+មន្ទីពេទ្យ
រាងកាយតូចល្អិតសន្លប់ស្ដូកស្ដឹងអស់ជាច្រេីន ម៉ោង ខំណៈមុខមាត់ស្លេកស្លាំងដូចជាមនុស្សឈឺជិតស្លាប់ សភាពរបស់គេគួរអោយអាណិត
ខ្លាំងណាស់ បេីសិនពេលនេះមានអ្នកយល់ធុរៈ
មិនដឹងល្អយ៉ាងណា កេីកមកក្នុងរសនៅក្បាល
មួយតែឯង ធ្លាប់ពឹងផ្នែកទៅលេីមនុស្សម្នាក់
ដោយជឿជាក់ថា គេអាចមេីលថែខ្លួនអស់មួយ
ជីវិត តែនរណាទៅដឹងទៅថា គេប្រែក្រឡះ
សម្ដីសទៅជាខ្មៅបែបនេះ ចុងក្រោយអ្នកឈឺ
គែជាអ្នកស្មោះ។
ស្របពេលនោះដែរ ថេហ្យុងនឹងជុងហ្គុកកំពុងតែនិយាយជាមួយគ្រូពេទ្យ ដែលនៅបន្ទប់ជាប់
នោះសួរនាំអំពីអាការៈរបស់ជីមីន។
ខណៈនៅលេីគ្រែដែលអ្នកជំងឺផ្ដេីមដឹងខ្លួនមក វិញតិចៗ គេកម្រេីកត្របកភ្នែកតូចៗលិបៗនោះបេីកបិតចុះឡេីងៗម្ដងបន្តិចៗសម្លឹងទៅពិដាន
ពណ៌ស៎ដោយអារម្មណ៍ស្មេីគ្មានប្រតិកម្ម ភ្លាមៗនោះ ទឹកថ្លាយង់ដូចកញ្ចក់ក៏ហូរកាត់កន្ទុយ ភ្នែកតត់ដោយឯកឯងហាមមិនបាន។រឿងរាវជាច្រេីនកំពុងរត់ត្របាញ់គ្នាចូលពេញខួររក្បា លរបស់គេចុះ រំលេចរូបភាពមួយនោះអោយ
ទ្រូងខាងឆ្វេងចាប់ផ្ដេីមធ្វេីទុកម្នេញចុកចាប់ស្ទេី
ដកដង្ហេីមមិនរួច។
ក្រាក!!!
កុំពុងស្លុងអារម្មណ៍ក្នុងការគិត ទ្វាបន្ទប់កបេីក
ដោយដៃថេហ្យុង គេរត់ចូលមកជិតសឹមពោល
«ឯងដឹងខ្លួនហេីយហេសមីននី»
ថេហ្យុងគេចាប់ដៃទាំងពីររបស់ជីមីនសួរនាំ ដោយការបារម្ភ ឃេីញគេស្ងាត់ គេរឹតតែភ័យ
លេីសដេីម មនុស្សធ្លាប់តែញញិមសុខៗប្រែជា
ស្រពោន តេីមានអ្វី?
«.....»ជីមីនមិនបានឆ្លេីយ គេនៅស្ងៀមៗ
កែវភ្នែកចាប់ផ្ដេីមរលីងរលោងរកកលចង់យំ
ម្ដងទៀត ពេលឃេីញមុខថេហ្យុងមិនដឹងថា
អ៎រ ឬក៏ពិបាកចិត្តចង់និយាយរឿងក្និងចិត្តនោះ
ទេ។
ឃេីញមិត្តក្នុងសភាពបែបនេះ ថេហ្យុងកលួង
លោមដៃអង្អែលខ្នងដៃជីមីនថេីសឹមស្រដី៖
«យំម៉ោៗ យំអោយអស់ម៉ោ យំហេីយឯងនឹង បានធូស្រាលជាងមុន ហេីយនិយាយរឿងរាវ ប្រាប់ខ្ញុំម៉ោ ថាមានរឿងអីខ្លះបានជាឯងមកដេកសន្លប់កណ្ដាលផ្លូវបែបនេះ??»
គេលួងដោយសម្លេងអួលៗព្រោះចង់យំតាមមិត្តដែរ។
ចំណែកជីមីន ក្នុងពេលបែបនេះ គេកមិនអាច
ទ្រាំទៀតបាន កបញ្ចេញសម្លេងយំខ្សឹបខ្សួល
ដាក់ថេហ្យុង។
«ហ្អឹកៗ ថេយ៍ខ្ញុំ ហឹក!!ខ្ញុំត្រូវធ្វេីយ៉ាងមិចទៅហឺៗលោកប៉ា លោកប៉ាដេញខ្ញុំចេញហេីយថេយ៍ ហឺៗគេឈប់ស្រលាញ់ខ្ញុំទៀតហេីយ»
ជីមីនយំរៀបរាប់ប្រាប់រឿងរាវទៅថេហ្យុងគ្រប់យ៉ាង ឯថេហ្យុងក៏អួលដេីមក៎មកជាមួយជីមីន ដែរ នេះដល់ថ្នាក់ដេញចេញទាំងគ្មាហេតុផល បែបនេះផងឬ??ឃោឃៅពេកហេីយមិនសម
ជាមីនយ៉ុនហ្គីដែលជាមនុស្សមានចិត្តមេត្តា
ដែលគេធ្លាប់ស្គាល់កន្លងមកនោះទេ។
ខណៈនោះជុងហ្គុកក៏ដេីរចូលមកខាងក្នុង
ជាមួយទឹកមុខស្ងៀមស្ងាត់។
«ជីមីនយ៉ាងម៉េចហេីយថេយ៍»គេសួរតិចៗ
«អូ៎..ជុងបងមកល្អហេីយជួយ មេីលមីននីអោយអូនបន្តិច អូនទៅទិញរបស់អីអោយគេញាំ»ថាហេីយកក្រោកឈរសារ៉េខោអាវ
រួចកចាកចេញទៅ។
