Our Anime Story❤

Chapter 9❤

Μετά από κάνα δεκάλεπτο όταν τελείωσε την αφήγηση του ο Στέφανος σηκώθηκα και κοίταξα την ώρα. Το μόνο που δεν μου ανέλυσε ήταν πώς τρώει το πρωινό του.

-"Πρέπει να φύγω" είπα.

-"Τόσο νωρίς; Έλα να ανταλλάξουμε τηλέφωνα να μην χαθούμε"

-"Δώσε μου το δικό σου" είπα.

Μου έδωσε τον αριθμό του και εγώ δήθεν το αποθήκευσα. Σιγά μην σε ξαναβάλω στην ζωή μου Στεφανάκο. Περπάτησα προς μια καφετέρια να πάρω φρεντουτσίνο όταν είδα την Κάλλη μια φίλη μου. Κάναμε πολύ παρέα αλλά τώρα που βρήκε αγόρι χαρήκαμε κάπως.

-"Γεια σου Αναστασάκι" είπε και με αγκάλιασε.

-"Γεια σου Κάλλη" είναι το χαϊδευτικό της.

-"Τι κάνεις καιρό έχω να σε δω. Μόνο στο φβ μιλάμε"

-"Καλά εσύ;"

-"Καλά. Να σε λίγο κλείνω τρεις μήνες με τον Σπύρο"

-"Ααα τέλεια. Πως τα πάτε;" ρώτησα.

-"Έχεις χρόνο;" ρώτησε.

-"Αμέ"

Καθίσαμε στο καφέ και μιλούσαμε για μία ώρα. Το κινητό μου χτύπησε και είδα μήνυμα από τον Ντειμον.

"Θα πάω στο γνωστό πάρκο αν δεν χαθώ, ελπίζω να έρθεις"

-"Γλυκιά μου Κάλλη, χάρηκα πολύ που τα είπαμε. Να κανονίσουμε να πάμε καμιά βόλτα. Πες και στον Σπύρο. Πρέπει να φύγω τα λέμε" είπα χωρίς να περιμένω απάντηση.

Βγήκα γρήγορα από το καφέ και περπάτησα προς το πάρκο. Δεν ήταν πολύ μακριά. Πέντε λεπτά δρόμος. Όταν έφτασα είδα κάτι που με έκανε να χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ο Ντειμον φιλιόταν με μια κοκκινομάλλα. Οξύς πόνος στην καρδιά μου.
Όταν εκείνη έφυγε έβγαλε το κινητό του και αρχίσει να πληκτρολογεί. Εκείνη την στιγμή θυμήθηκα ότι δεν είχα το κινητό μου στο αθόρυβο και πριν κάνω οτιδήποτε χτύπησε. Ο Ντειμον σήκωσε το κεφάλι και περπάτησε προς εμένα.

-"Αναστασία;" είπε με ένα ανήσυχο βλέμμα.

-"Γειααα" είπα και προσπαθούσα να αποφύγω τα μάτια του.

-"Ποτέ ήρθες;" ρώτησε.

-"Πριν λιγάκι" είπα.

-"Έγινε κάτι;" ρώτησε.

-"Εσύ θα μου πεις. Γιατί με κάλεσες εδώ;" είπα με έναν άγριο τόνο.

-"Για να μου κάνεις παρέα"

-"Η κοκκινομάλλα δεν σου έφτασε;" είπα.

Χωρίς να το καταλάβω δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια μου. Άρχισα να τρέχω και τον είδα να με ακολουθάει. Φυσικά ήμουν γρηγορότερη και ήξερα καλύτερα την περιοχή. Κρύφτηκα σε ένα σοκάκι μέχρι να φύγει.

-"Αναστασία!" φώναζε καθώς έτρεχε.

Κάθισα κάτω, πήρα αγκαλιά τα γόνατα μου και άφησα τα δάκρυα μου ελεύθερα. Γιατί να πονάει τόσο πολύ; Πρώτη φορά κλαίω για ένα αγόρι την τύχη μου. Η καρδιά μου πονούσε πάρα πολύ. Δεν μπορούσα να τον ξανακοιτάξω ποτε. Καλά έλεγα one-sided love ήταν.

Ντειμονς POV

Έψαχνα παντού να την βρω. Γαμώτο γιατί έπρεπε να γίνει έτσι; Δεν ήξερα τι έκανα. Μόλις την είδα με δάκρυα στα μάτια ένοιωσα μεγάλος μαλάκας. Την έκανα να κλάψω. Δεν το πιστεύω. Είμαι ελεεινός. Άρχισε να βρέχει και ξαφνικά άκουσα δύο γυναίκες να συζητούν.

-"Είδες την κοπέλα στην γωνία;"

-"Ναι την καημένη. Έκλαιγε με λυγμούς. Κάνα αγόρι θα την πείραξε η θα το έσκασε από το σπίτι"

Αμέσως έτρεξα και άκουσα αναφιλητά. Ένα μικρό σοκάκι εμφανίστηκε που ίσα ισα χωρούσε άνθρωπος. Την είδα και πλησίασα σιγά σιγά. Σαν μικρό παιδί ήταν. Ένιωσα πιο πολύ άσχημα και απλά την αγκάλιασα.

Αππαπαα σκατοπαιδο μας βγηκε ο Ντειμον.

Αναστασία ❤