"..Zo niet, dan gaan we morgen langs, oké?" Hoort Robbie Raoul zeggen als hij de deurkruk naar beneden duwt.
Zodra dat geluid hoorbaar is draaien een aantal hoofden zijn kant op, maar Robbie kijkt alleen maar naar zijn beste vrienden.
Tuurlijk ziet hij de andere werknemers ook wel als zijn vrienden, maar de bankzitters zijn gewoon anders. Die kent hij al bijna tien jaar, daar is hij mee opgegroeit, met hun is hij zo ver gekomen. Door hun staat die waar due nu staat. Hun vriendschap is gewoon zoveel maler sterker.
Hij ziet de opluchting op hun gezichten als hun oog op hem valt. Ergens snapt Robbie het wel, hij zelf zal ook bezorgd zijn als één van hun uit het niets een week lang onberijkbaar is.
"Hey." Zegt Robbie zachtjes, de stilte die toch wel ongemakkelijl werd willend verbreken.
Matthy is de eerste die in beweging komt en richting hem loopt met een snelle pas. Ook had Robbie de afgelopen week de meeste berichtjes van hem binnen gekregen.
De blond slaat zijn armen over Robbie's schouders heen en trekt hem via dsar dichterbij.
Robbie wikkelt zijn armen om zijn middel heen en leunt in zijn omhelsing, niet door hebben gehad hoe erg hij eigenlijk verlangde naar een knuffel. Maakte niet uit van wie, gewoon een knuffel is wat die nodig had.
"Wil je praten?" Fluistert Matthy zachtjes. Niet een "hoe is het?" want ze weten allemaal wel dat hij niet oké is.
Even twijfelt Rob, voor die zijn hoofd schud in zijn trui. Praten is nu het laatste wat die wil, dat betekent dat hij er weer aan zal moeten denken en dat is het laatste wat die wil.
Matthy knikt zachtjes, zijn antwoord accepterend waarna die langzaam terug trekt.
Nu laat die zijn oog pas echt op Robbie vallen, en hij schrikt van wat die ziet. Warrig haar, wallen onder zijn ogen, een bleke huid, zijn mooie ogen lijken de glinster zijn verloren en Matthy zweerd dat die trui eerst strakker zat.
Lang heeft Matthy niet om over zijn uiterlijk na te denken, aangezie hij op zij word geduwt een blond haar met een rode gloed in zijn zicht ziet.
Koen was de volgende die Robbie omhelste. Weer leunt Robbie er maar al te graag in, wat Matthy ook opvalt. Alsof hij die aanraking even nodig had.
Allemaal gaan ze Robbie bij langs met een knuffel, en ook hun fluisteren allemaal iets, waar Robbie simpel op antwoord met een schud of ewn knik van zijn hoofd.
Milo is de laatste die hem omhelsde, en als die terug trekt drukt die eventjes zijn lippen op zijn voorhoofd.
Voorhoofd kussen zijn een standaard iets geworden, wanneer ze merken dst iemand zich even wat slechter voelt word duidelijk gemaakt dat die gene niet alleen is, dat ze er voor hem zijn door middel van die affectie.
Op camera zien ze er misschien niet uit alsof ze zo met elkaar om zouden gaan, maar het is wel zo. Ze zijn erg close, en geven erg veel om elkaar. Je zou het kunnen vergelijken met de band van een broer en zus.
Dat zijn ze eigenlijk ook van elkaar, famillie, broers. En momenteel zit Robbie er door heen, en ze willen gewoon dat hij weet dat die er niet alleen in staat. Dat hun hier zijn om hem te steunen bij elke stap.
"Wat is er allemaal aan de hand, Rob? We maken ons zorgen." Wat ze zich al een week lang afvragen word gesteld door Raoul.
Robbie zucht zachtjes, zijn hoofd schuddend. "Jamie heeft het uitgemaakt."
Huh? Hun waren echt dat koppel waar als je naar hun keek je jaloers werd door hoe lief ze waren en hoe gelukkig ze er uit zagen. En nu is het uit? Was dat gewoon een show?
"En eh," Vervolgd Robbie. "Het was gewoon even kut. Is gewoon even kut. Jamie heeft geen gevoelens meer, en dat kwam gewoon zo uit het niets. Ik had het niet verwacht. Ik moest het gewoon even allemaal verwerken in mijn eentje."
"Jezus Rob," Mompelt Koen. "Die zag ik niet aan komen, jullie zagen er altijd zo gelukkig uit."
Robbie haalt zijn schouders op en glimlacht verdrietig. "Ik dacht dat we dat waren." Zegt hij zachtjes.
Met medelijden kijken ze de kleinste van de groep aan. Het is duidelijk dat hij hief mee zit.
"Maar je hoeft dit niet alleen te doen. Je hoeft ons niet weer buiten te sluiten. Wij zijn er voor je."
Dankbaar kijkt Robbie zijn vrienden aan, hij heeft geluk met hun. En hij weet dat ze er voor hem zullen zijn. Wat ef ook speelt, hun zullen altijd klaar staan voor hem.
"Dat weet ik."
780 woorden.
JE LEEST
DROMEN IN KLEUR || mabbie
Fanfiction"Makkelijk gezegd dat het onwerkelijk is. Maar het is echt. Sinds jij er bent zie ik alles anders dan hoe ik het ken. Hoop dat het nooit went, want we dromen in kleur." Robbie heeft het er maar lastig mee, het feit dat Jamie het heeft uitgemaakt. Ge...
