တစ်ခါတုန်းက... [ Ongoing ]

[ ၂ ] U

ဦးတည်မြဲစေသော် ရွာသို့ရောက်နေသည်မှာ သုံးရက်ခန့်ရှိနေပြီဖြစ်သော်ငြား ရွာထဲသို့ပင် ခြေတစ်လှမ်းမျှမလှမ်းဖြစ်သေးပေ..

ဦးတည်မြဲစေသော် မှာသူကြီးအိမ်၏ ဘေးဘက်ခြံဝင်းထဲရှိ ပျဉ်ထောင်နှစ်ထပ်အိမ်တွင်နေထိုင်ရခြင်းဖြစ်သည်။ အပေါ်ထပ်၌ နေထိုင်၍ အောက်ထပ်တွင်တော့ ဆေးခန်းသဖွယ်ပြုလုပ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။

ဆေးပစ္စည်းများနှင့် နေရာချစရာရှိသည်များကို စီစဉ်နေရသဖြင့်ဘယ်မှမသွားဖြစ်ခြင်းဖြစ်သည်။
အစားအသောက်အတွက်ကိုတော့ သူကြီးအိမ်မှသာစီစဉ်ပေးခြင်းဖြစ်ရာ သူကြီးသမီးဖြစ်သည့် မြနှင်းကသာအချိန်တိုင်းလာပို့ပေးခြင်းဖြစ်သည်။

ဦးတည်မြဲစေသော် အိမ်အပြင်ဘက်သို့ထွက်ကြည့်လိုက်တော့ ညနေပိုင်းနေဝင်ရီတရောအချိန်သို့ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။ ယာထဲမှ ပြန်လာကြသည့် ရွာသူရွာသားများနှင့် နွားလှည်းများမှာလည်း ခြံရှေ့လမ်းမထက်၌ နေရာယူနေသည်။

" ဆရာလေး! ရွာထဲသွားမလို့လားဗျ! ကျုပ်လိုက်ခဲ့ပေးမယ်လေ "

ဦးတည်မြဲစေသော် ခြံထဲမှထွက်ရန်ပြင်သည်နှင့် သူကြီးခြံဘက်တွင် နွားစာစင်းနေသည့် မောင်တုတ်ကလှမ်းအော်ပြောလာခြင်းဖြစ်သည်။

" နေပါစေ... ကျွန်တော်ဒီနားလေးဘဲ ပက်ကြည့်မှာပါ "

" ကျုပ်မပါလို့ဖြစ်ပါ့မလားဗျာ.. တော်ကြာလမ်းပျောက်နေဦးမယ်ဗျ "

" ကျွန်တော်မှတ်မိပါတယ် "

" အဲလေ.. ဆရာလေးက ဒီဒေးမှမဟုတ်ဘဲ "

မောင်တုတ်ကထိုသို့ဆိုတော့ ဦးတည်မြဲစေသော် အသာပြုံး၍ ထိုနေရာမှထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ ရွာလယ်လမ်းအတိုင်း လျှောက်လာခြင်းဖြစ်ရာ တစ်နေရာအရောက်တွင် ဦးတည်မြဲစေသော်၏ခြေလှမ်းတို့ရပ်တန့်သွားရသည်။

ပုဆိုးကိုခပ်တိုတိုဝတ်၍ သစ်သားရေပုံးနှစ်ပုံးကို တစ်ဖက်ဆီဆွဲလာသူက မျက်နှာထက်၌လည်း ချွေးတို့ပင်စိုရွဲနေပြီဖြစ်သည်။ ရှည်လျားသည့်အရပ်... တောင့်တင်းသည့်ခန္ဓာကိုယ်... ဖြူဖွေးနေသည့်အသားအရည်နှင့် သိပ်လှသည့်မျက်နှာကျပုံက မြို့မှာဆိုလျှင် မင်းသားပင်လုပ်လို့ရနေပြီဖြစ်သည်။