Our Anime Story❤

Chapter 10❤

Αναστασίας POV

Ένοιωσα ζεστά χέρια γύρω μου. Αμέσως κατάλαβα ποίος ήταν και τον έσπρωξα. Τα δάκρυ μου είχαν μπλεχτεί με την βροχή και έτσι δεν φαίνονταν εύκολα.

-"Συγνώμη δεν ξέρω τι με έπιασε και" ξεκίνησε να απολογηθεί αλλά τον σταμάτησα.

-"Βρε δεν ήταν τίποτα. Απλά ήταν ξαφνικό. Χαχα" είπα με ένα ψεύτικο χαμόγελο.

-"Αναστασία...." ξεκίνησε.

-"Πραγματικά δεν με ενδιαφέρει τι κάνεις στην ερωτική σου ζωή. Είμαστε απλά φίλοι, δεν σου είπα να μην είσαι με κάποια που θέλεις. Με συγχωρείς αλλά είναι αργά και πρέπει να γυρίσω σπίτι" είπα και έφυγα. Το ψεύτικο χαμόγελο μου ήταν αρκετά πειστικό. Από μικρή μπορούσα εύκολα να κρύψω τα αληθινά μου συναισθήματα. Περπάτησα μέσα στην βροχή και σκέφτηκα. "Απλός ενθουσιασμός είναι Αναστασία. Πάντα ήταν" είπα ξανά και ξανά στον εαυτό μου. Δεν έτρεξε από πίσω μου ξανά ούτε δεν με σταμάτησε. Ελπίζωνα περάσει καλά με την γκόμενα. Όταν πήγα σπίτι ο αδερφός μου και η μαμά μου έβλεπαν τηλεόραση.

-"Γύρισα" είπα.

-"Καλώς την" είπε η μαμά μου.

Πήγα στο δωμάτιο μου και έβαλα να δω anime. Σε δύσκολες στιγμές ήταν η παρηγοριά μου. Το βράδυ έπεσα νωρίς για ύπνο. Την επόμενη μέρα είχα σχολείο. Όταν ξύπνησα πλύθηκα και άνοιξα την ντουλάπα μου. Ντύθηκα απλά ένα τζιν και μια μπλούζα με πριντ και ίσιωσα τα μαλλιά μου. Έφαγα μια μπάρα και ξεκίνησα με τον αδερφό μου για το σχολείο. Το κουδούνι χτύπησε και ίσα ίσα που προλάβαμε. Μετά την τέταρτη ώρα έπρεπε να πάω να αφήσω κάτι χαρτιά στο γραφείο των καθηγητών. Ξαφνικά έπεσα πάνω σε κάποιον.

-"Πρόσεχε που πηγαίνεις φυτό" είπε.

Όταν μπόρεσα να τον προσέξω κατάλαβα αμέσως ότι ήταν νέος μαθητής. Είχε μαύρα μαλλιά και σκούρα μπλε μάτια. Φορούσε κουκούλα και διέκρινα ένα σκουλαρίκι στο αυτί του.

-"Φυτό να πεις το πρώτο σου παιδί" είπα ξερά και ξεκίνησα να μαζεύω τα χαρτιά που έπεσαν στο πάτωμα.

Ξεφύσηξε και έσκυψε να με βοηθήσει. Όταν τα μαζέψαμε έκανα να φύγω όταν ξαφνικά μου έπιασε το χέρι.

-"Τι έγινε;" ρώτησα.

-"Ξέρεις που είναι αυτή η τάξη;" είπε και μου έδειξε ένα χαρτί.

-"Ναι είναι η δική μου. Είναι στον δεύτερο όροφο τέρμα δεξιά" φαινόταν σαν να μην καταλάβαινε και συνέχισα " αν θέλεις θα αφήσω αυτά τα χαρτιά και θα πάμε μαζί"

Δεν πήρα απάντηση απλά έγνεψε. Με περίμενε και προχωρήσαμε μαζί ως την τάξη. Είχε πολύ ησυχία και είπα να σπάσω τον πάγο.

-"Είσαι καινούργιος σωστά; Από που μας ήρθες; ρώτησα.

Συνέχισε να κοιτάει μπροστά χωρίς απάντηση. Σε ομιλιτικό έπεσα. Μόλις μπήκαμε μέσα ο καθηγητής μου έκανε παρατήρηση που άργησα.

-"Δεν φταίει η κοπέλα. Εγώ απλά ήθελα βοήθεια. Είμαι καινούργιος εδώ" είπε.

-"Πολύ καλά. Καθίστε δεσποινίς Καλογεροπούλου. Αγόρι μου συστήσου στην τάξη"

-"Είμαι ο Ταιλερ" είπε στεγνά.

Τα κορίτσια τον έτρωγαν με τα μάτια τους ενώ τα αγόρια ήταν αμέριμνα. Ο καθηγητής τον έβαλε να κάτσει και δίπλα μου. Όλες με κοιτάνε με ένα ύφος σαν να λένε πέθανες. Όταν χτύπησε το κουδούνι κάθισα σε ένα παγκάκι με την Κάλλη και την Ελίζα και μιλούσαμε. Παρατήρησα ότι καμιά κοπέλα δεν πήγαινε κοντά στον Ταιλερ. Γενικά ήταν σαν να είχε έμπολα. Μόνος σε μια γωνία και ένα ύφος πολύ τρομακτικό. Σαν να με κοιτούσε αλλά δεν έδωσα σημασία. Πέρασαν λίγες μέρες αφότου ήρθε ο Ταιλερ και με τον Ντειμον μιλάμε αλλά όχι όσο πριν. Με τον Ταιλερ μπήκαμε σχετικά παντού μαζί. Στην γυμναστική ως ζευγάρι, σε εργασία στην γλώσσα και σε όλα. Ήταν πολύ κλειστός τύπος αλλά μιλούσαμε που και που. Έμενε Κεφαλλονιά αλλά ήρθε μόνιμα Θεσσαλονίκη. Ήταν σαν ένα μοναχικό λύκο πάντα. Δεν πλησίαζε κανέναν και επειδή πάντα έχει ένα περίεργο ύφος όλοι τον φοβούνται. Είναι πολύ καλός στο μπάσκετ. Μια μέρα έπαιζαν τα αγόρια και πήγαν να τον κοροϊδέψουν προκαλώντας τον σε αγώνα αλλά ήταν τόσο καλός που τους νίκησε όλους. Μετά από πολύ σπρώξιμο από μένα και από όλη την σχολική ομάδα γράφτηκε στην ομάδα μπασκετ.

-"Αναστασία κάποιος σε ζητάει" είπε μια συμμαθήτρια μου.

Μου έδειξε στην εξώπορτα έναν Στέφανο με το χαμόγελο ως τα αυτιά να με περιμένει. Έπρεπε να κρυφτώ. Δεν είχα καμιά όρεξη να τον δω η να του μιλήσω. Έτρεξα στην πίσω αυλή και κάθισα δίπλα από κάτι ανθισμένα φυτά. Ήταν πολύ όμορφα και μύριζαν πολύ ωραία. Σαν αφρόλουτρο.

-"Τι κάνεις εκεί;" ρώτησε ο Ταιλερ.

Τρόμαξα που σηκώθηκα απότομα και χτύπησα το κεφάλι μου στον τοίχο.

-"Αουτς"

Άκουσα ένα γέλιο μαγευτικό. Κοίταξα τον Ταιλερ και πρόσεξα οτι γελούσε. Ήταν πιο όμορφος από ποτέ. Κοιτούσα γεμάτη ενθουσιασμό και ξέχασα αμέσως τον πόνο. Όταν επιτέλους σταμάτησε να γελάει με ρώτησε:

-"Έχει κάτι το πρόσωπο μου; Με κοιτάς σαν να είμαι εξωγήινος"

-"Πρώτη φορά...  Πρώτη φορά σε είδα να χαμογελάς" ξεστόμισα.

-"Και τι με αυτό;" είπε απότομα και έφυγε.

Ναι ήταν συνήθως απότομος αλλά όταν ξανάρχεται η εικόνα του να γελάει ξεχνάω όλα τα μειονεκτήματα του. Θα ήθελα πολύ να ξαναδώ αυτό το πρόσωπο να γελάει και θα ήθελα να ήμουν εγώ ο λόγος.

Οππ νέος χαρακτήρας. Τι παίζει εδώ;;;  Ανυπομονώ να γράψω τα επόμενα χοχο :3

Αναστασία ❤