06 කොටස
"මං කියන දේ ඇහුවේ නැති එකට ....."
ඉතින් අරුණළුගේ හිත ගැස්සෙනවා සද්දෙටම...පන්සිළු තව චුට්ටක් අරුණළු ලගට කිට්ටු වුනා නම් එහෙම එයාට මේ සද්දේ ඇහෙන්න ඉඩ තියෙනවා කියලා අරුණළුට තේරුනා...ඒත් ඇයි තමන්ගේ හිත මෙච්චර කලබල වෙන්නේ කියලා අරුණළුට හිතාගන්න බැරිවුණා...බයටද ? ඒත් මොන බයටද ...ශිශ්‍ය නායකයා නිසාද ? නැත්තම් වලව්වේ හාමු නිසාද ?
"අහ් එහෙනම් අද ඉදන් මං කියන දේ අහනවද....?"
පන්සිළු අහපු දේත් එක්ක අහක බලන් හිටපු අරුණළුගේ මූණ ඉස්සුනේ නොදැනුවත්වමයි...ඒත් එක්කම වගේ පන්සිළුගේ මූණෙන් හිනාවක් පයින්න ඔන්න මෙන්න තිබුනත් ඒ හිනාවට එලියට පනින්න ඉඩ දෙන්නේ නැතුව පන්සිළුගේ දෙතොල් අස්සෙ තෙරපෙන්න වුනේ එයාලව පහුකරන් පන්තියට යන ළමයි නිසා....මොකද පන්සිළුගේ හිනාව අයිති අරුණළුට විතරක්ම නිසා...
"මං කියන දේ අහනවද....මං නවත්තන්න කියනකම්ම...."
පන්සිළුගේ මිමිණිල්ල අරුණළුට විතරක් ඇහෙන්නම වුනු එකක්...එයාලාව පහුකරන් එතනින් ගිය කාටවත්ම ඇහුනේ නැති එකක්...එක තත්පරයකට පන්සිළුගේ හිතත් ගැස්සුනා කියලා පන්සිළුට තේරුනේ අරුණළුගේ ටීක් බෝලා වගේ දිලිසෙන කලු ඇස් බෝල කෙලින්ම තමන් දිහාවට යොමු වුනු නිසා...
අරුණළු පන්සිළුට දෙන්න ඕන මොනවගේ උත්තරයක්ද කියලා හිතන ගමන් ඉද්දිමයි දෙන්නගේ ඇස් එකට ගැටුනේ...පන්සිළුගේ තද දුඹුරු පාට ඇස් එක්ක තමන්ට තව ගොඩක් දුර යන්න සිද්ද වෙන ලක්ශණයක හැගිමක් අරුණළුගේ ඔලුවටම එකපාර ආවා....ඒ ඇයි කියලා තාමත් අට වසරේ ඉන්න අරුණළුට තේරුනේ නෑ...
ඒත් එයා දැන් පන්සිළුට උත්තර බඳින්න ඕන කියන එකෙන් පියවි සිහියට ආවත් කිසිම උත්තයක් නොදි අරුණළු එතනින් පැනගන්නයි බැලුවේ...තවත් ඒ ඇස් දිහා බලන් හිටියොත් එයාගේ මේ ගැහෙන හදවත එලියට පනියි කියලයි අරුණළු හිතුවේ...
හැරිලා යන්න ගියපු පුංචි අරුණළුගේ අත පන්සිළු අල්ලගත්තේ එක ක්ශනිකයෙන් ...ඒ ස්පර්ශයත් එක්කම අරුණළුගේ අඩියත් නතර වෙලා පන්සිළු දිහා බැලෙනකොට පන්සිළුත් අරුණළුගේ අල්ලගත්ත අත දිහා බලාගෙනම හිටියේ අහන්න ගියපු දේ අමතක වෙලා වගේ...අරුණළු ඇස් වලින් පන්සිළු දිහා බලද්දි පන්සිළු ටක් ගාලා පන්සිළුගේ අත අත්ඇරියේ වැරද්දක් කරපු පොඩි එකෙක් වගේ ඔලුව කසන ගමන්....ඒත් එක්කම අරුණළුගේන් අහන්නත් එයා අමතක කරේ නෑ...
