Διάλυσε με

Τέσσερα

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΡΕΛΗ. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή. Δεν είμαι τρελή.

Η φρίκη με κάνει να ανοίξω τα βλέφαρα μου.

Το κορμί μου είναι λουσμένο στον κρύο ιδρώτα , το μυαλό μου κατακλύζεται από κύματα πόνου που είναι αδύνατο να λησμονήσω. Τα μάτια μου γίνονται μαύροι κύκλοι που διαλύονται μέσα στο σκοτάδι. Δεν εχω ιδέα πόση ώρα κοιμήθηκα. Δεν εχω ιδέα αν τρόμαξα τον συγκρατούμενο μου με τα όνειρα μου. Μερικές φορές ουρλιάζω δυνατά.

Ο Άνταμ με κοιτάζει επίμονα.

Ανασαίνω βαριά και καταφέρνω να σηκωθώ. Τυλίγομαι με την κουβέρτα και συνειδητοποιώ ότι του εχω κλέψει το μόνο μέσο που έχει για να ζεσταθεί. Δεν μου πέρασε καν από το μυαλό ότι εκείνος μπορεί να κρυώνει όσο και εγώ. Τρέμω , αλλά εκείνος είναι ακίνητος μέσα στην νύχτα , η σιλουέτα μου προβάλλει δυνατή στο μαύρο φόντο. Δεν ξέρω τι να πω.  Δεν εχω τίποτα να πω.

«Τα ουρλιαχτά δεν σταματάνε ποτέ εδώ μέσα, έτσι;» Τα ουρλιαχτά είναι μόνο η αρχή.
«Όχι», λέω ψιθυριστά. Ένα αχνό κοκκίνισμα απλώνεται στο πρόσωπο μου και χαίρομαι που είναι τόσο σκοτεινά κι έτσι εκείνος δεν θα το προσέξει. Πρέπει να άκουσε τις κραυγές μου.

Μερικές φορές θέλω όσο τίποτα να μην εχω ανάγκη να κοιμηθώ. Μερικές φορές νομίζω ότι αν μείνω εντελώς ακίνητη, αν δεν κουνηθώ καθόλου, τα πράγματα θα αλλάξουν. Νομίζω ότι αν παγώσω  τον τον εαυτό μου θα παγώσω και τον πόνο μου. Μερικές φορές δεν κουνιέμαι για ώρες. Δεν κουνιέμαι καθόλου. Αν ο χρόνος παγώσει , τίποτα δεν θα μπορεί να πάει στραβά.

«Είσαι εντάξει;» Η φωνή του είναι όλο άγνοια. Παρατηρώ την αυλάκια ανάμεσα στα σφιγμένα φρύδια του, την ένταση στο σαγόνι του. Ο άνθρωπος που μου έκλεψε το κρεβάτι και την κουβέρτα είναι ο ίδιος άνθρωπος που τα στερήθηκε και τα δυο απόψε. Λίγες ώρες πριν ήταν τόσο υπερόπτης κι απερίσκεπτος. Κι αυτή τη στιγμή είναι ήσυχος και προσεκτικός. Τρομάζω στην σκέψη ότι αυτό το μέρος μπορεί να τον τσάκισε τόσο γρήγορα. Αναρωτιέμαι τι άκουσε όσο κοιμόμουν. Μακάρι να μπορούσα να τον γλιτώσω από την φρίκη.