Ben daha fazla dökülmeden teyze birşeyler söylemeye başlamıştı bile... " Yaklaşık bir sene önce oğlunu kaybettim. O benim en küçüğüm en kıymetli evladım. Kendine göre düzenli bir işi ve hayatı vardı. Her hafta sonu sabah sahile koşmaya gider sonra gelir annesini gezdirmek için dışarı çıkarırdı. Bir hevesle aldığı kırmızı arabasıyla trafik kazası geçirdi. O gittiğinden beri böyle yalnızım." Ne teyzeyi ne de kendimi anlamıyordum. Sokak lambası gözüme vuruyor teyzenin söyledikleri ise beynimin her zerresine bir bir dokunuyordu. Benim o kadar takip ettiğim hayali kurduğum insan Koca Adam gerçekte yoktu öyle mi ? Bu kadar kendimden eminken hayalimin sonu böyle bitmemeliydi. Ben kocaman bir hayale aşık olmuştum. Beni kocaman duygu yüklü arkasından götüren Koca Adama.. Eve nasıl döndüğümü bilmiyordum. Bunun bir rüya olması için herşeyimi verebilirdim. Ama maalesef akıp giden zaman beni kocaman hayalin peşinden götürmüştü. Bağlanmak o kadar kolay iş değil hemde böylesine...
