04 කොටස
"පන්තියට යන්න...!!!"
"ගියේ නැත්තම්....!!!!"
අරුණළුට ඕනේ වුනේ නෑ ප්‍රශ්නයක් දාගන්න...ඒත් පන්සිළුගේ මූණ දැක්කම නම් එයාට හිතුනේම අවුස්සන්න...මාස ගාණකට ඉස්කෝලේ නොගියපු අරුණළු නම් දැනන් හිටියේ නෑ මේ ඉන්නේ ඉස්කෝලේ ප්‍රධාන ශිෂ්‍ය නායක කියලා...ඒ වගේම වලව්වේ පුංචි බේබි කියලා...අවාරෙකට පොල් වැටෙනවා වගේ ජිවිතයක් තමයි අරුණළුට තිබුනේ...ඉතින් කොහොමද දන්නේ මේ ඉන්නේ වලව්වේ පුංචි බේබි තියා ප්‍රධාන ශිෂ්‍ය නායකද කියලා...
මේ තාක් කාලෙකට අරුණළුට වලව් භූමියට පය ගහන්න අවස්ථාවක් හම්බ වෙලා නෑ....එයාගේ අම්මා වලව්වේ වැඩ කරත්...කොහොම වුනත් අරුණළුගේ නොසැලෙන වචන නිසා පන්සිළුගේ ඇස් දෙක නම් හීනි වෙලා ඇහි බැමි දෙක එකට ගෑවෙන්නම ලං වෙලා ඉස්සුනා...ඒත් ඒ තත්පරයකට විතරයි ...සුපුරුදු මිත්‍රශිලි මුහුණ පන්සිළුට ආරුඪ වුනා...හැබයි ඒ මූණ නම් කෙනෙක්ට එච්චර ඇල්ලුවේ නෑ...අරුණළුට කොහොමත් ඉක්මනට තරහ යනවා...ඉතින් පන්සිළුගේ තියෙන මේ සාමකාමී මුහුණ දැක්කම අරුණළුට රිස්සුවේම නෑ...
"කමක් නෑ...ඔයාට තණකොල ගලවන්න ඔච්චර කැමති නම්...."
"හහ්..."
නිවුනු පන්සිළු කිව්ව දේට අරුණළුගේ එක ඇහැක් ගැහෙන්නත් ගියා...හැබයි එක අතකින් ඇහැ වහගෙන සම්පූර්ණයෙන්ම පාලනය වෙන්න අරුණළු උත්සහ කරා...
"කමිසේ යට කරගෙනයි ඉස්කෝලේ එන්න ඕන ...ඔය ළමයා රස්තියාදුකාරයෙක් නෙමෙයිනේ නේද..."
අරුණළු බැලුවේ තමන්ගේ සුදු කමිසේ දිහා...කලිසමට උඩින් කමිසේ දාගත්තම අරුණළුට ආවේ අමුතුම ප්‍රබෝධයක් ...ඒක හිතලා නොකරත් ඉබේම වෙන දෙයක්...ලාවට උස්සපු කොන්ඩේත් එක්ක කමිසේ උඩින් තිබ්බම ගතියට ඉන්නවා කියලයි අරුණළු හිතුවේ...
සීරුවට යට කරපු කමිසේ වගේම එක ඉරක්වත් නැතුව මැදපු දිග කලිසම එක්ක කිරි කොකා වගේ දිලිසෙන පන්සිළු දිහා අරුණළු බලන් හිටියේ විරිත්තගෙන වගේ...හැබයි ඒ කට අගින් ආපු මවා ගත්ත විරිත්තිල්ලක් කියලා පන්සිළුට තේරුන නිසා එයා මුකුත් කියන්න ගියේ නෑ...පන්සිළුට හිතුනේ එක දෙයයි...හරිම දඩබ්බරයෙක්....
