Διάλυσε με

Έντεκα

ΕΙΜΑΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΜΕΝΗ για αδιανόητη φρίκη, αλλα η πραγματικότητα την ξεπερνά.

Οι χώροι είναι λες και ζέχνουν βρόμικο χρήμα, τρόφιμα μιας ολόκληρης χρονιάς είναι πεταμένα πάνω σε μαρμάρινα πατώματα, ιατρικές προμήθειες αξίας εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων είναι αραδιασμένες σε πολυτελή έπιπλα και περσικά χάλια. Νιώθω την τεχνητή ζέστη να περνάει από αεραγωγούς και σκέφτομαι τα παιδιά που ουρλιάζουν για να τους δώσουν καθαρό νερό. Μισό κλείνω τα μάτια μου στο φως των κρυστάλλινων πολυέλαιων και ακούω κόσμο να υπάρχει στο μέσο μιας φρικτής πραγματικότητας και δεν μπορώ να κουνηθώ. Δεν μπορώ να αναπνεύσω.

Πρέπει να πέθαναν πολλοί άνθρωποι για να συντηρηθεί αυτή η πολυτέλεια. Πρέπει να έχασαν πολλοί άνθρωποι τα σπίτια τους και τα παιδιά τους και τα τελευταία 5 δολάρια που είχαν στην τράπεζα εξαιτίας των υποσχέσεων ότι θα σώζονταν από τους ίδιους τους τους εαυτούς. Μας υποσχέθηκαν - η Νέα Διακυβέρνηση μας υποσχέθηκε ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Μας είπε ότι θα έφτιαχνε τα πράγματα, είπε ότι θα μας βοηθούσε να γυρίσουμε στον κόσμο που ξέραμε - στον κόσμο όπου βγαίναμε ραντεβού για να πάμε στο σινεμά και κάναμε γάμους την άνοιξη. Είπε ότι θα μας έδινε πίσω τα σπίτια μας, την υγεία μας, το βιώσιμο μέλλον μας. Αλλά μας έκλεψε τα πάντα. Μας πήρε τα πάντα. Την ζωή μου. Το μέλλον μου. Την ψυχική υγεία μου. Την ελευθερία μου.

Γέμισαν τον κόσμο μας με όπλα στραμμένα στα κεφάλια μας και χαμογελούσαν ενώ πυροβολούσαν το μέλλον που μας υποσχέθηκαν. Σκότωσαν αυτούς που είχαν την δύναμη να αντισταθούν και έκλεισαν στις φυλακές τα φρικιά που δεν κατάφεραν να ανταποκριθούν στις ουτοπικές προσδοκίες τους. Ανθρώπους σαν κι εμένα. Να η απόδειξη της διαφθοράς τους.

Με λούζει κρύος ιδρώτας, τα δάχτυλα μου τρέμουν από αηδία, τα πόδια μου δεν μπορούν να αντέξουν την σπατάλη την εγωιστική σπατάλη μέσα σε αυτούς τους 4 τοίχους. Γίνομαι έξαλλη. Τα βλέπω όλα κόκκινα. Βλέπω αίμα που πιτσιλάει τα παράθυρα, μουσκεύει τα χάλια και στάζει από τους πολυέλαιους.

«Τζούλιετ».
Σπάω.

Πέφτω στα γόνατα, το κορμί μου τσακίζει από τον πόνο που κατάπια τόσες φορές, ταράζεται από αναφιλητά που δεν μπορώ πια να συγκρατήσω, η αξιοπρέπεια μου χάνεται μέσα στα δάκρυα μου, η αγωνία της εβδομάδας που πέρασε κάνει κομμάτια την επιδερμίδα μου. Δεν μπορώ ούτε να ανασάνω.

Δεν μπορώ να ρουφήξω το οξυγόνο γύρω μου και μου έρχεται αναγούλα κι ακούω φωνές και βλέπω πρόσωπα που δεν αναγνωρίζω, λόγια ξεφτισμένα από την σύγχυση, σκέψεις που έγιναν κουβάρι τόσες φορές ώστε δεν ξέρω πια αν εχω τις αισθήσεις μου. Δεν ξέρω αν εχω χάσει τα λογικά μου.