AŞKA TESADÜF ( Aşkın Serisi * 3 )

A.T ~ 4

Bolüm ithâfı : readalotwritealott

Yorgunluk bir zehir gibi tüm bedenimi ele geçirmiş , beni hareketsiz kılmıştı. Sanki tonlarca ağırlığın altın da eziliyordum. Ve her gecen saniye bu ağırlık katlanarak artıyordu. Kapalı olan gözlerimin ardından zihnime dolan gerçekler boğazımın düğümlenmesini , nefesimin tıkanmasına neden oldu. Ben ...ölecektim.

Ben ölüyordum ..

Bedenim an be an ölüyordu..

Kapalı gözlerimin ardından kayan bir damla gözyaşına engel olamadım. Şuan bir hastahane odasında olduğumu biliyordum ve gözlerimi açmak istemiyordum. Ben Melek , ben hastaneleri sevmezdim ki . Küçükken hep korkardım. Annem beni zorla içeri soktuğun da kalbim hızla çarpmaya başlardı. Hâlâ korkuyordum. Kendime itiraf etmesem  de korkuyordum. Çünkü ben hâla  annesinin elini tutan o küçük kız çocuğuydum. Ben hiç büyümemiştim. Ailemi geride bırakıp , hayatı tek başıma kendi adımlarımla arşınlarken arkama dönüp bakmamıştım. Kendime sürekli ben güçlüyüm , korkmuyorum demiştim. Ama şimdi , korkuyordum. Yalnızdım , kimsesizdim. Acılarımla tek başımaydım ve korkuyordum.

Ölmek istemiyordum ki ben , hayallerim vardı. Umutlarım vardı. Pembe panşurlu ev hayalleri değildi ama aşkı hayal etmiştim . Sevgiyi , bir aile kurmayı , mutluluğu hayal etmiştim. Uçarı kaçağı bir genç değildim ben , hayallerim temizdi benim . Sadece o kitaplara konu olan , adına aşk denen insanların üç kelimeye sırdırdığı o duyguyu tatmak istemiştim.

Şimdi , bu hastane odasın da yalnızdım. Gözlerimi açmaya korkarken , açmadığım göz yaşlarıma inat akıyordu gözyaşlarım. Ölüyordum ama ailem yanımda değildi. Ölüyordum ve geride kırık kalpler bırakmak istemiyordum ama gururum engeldi ailemle konuşma ma hastalığımdan bile haberi olmayan ailemin kapısına bir gün cesedim gidecekti.

Dudaklarımdan kaçan hıçkırıkla beraber yattığım yerde bedenimi cenin pozisyonuna aldım. Ellerimi gözlerime kapattığım da dudaklarımdan dökülen sözcükler ruhuma ışık tutuyordu .

"Böyle olsun istemezdim." fısıltı seklinde dudaklarımdan dökülen bu sözcükleri neden söylediğimi bilmiyordum. Belki hastalığıma , belki de kapıyı çarpıp çıktığım da geride bıraktığım aileme  ya da içimde ki küçük , yalnız ve hayalleri olan kız  çocuğunaydı.

"Herşey düzelecek ." kulaklarımda yankılanan bu iki sözcük bana ait değildi. Tanıdık ama bir o kadar da yabancı bir sese aitti bu ses . Bir iç çekişle araladığım gözlerim hemen odağını bulmuş ve bir çift kahverengi gözü hedef almıştı.

"Se-senin bura da ne işin var ?!" sesim ve ağladığım için kızarmış şaşkınlıkla açılan gözlerim sözlerimi destekliyordu . Onu burada görmeyi beklemiyordum. Gittiğini düşünmüştüm . Gitmiş olması gerekmez miydi?

"Beni burada istemiyor musun ? Oysa sesim bile çıkmıyor , dakikalar dır ağlayan sensin ." yattığım yerde doğruluk sırtımı yatağın başlığına dayadığım da gözlerimi kapatıp bir damla gözyaşına daha izin veridim. Tekrar açtığımdaysa kahverengi gözler tüm dikkat ile benim üzerimdeydi. 

"Hiçbirşey düzelmiyor ." şimdi neden bunu söylemiştim. Oysa zihnimden gecenlerin bunlar olduğundan bile habersizdim. Öyle , birden hayat bulmuştu sözcükler dudaklarımda . Ağırlığı altın da ezildiğim kahverengi gözlere daha fazla bakamadım. Zaten ben insanlarla göz teması kuramazdım. Ellerime cevirdiğim gözlerimin ardından dudaklarım acı bir tebessümün esiri oldu. Buna sebep olansa Aytuğ'nun sözleriydi.

"Düzlecek ."

"Ben o yalanı kendime söylemeyi bırakalı çok oldu ." şimdi gözlerim gözlerindeydi işte , kıstığı gözleri sözlerimin devamını beklediğini belirtiyordu bende ona istediğini verdim." Kendime kaç defa umudunu yitirme dedim biliyor musun ? Milyonlarca kez , her akşam yatağıma yattığım da uyuyana kadar tekrarlardım o sözcüğü . Defalarca kez aldığım kötü sonuçlara inat tekrarladım. Durumum kötüye giderken ve bunun farkında olmama rağmen , öleceğimi bilmeme rağmen tekrarladım. Ama fark ettim ki ben bu savaşı kazanamayacağım ." sonlara doğru sesim kısılırken bakışlarım onun arkasında ki duvara sabitliydi. Neden yüzüne bakmıyordum ki?