Διάλυσε με

Είκοσι

Η ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ 8:00 το πρωί και φοράω ένα φόρεμα που έχει το χρώμα από πεθαμένα δάση και σκουριασμένα κονσερβοκούτια.

Είναι ότι πιο στενό έχω βάλει στην ζωή μου, το κόψιμο του είναι μοντέρνο κι όλο γωνιές, σχεδόν σε τυχαία σημεία. Το ύφασμα είναι σκληρό και βαρύ. Αλλά με κάποιον τρόπο αναπνέει. Κοιτάζω τα πόδια μου και απορώ που τα έχω. 

Νιώθω πιο εκτεθειμένη από ποτέ άλλοτε στην ζωή μου.

Εδώ και 17 χρόνια εκπαιδεύω τον εαυτό μου να καλύπτει και το τελευταίο εκατοστό γυμνής επιδερμίδας πάνω μου και ο Γουόρνερ με αναγκάζει να αφαιρέσω όλες τις στρώσεις. Υποθέτω ότι το κάνει επίτηδες. Το σώμα μου είναι σαρκοφάγο λουλούδι, δηλητηριώδες φυτό, γεμάτο όπλο με ένα εκατομμύριο σκανδάλες και εκείνος είναι πανέτοιμος να το χρησιμοποιήσει.

Αν με αγγίξεις, θα υποστείς τις συνέπειες. Δεν υπήρξαν ποτέ εξαιρέσεις σε αυτόν τον κανόνα. Ποτέ, παρά μόνο με τον Άνταμ.

Με άφησε να στέκομαι στην ντουζιέρα και να γίνομαι μούσκεμα, να μουλιάζω σε ένα ποτάμι καυτά δάκρυα. Κοιτούσα μέσα από το θολωμένο γυαλί καθώς εκείνος σκουπιζόταν και φορούσε την στολή του.

Κοιτούσα καθώς έφευγε αθόρυβα κι αναρωτιόμουν κάθε στιγμή γιατί γιατί γιατί
Γιατί μπορεί να με αγγίξει;
Γιατί να με βοηθήσει;
Με θυμάται;  

Η επιδερμίδα μου αχνίζει ακόμα.
Η ελπίδα με αγκαλιάζει, με κλείνει μέσα στα μπράτσα της, μου σκουπίζει τα δάκρυα και μου λέει ότι σήμερα κι αύριο και σε δυο ημέρες από τώρα θα είμαι καλά και θα βρίσκομαι σε τέτοιο παραλήρημα ώστε τολμάω να το πιστέψω.

Κάθομαι σε ένα γαλάζιο δωμάτιο.Οι  τοίχοι είναι καλυμμένοι με υφασμάτινη ταπετσαρία που έχει χρώμα τέλειου καλοκαιρινού ουρανού, στο πάτωμα είναι στρωμένη μια μοκέτα με πάχος 5 εκατοστά, το δωμάτιο είναι άδειο και υπάρχουν μόνο 2 βελούδινες καρέκλες που είναι λες και βγήκαν από κάποιον αστερισμό. Οι αποχρώσεις είναι σαν μελανιές, σαν ένα όμορφο λάθος, σαν μια υπενθύμιση από αυτό που έκαναν στον Άνταμ εξαιτίας μου.

«Είσαι υπέροχη». Ο Γουόρνερ μπαίνει στο δωμάτιο με αέρινα βήματα. Δεν τον συνοδεύει κανείς.

Το βλέμμα μου πέφτει χωρίς να το θέλω στα αθλητικά παπούτσια μου κι αναρωτιέμαι μήπως παραβίασα κάποιον κανόνα επειδή δεν φόρεσα τα ψηλοτάκουνα που βρήκα στην ντουλάπα μου και που είμαι σίγουρη ότι δεν προορίζονται για ανθρώπινα πόδια. Σηκώνω το κεφάλι μου και τον βλέπω να στέκεται μπροστά μου.