Artık kendime engel olacağım bir yerde değildim. Evet tam da kapının önündeyim. Sokak lambasının tam olarak suratımı aydınlattığı yerde... Kapıyı çalmak kolay iş, ya sonrası? Yeni komşu numarası yapsam bir şeye ihtiyacım olduğunu söylesem? Ya da bir cüzdan buldum desem sanırım oğlunuz düşürdü ya da torununuz her neyse işte. Bu da çok saçma olacaktı sanırım. Ama aklıma gelen herhangi güzel bir fikir yoktu. Sonunda çaldım kapıyı. Evet kapıyı açan yine o teyzeydi. Aklıma ilk gelen şeyi söylemek zorunda olduğumu hissettim. " Merhabalar teyzecim, ben karşı apartmana yeni taşındım. Yalnız başıma yaşıyorum. Kapının kilidiyle alakalı bir problem var sanırım kapıyı açamıyorum. Rica etsem bana yardım edecek biri var mı? " Teyze biraz duraksadı. Derin bir nefes aldı ve " Ah be yavrucum, bende tek başıma yaşıyorum bu kocaman evde. Kimsem yok e bende sana yardım edemem." Nasıl yani dedim kendi kendime nasıl? Emindim Koca Adam buradaydı bunu ispatlayacağım hiç birşey yoktu elimde. İşte en kötüsü de buydu. "Nasıl yani? Tek başınıza mı yaşıyorsunuz bu kocaman evde? Size bakan hiç kimse yok mu yanınızda? Diye döküldü bütün cümleler ağızımdan..
