တစ်ခါတုန်းက... [ Ongoing ]

[ ၂ ] Z

ဦးတည္ၿမဲေစေသာ္ ႐ြာသို႔ေရာက္ေနသည္မွာ သုံးရက္ခန႔္ရွိေနၿပီျဖစ္ေသာ္ျငား ႐ြာထဲသို႔ပင္ ေျခတစ္လွမ္းမွ်မလွမ္းျဖစ္ေသးေပ..

ဦးတည္ၿမဲေစေသာ္ မွာသူႀကီးအိမ္၏ ေဘးဘက္ၿခံဝင္းထဲရွိ ပ်ဥ္ေထာင္ႏွစ္ထပ္အိမ္တြင္ေနထိုင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ အေပၚထပ္၌ ေနထိုင္၍ ေအာက္ထပ္တြင္ေတာ့ ေဆးခန္းသဖြယ္ျပဳလုပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။

ေဆးပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ေနရာခ်စရာရွိသည္မ်ားကို စီစဥ္ေနရသျဖင့္ဘယ္မွမသြားျဖစ္ျခင္းျဖစ္သည္။
အစားအေသာက္အတြက္ကိုေတာ့ သူႀကီးအိမ္မွသာစီစဥ္ေပးျခင္းျဖစ္ရာ သူႀကီးသမီးျဖစ္သည့္ ျမႏွင္းကသာအခ်ိန္တိုင္းလာပို႔ေပးျခင္းျဖစ္သည္။

ဦးတည္ၿမဲေစေသာ္ အိမ္အျပင္ဘက္သို႔ထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညေနပိုင္းေနဝင္ရီတေရာအခ်ိန္သို႔ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ယာထဲမွ ျပန္လာၾကသည့္ ႐ြာသူ႐ြာသားမ်ားႏွင့္ ႏြားလွည္းမ်ားမွာလည္း ၿခံေရွ႕လမ္းမထက္၌ ေနရာယူေနသည္။

" ဆရာေလး! ႐ြာထဲသြားမလို႔လားဗ်! က်ဳပ္လိုက္ခဲ့ေပးမယ္ေလ "

ဦးတည္ၿမဲေစေသာ္ ၿခံထဲမွထြက္ရန္ျပင္သည္ႏွင့္ သူႀကီးၿခံဘက္တြင္ ႏြားစာစင္းေနသည့္ ေမာင္တုတ္ကလွမ္းေအာ္ေျပာလာျခင္းျဖစ္သည္။

" ေနပါေစ... ကြၽန္ေတာ္ဒီနားေလးဘဲ ပက္ၾကည့္မွာပါ "

" က်ဳပ္မပါလို႔ျဖစ္ပါ့မလားဗ်ာ.. ေတာ္ၾကာလမ္းေပ်ာက္ေနဦးမယ္ဗ် "

" ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိပါတယ္ "

" အဲေလ.. ဆရာေလးက ဒီေဒးမွမဟုတ္ဘဲ "

ေမာင္တုတ္ကထိုသို႔ဆိုေတာ့ ဦးတည္ၿမဲေစေသာ္ အသာၿပဳံး၍ ထိုေနရာမွထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ ႐ြာလယ္လမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လာျခင္းျဖစ္ရာ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ ဦးတည္ၿမဲေစေသာ္၏ေျခလွမ္းတို႔ရပ္တန႔္သြားရသည္။

ပုဆိုးကိုခပ္တိုတိုဝတ္၍ သစ္သားေရပုံးႏွစ္ပုံးကို တစ္ဖက္ဆီဆြဲလာသူက မ်က္ႏွာထက္၌လည္း ေခြၽးတို႔ပင္စို႐ြဲေနၿပီျဖစ္သည္။ ရွည္လ်ားသည့္အရပ္... ေတာင့္တင္းသည့္ခႏၶာကိုယ္... ျဖဴေဖြးေနသည့္အသားအရည္ႏွင့္ သိပ္လွသည့္မ်က္ႏွာက်ပုံက ၿမိဳ႕မွာဆိုလွ်င္ မင္းသားပင္လုပ္လို႔ရေနၿပီျဖစ္သည္။