Διάλυσε με

Είκοσι δύο

ΜΟΥ ΠΑΙΡΝΕΙ 5 χρόνια να πάω στο ασανσέρ. Άλλα 15 να φτάσω στον όροφο μου. Είμαι ενός εκατομμυρίου ετών όταν μπαίνω στο δωμάτιο μου. Ο Άνταμ είναι ακίνητος, σιωπηλός, απόλυτα συγκροτημένος και οι κινήσεις του είναι μηχανικές. Δεν υπάρχει τίποτα στα μάτια του, στα χέρια του, στις κινήσεις του κορμιού του που να δείχνει ότι ξέρει έστω το όνομα μου.

Τον παρακολουθώ να κινείται γρήγορα, σβέλτα, προσεκτικά στο δωμάτιο, να βρίσκει τις μικρές συσκευές που καταγράφουν τη συμπεριφορά μου και να τις κλείνει τη μια μετά την άλλη. Αν ρωτήσει κάποιος γιατί δεν δουλεύουν οι κάμερες μου, ο Άνταμ δεν θα μπλέξει. Την διαταγή την έδωσε ο Γουόρνερ. Όποτε ισχύει επίσημα. Όποτε μπορώ να εχω την ησυχία μου, δεν θα βλέπει κανένας τι κάνω.

Νόμιζα ότι το είχα ανάγκη αυτό. Τι ανόητη που είμαι. Ο Άνταμ δεν είναι το αγόρι που θυμάμαι.

Ήμουν στην τρίτη δημοτικού. Μόλις είχα μετακομίσει στη πόλη αφού με έδιωξαν με κλοτσιές μου ζήτησαν να φύγω από το παλιό μου σχολείο. Οι γονείς μου μετακόμιζαν συνέχεια, έτρεχαν πάντα να ξεφύγουν από τα μπλεξίματα που προκαλούσα, από τα πάρτι που κατέστρεφα, από τις φιλίες που δεν έκανα ποτέ. Κανείς δεν θέλησε ποτέ να μιλήσει για το «πρόβλημα» μου, αλλά το μυστήριο που περιέβαλλε τη ζωή μου για κάποιον λόγο έκανε τα πράγματα χειρότερα. Η φαντασία των ανθρώπων είναι καταστροφική όταν την αφήνουν να οργιάζει. Άκουγα μόνο ελάχιστα πράγματα από τους ψιθύρους τους.

«Φρικιό!»
«Μάθατε τι έκανε;»
«...την έδιωξαν από το παλιό σχολείο της...»
«Ψυχάκιας!»
«Έχει κάποια αρρώστια...»

Δεν μου μιλούσε κανένας. Όλοι με κοιτούσαν. Ήμουν τόσο μικρή, που ακόμα έβαζα τα κλάμματα. Το μεσημέρι έτρωγα μόνη μου δίπλα σε έναν συρμάτινο φράχτη και ποτέ δεν κοιτούσα στον καθρέπτη. Ποτέ δεν θέλησα να δω το πρόσωπο που μισούσαν όλοι τόσο πολύ. Τα κορίτσια με κλοτσούσαν και μετά το έβαζαν τα πόδια. Τα αγόρια μου πετούσαν πέτρες. Ακόμα Εχω σημάδια παντού.

Έβλεπα τον κόσμο να περνάει μέσα από τα σύρματα του φράχτη. Κοιτούσα τα αυτοκίνητα και τους γονείς που άφηναν τα παιδιά τους και τις στιγμές που δεν θα ζούσα ποτέ. Αυτό συνέβαινε πριν οι αρρώστιες γίνουν κάτι τόσο συνηθισμένο ώστε ο θάνατος να αποτελεί φυσιολογικό θέμα συζήτησης. Αυτό συνέβαινε πριν καταλάβουμε ότι τα σύννεφα είχαν λάθος χρώμα, πριν καταλάβουμε ότι όλοι θα πεθαίναμε από την πείνα και μάλιστα γρήγορα. Αυτό συνέβαινε τότε που ακόμα νομίζαμε ότι υπήρχαν λύσεις για τα προβλήματα μας. Τότε ο Άνταμ ήταν το αγόρι που ερχόταν στο σχολείο με τα πόδια. Ήταν το αγόρι που καθόταν στο θρανίο 3 σειρές μπροστά από μένα. Τα ρούχα του ήταν χειρότερα από τα δικά μου, το μεσημεριανό φαγητό του ανύπαρκτο. Δεν τον είδα ποτέ να τρώει.