෙ කටින් අසේල්ගෙ නම පිටවෙන්න කිසිම බාදාවක් තිබ්බෙ නෑ. තාමත් ඇස් හීනි වෙන අසේල්ගෙ ඒ හිනාව... එදා වගේමයි... මේ දැන්... මේ ගෙවෙන තත්පරෙත් අසේල් මං දිහා පුදුමෙන් වුනත් බලන් හිනා වෙනවා...

ඒත් එක්කම වගේ අපි ළඟ හිටිය දරුවා අසේල් ගාවට දුවගෙන ගියේ අසේල්ට කතා කරන ගමන්මයි.. ඒත් ඒ දරුවා අසේල්ට කතා කලේ,

" තාත්තී "

" ආ... "

ඒ දරුවා උඩ පැන පැන දුවගෙන ගියේ ඒ කාලෙ අසේල් මං ගාවට දුවන් ආව විදියටමයි. සැකයක් නෑ. ඒ ඉන්නෙ අසේල්ගේ දුව.

ඉතින් අර අසම්පූර්ණ චිත්‍රෙ පහු කරගෙන මම මගේ ආදරෙත් එක්කම අසේල් හිටිය තැනට ගියා.. ඒ අත් අතරට මගේ අත ගොඩක් තද වෙලා... අසේල් දැකලා පුදුම වුන මගේ මූනට හිනාවක් ආවේ මගේ ආදරේගේ මේ අයිතිය ප්‍රකාශ කරන වැඩ වලට... වයසට ගියත් එයා හරි ඊරිසියයි... මං වෙනුවෙන් හරි ලෝභයි...

" දුව... ? මේ ඉන්නෙ ඔයාගෙ දුවද අසේල්.."

ඉතින් අපි අතර සංවාදයක් පටන් ගන්න පුලුවන් හොදම විදියට මම අසේල් එක්ක කතා කලා.

" ම්ම්.. ඔව් ඩී... මේ ඉන්නෙ මගෙ දුව... දිගැසි..."

" ලස්සන නමක්... දුව ඔයා වගේමයි අසේල්...."

අසේල් හිනා වුනා... ඇස් හීන් වෙන අවුරුදු තිහකට කලින් මගෙ හදවත පිස්සු වට්ටපු ඒ හිනාව... ඒත් අසේල්ගෙ ඇස් තිබ්බෙ නම් මගේ ආදරේ දිහාවට. ඒ ඇස් මගෙන් මගෙ එහා පැත්තේ ඉන්නෙ කවුද කියලා ප්‍රශ්න කරනවා.