Our Anime Story❤

Chapter 1❤

Αναστασίας POV

-"Σιαααα"

-"Παρακαλωω;;;" φώναξα.

-"Ρε σήκω απο το κώλο κομπιούτερ και πάμε καμιά βόλτα" μου φώναξε η Ελίζα η φίλη μου στο τηλέφωνο.

-"Έλα ρε τώρα τελειώνω μια σειρά"

-"Πραγματικά τι σου αρέσει σε αυτά τα πως τα είπαμε;"

-"Anime"

-"Αυτά τέλος πάντων. Έλα ρεε όλο μέσα κάθεσαι και τα βλέπεις. Τι το σπουδαίο έχουν δηλαδή;"

-"Απλά οι ιστορίες και οι χαρακτήρες ειναι τέλειοι.. Είναι κάτι που σίγουρα δεν θα μου συμβεί"

-"Ποτέ δεν ξέρεις αν δεν το ζήσεις. Anyway θα είμαι στο πάρκο με την γνωστή παρέα, αν θες έλα"

-"Καλα θα δούμε"

Έκλεισα βιάστηκα το τηλέφωνο και πάτησα το play στον υπολογιστή. Ήταν το καλύτερο σημείο. Το αγόρι έκανε εξομολόγηση στην κοπέλα...

-"Αχχχχχ"

-"Τι βογκάς εσύ;" ρωτάει η μαμά μου που μπήκε στο δωμάτιο μου.

-"Καλά ποτέ μπήκες;" είπα.

-"Έχει κάνα πεντάλεπτο. Δεν θα βγεις;"

-"Μπααα. Θα είναι και κάποιοι που δεν συμπαθώ οπότε άστο"

-"Κατάλαβα"

Ήταν αλήθεια δεν συμπαθούσα τους πάντες με τους οποίους έκανε παρέα η Ελίζα αλλά δεν ήθελα να της το πω. Δεν θέλω να χαλάσει τις καλές σχέσης με τις άλλες. Απλά εγώ είμαι διαφορετική. Όταν μιλάω για χαρακτήρες anime και οτι είναι όμορφοι όλες με κοροϊδεύουν και το θεωρούν βλακεία όμως εμένα δεν με πειράζε. Από μικρή είχα πρόβλημα στις φιλίες κάτι που επαληθεύτηκε στα εφηβικά μου χρόνια. Άλλαζα συνέχεια παρέα όπως αλλάζει ένας άντρας πουκάμισα. Και έτσι δεν ταίριαξα με καμία. Τα πράγματα άλλαξαν στο γυμνάσιο όταν άρχισα να ωριμάζω. Ε καλά όχι ακριβώς. Μου δημιουργήθηκε ανασφάλεια για το πως είμαι και κόμπλεξ. Έχω πράσινα μάτια ενώ τα μαλλιά μου ειναι καφε με λίγες φυσικές ξανθιές αντάβιες. Πάντα ήμουν πιο ψηλή απο όλους στο δημοτικό και έτσι δεν είχα ποτε σχέση ουτε στο γυμνάσιο. Γενικά δεν έκανα τίποτα. Στο γυμνάσιο ήμουν το κουλ παιδί παρόλο που βαθιά μέσα μου είχα ενα μικρό θέμα όταν με σχολίαζαν πίσω από την πλάτη μου. Ας μην πολυλογώ. Πριν από ένα χρόνο ανακάλυψα τα anime και κόλλησα. Anime manga και οτι άλλο θες. Έχω δει και διάβασει οτι έχει σχέση με το ρομαντικό. Δηλαδή σεξολόγος πρέπει να γίνω, μπορώ να καταλάβω αμέσως τι παίζει ανάμεσα σε ένα α αγόρι και ενα κορίτσι. Απομακρύνθηκα απο φίλους αλλά όχι υπερβολικά. Δεν βγαίνω κάθε μέρα δηλαδή μια φορά στο τόσο. Αθώα πράγματα τίποτα εξωφρενικό μην νομίζετε. Τέλος πάντων αυτά για εμένα ως τώρα.

-"Έλα να φας. Έκανα τοστ" είπε η μαμά μου ρίχνοντας το καθιερωμένο βλέμμα της στην οθόνη του υπολογιστή μου γιατί αν δεν κοιτάξει η κουτσομπόλα δεν μπορεί και έφυγε.

Βγήκα από το δωμάτιο και πήγα προς την κουζίνα και δεν είχε τίποτα.

-"Μαμα;" φώναξα.

-"Παρακαλώ;"

-"Τα τοστ;"

-"Ποδαράκια έχεις να πας στο σουπερμάρκετ να αγοράσεις"

-"Καλααα"

Φόρεσα ένα σορτς μία κοντομάνικη μπλούζα έκανα τα μαλλιά μου κότσο και τέλος έβαλα air force και κατέβηκα κάτω. Περπάτησα κάνα πεντάλεπτο γιατί το σουπερμάρκετ είναι μια λίγο μακριά από το νέο μας σπίτι. Αα ναι. Μετακομίσαμε σε άλλο σπίτι λόγο πολλών προβλημάτων. Κυριότερα γειτόνων. Πιο στριγκλες δεν έχουμε πετύχει. Μπαίνω στο σουπερμάρκετ και σαν μικρό παιδί που είμαι στην καρδιά πήγα στην πτέρυγα με τα πατατάκια. Τυπική Αναστασία. Όταν αγόρασα τα πάντα εκτός απο τα απαραίτητα σκέφτηκα να κάνω μια βόλτα. Περπάτησα ενώ ταυτόχρονα κοιτούσα ενημερώσεις στο φβ (facebook) ώσπου ξαφνικά πέφτω πάνω σε κάποιον.

-"Συγνώμη δεν έβλεπα που πήγαινα. "Θα φάω ένα βρισίδι αν έπεσα σε άντρα" σκέφτηκα.

-"Όχι και γω δεν κοιτούσα"

Ώπα ώπα τι φωνή ήταν αυτή; Αντρική αλλά δεν έχει βαρβατίλα. Όπως ακριβώς μ'αρέσει. Κοίταξα επάνω και τι να δω; Δυο καταγάλανα μάτια να με κοιτάνε. Πωπωπω φωτιές ανάβει. Το άλλο το είπα; Καφέ μαλλιά σαν να βγήκε απο anime αλλα κούρεμα της εποχής. Αυτό που κάνουν συνήθως τα "κουλ" αγόρια. Κάνα ψώνιο θα ήταν σαν όλους τους άλλους.

-"Συγνώμη και πάλι" είπα και έκανα να φύγω αλλά το βραχιόλι μου μπλέχτηκε με το δικό του.

Καλό το πρώτο κεφάλαιο; Ελπίζω να σας αρέσει. Είναι η πρώτη ιστορία που γράφω και έβαλα και το όνομα μου μέσα ετσι να εχω ιστρο. Τι λεωω θεε μου. Μέχρι το επόμενο παρτ τα λεμε

Αναστασία ❤