තීන්ත පැල්ලම් 🎨🖋️ ᶜᵒᵐᵖˡᵉᵗᵉᵈ

දෙවන පරිච්ඡේදය

ත්‍රිකුණාමලේ මන් ගෙවන හතර වෙනි දවස... ඔව් ඔව් වෙනසක් නෑ... අදත් මම උදෙන්ම මේ කෝපි සාප්පුවට යන ගමන්. උදේ වුනාට මොකද වෙනදා ඇගට දැනෙන ෆිට් ගතිය අද මට දැනෙන්නෙ නෑ... කොහෙද ඉතින් අසේල් කියලා පොඩි කොල්ලෙක් ඊයෙ රෑ පුරාම මගෙ ඔලුවෙ සක්මන් කලානේ... මගෙ නින්දත් නැති කලා...

ඒ නමට මන් එච්චරම ආස ඇයි දෙයියනේ...
ඊයෙ ඒ නම ඇහුන වෙලාවෙ ඉදන් මගේ හිතේ සක්මන් කරන ප්‍රශ්නේ...
කෝපි සාප්පුවට එන මගටත් මම කල්පනා කලේ ඒ නම ගැනයි ඒ නමේ අයිතිකාරයා ගැනයි...
ඇත්තටම ඒ ඇයි කියන්න නම් මට තේරෙන්නෙම නෑ...

අහම්බෙන් ඇහුන ලස්සන නමකට ආස වුනාම මෙහෙමත් වෙනවද...

බයිසිකල් එකත් කෝපි සාප්පුව ඉස්සරහින් නවත්තලා මම කෝපි සාප්පුව ඇතුලට ආවා. වෙනසක් නෑ... අදත් මම විතරයි.

" Good Morning මහත්තයෝ..."

" ආ... Good Morning මාමේ..."

කලින් දවස් වල වගේම කෝපි සාප්පුවෙ මාමා අදත් මාව හිනාවකින්ම පිලිගත්තා.

" මම ඒත් බැලුවා අද මහත්තයා එන්නෙ නැද්ද කියලා..."

" ආ... පොඩ්ඩක් පරක්කු වුනානේ මාමේ..."

" හරි හරි මහත්තයා එහෙනම් ගිහින් පුරුදු තැනම වාඩි වෙන්නකෝ... මම කෝපි එකක් අරන් එන්නම්..."

මේ හැඟීම මම නිකන් කැෆේ එකකට ආව වගේ නෙවේ...
මේක තනිකරම ගෙදර ගියා වගේ හිත පිරිණු හැඟීමක්... මම ඉල්ලන්නත් කලින් මාමා කෝපි එකක් හදලා ගේන්නම් කියලා කිව්වේ හරියට අම්මා වගේ...

ඉතින් මාත් මට තියන ලස්සනම හිනාවෙන් මාමාට සංග්‍රහ කරලා මගේ පුරුදු තැනට ආවා. එලිය බලපු ගමන් මුහුද පේන මුහුදු හුළග හොදට දැනෙන ජනේළය ගාව මගේ ආසනය.

වෙලාව දහයයි විස්සයි...
මගෙ නෝට් පොත... ඒක තාම හිස්...
එක පාරට ඇවිත් යන මුහුදු හුළගට පොතේ හිස් පිටු එහාට මෙහාට පෙරලෙනවා...
ඒකත් හරියට මගේ ඔලු ගෙඩිය වගේ...
මං මගේ ඔලු ගෙඩිය කොච්චර එහාට මෙහාට පෙරලලා අදහසක් ගැන හිතුවත් තාමත් කිසිම අදහසක් නැතුව ඒක හිස්...

මිනිස්සුන්ට දැනෙන්න හොදම නැත්තේ තනිකම කිව්වට,
මන් වගේ අයට නම් දැනෙන්න හොදම නැත්තේ මෙන්න මේ හිස් බව... ඒක මහ එපා කරපු හැඟීමක්...
මන් නම් හිතන්නේ මිනිස්සු තනි වුනාම තමා ලස්සනම අදහස් හිත් වලට එන්නේ...
හැබැයි ඉතින් හුදකලාව මට අනන්තවත් අදහස් ගෙනාවට සමහර අයට ඒක එහෙම නොවෙන්න පුලුවන්...