Διάλυσε με

Δεκατρία

Ο ΓΟΥΟΡΝΕΡ ΕΠΙΜΕΝΕΙ να με συνοδεύσει στο δωμάτιο μου.

Μετά το φαγητό ο Άνταμ εξαφανίστηκε μαζί με μερικούς άλλους στρατιώτες. Εξαφανίστηκε χωρίς να μου πει τίποτα και χωρίς να μου ρίξει ούτε μια ματιά και δεν έχω ιδέα τι να περιμένω. Τουλάχιστον δεν έχω τίποτα να χάσω παρά μόνο την ζωή μου.

«Δεν θέλω να με μισείς», λέει ο Γουόρνερ καθώς πηγαίνουμε στο ασανσέρ. «Είμαι εχθρός σου μόνο αν το θέλεις».

Ο Γουόρνερ αναστενάζει ενώ πατάει το κουμπί του ασανσέρ. «Πιστεύω ειλικρινά ότι θα αλλάξεις γνώμη». Με κοιτάζει χαμογελώντας αμυδρά. Στα αλήθεια είναι κρίμα μια τόσο εντυπωσιακή εμφάνιση να χαραμίζεται σε έναν τόσο άθλιο άνθρωπο. «Εσύ και εγώ, Τζούλιετ- αν είμαστε μαζί, θα γίνουμε ανίκητοι».

Δεν θα τον κοιτάξω καθόλου, παρόλο που νιώθω το δικό του βλέμμα να σαρώνει και το τελευταίο εκατοστό του κορμιού μου. «Όχι, ευχαριστώ».

Μπαίνουμε στο ασανσέρ. Ο κόσμος περνάει γοργά από μπροστά μας και οι γυάλινοι τοίχοι επιτρέπουν να μας βλέπουν όλοι σε όλους τους ορόφους. Δεν υπάρχουν μυστικά σε αυτό εδώ το κτίριο.

Με αγγίζει στον αγκώνα και εγώ τραβιέμαι πίσω. «Καλά θα κανείς να το ξανασκεφτείς», λέει απαλά.
«Από που το κατάλαβες;» Ένα κουδούνισμα και οι πόρτες του ασανσέρ ανοίγουν, αλλά εγώ δεν κουνιέμαι. Τελικά γυρίζω και τον αντικρίζω, γιατί δεν μπορώ να συγκρατήσω την περιέργεια μου. Παρατηρώ τα χέρια του, που είναι σχολαστικά ασφαλισμένα μέσα στα δερμάτινα γάντια του, τα μακριά και χοντρά μανίκια του. Ακόμα και το κολάρο του είναι ψηλό και αρχοντικό. Είναι άψογα ντυμένος από την κορυφή μέχρι τα νύχια και έχει ακάλυπτο μόνο το πρόσωπο του. Ακόμα και αν ήθελα να τον αγγίξω, δεν είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσα να το κάνω. Προστατεύει τον εαυτό του. Από μένα.

«Μήπως να το συζητήσουμε αυτό αύριο βράδυ;» Σηκώνει το ένα φρύδι και μου δίνει το μπράτσο του. Προσποιούμαι ότι δεν το προσέχω καθώς βγαίνουμε από το ασανσέρ και βαδίζουμε στον διάδρομο. «Θα μπορούσες να φορέσεις κάτι όμορφο».
«Ποιο είναι το μικρό σου όνομα;» τον ρωτάω.

Σταματάει. Έκπληκτος. Σηκώνει το πιγούνι του σχεδόν ανεπαίσθητα. Καρφώνει τα μάτια του στο πρόσωπο μου και με κάνει να μετανιώνω που ρώτησα. «Θέλεις να μάθεις το όνομα μου».

Δεν το κάνω επίτηδες, αλλά τα μάτια μου μισό κλείνουνε. «Γουόρνερ είναι το επίθετο σου, σωστά;»