DROMEN IN KLEUR || mabbie

DROMEN IN KLEUR} 02

Matthy komt die ochtend op kantoor aan, zijn lichaam gevuld met hoop dat zijn beste maatje weer aanwezig zal zijn.

Robbie zei dat die een weekje afwezig zal zijn, dus als het goed is zal die vandaag weer moeten komen opdagen.

Matthy hoopt dat zo erg, hij maakt zich zorgen om Robbie. Het is niet iets voor hem om last minute aan te geven dat die een week niet op komt dagen.

Ook had hij in zijn appje gezet dat die momenteel veel aan zijn hoofd heeft. En na al die jaren van vriendschap ken je elkaar echt wel door en door.

Alle jongens weten hoe Robbie er mee om gaat als hij slecht in zijn vel zit, openstellen is geen optie voor hem. Tenminste niet tot die het zelf heeft kunnen verwerken.

De eerste dagen na zijn appje heeft Matthy hem meerdere appjes gestuurd, net zoals de rest. Maar die werden alrijd op geopend of afgeleverd gelaten.

Raoul had ze verteld hem wat ruimte te geven, dat die zal praten wanneer die er klaar voor was.

Dus dat deden ze, als dat het beste was voor Robbie moest het maar.

Maar dat maakte het niet makkelijker, Matthy wou er gewoom voor Robbie zijn, net zoals die er altijd voor hem was.

Hij weet niet wat er gaande is, maar hij wil niet dat Robbie er alleen door heen moest gaan.

Of nou ja, alleen? Jamie was natuurlijk met hem. Maar Robbie heeft vaak genoeg aan gegeven dat Jamie hem nooit snapte. Dus of zij veel hulp was weet hij niet.

Ook Jamie heeft die een berichtje gedaan, maar die komt niet eens aan. Matthy begint te twijfelen of Jamie hem heeft geblokkeerd. Maar waarom zou ze dat doen? Zo ver Matt weet heeft die haar niks aan gedaan.

Ook zat hij te twijfelen om gewoon langs zijn huis te gaan, maar besloot van niet. Robbie wil alleen zijn, dat moet die accepteren.

Wel had die al bedacht dat als die er vandaag niet is hij wel langs zal gaan, hij zei zelf een week, die week is voorbij.

Hij stapt de lift uit, god wat hoopt die dat die kleine Brabander in hun kantoor staat.

Maar als die de deur open duwt, en de gezichten van zijn beste vrienden ziet weet die genoeg. "Nog steeds niks gehoord van Rob?"

Hij plaatst zijn tas bij zijn bureau en loopt naar de andere die al samen stonden.

Koen zucht en schud zijn hoofd. "Nog niks."

"Ik ga naar zijn huis." Zegt Matthy vastberaden, zich omdraaiend om teeug naar zijn auto te lopen waar die nog geen tien minuten geleden in zat.

Alleen word zijn pols gepakt en word die terug getrokken. "We kunnen Robbie nu beter gewoon even alleen laten, oké, Matt?"

Hij schud zijn hoofd bij Raoul zijn woorden. "Hij zit al een week alleen thuis, Roel. Straks zit die er echt door heen en is niemand daar om hem op te vangen, om voor hem te zorgen. Ik maak me zorgen om hem, en ik ga nu naar hem toe."

"Matt, Rob vroeg zelf om wat ruimte, dan moeten we hem die geven ook." Verteld Milo hem voorzichtig.

Boeit het hun dan niks dat er iets met Rob is en ze hem al een week niet hebben gesproken? Die gedachtes zegt hij luid op.

"Tuurlijk boeit ons dat wat, Matt." Antwoord Koen. "We maken ons ook zorgen, maar we weten allemaal hoe hij is. Hij heeft gewoon tijd nodig."

"Hij zei een week, die week is nu voorbij. Ik wil gewoon zien of hij oké is."

"Het is nog vroeg, misschien komt hij zo binnen. Zo niet dan gaan we morgen langs, oké?"

Net als Raoul dat voorsteld horen ze een deur achter hun openen. Matthy draait zich om, en ja, daar staat die. De jongen waar die zich zo zorgen om heeft gemaakt.

Robbie van de Graaf is weer op kantoor.

653 woorden.