+សាលារៀន
ជីមីនអង្គុយត្រម៉ងត្រម៉ោចម្នាក់ឯង ថ្ងៃនេះគេគ្មានអារម្មណ៍រៀនទេ ព្រោះគ្មានវត្តមានថេហ្យុងមិត្តសម្លាញ់ដែលចូលចិត្តនាំសេីច។
«ថេហ្យុងឈឺទេដឹង?»
ជីមីនអង្គុយគិតជាយូក៏ក្រោកឡេីងដេីម្បីចូលថ្នាក់វិញ តែក៏ទៅប៉ះជាមួយក្មួយប្រុសនាយកសាលា៖
«អីយ៉ា ថ្ងៃនេះមិនឃេីញអាថេយ៍មកទេ វាជាពេលវេលាល្អបំផុតសម្រាប់ចាត់ការឯងហេីយមីន ជីមីន»ក្មេងនោះកនិយាយទាំងចូលមកចាំដៃរាងតូចខ្លាំងៗ
«លែងយេីងទៅ ពួកឯងចង់ស្អី?ប្រយ័ត្នយេីង ប្រាប់លោកប៉ាយេីងអោយចាត់ការពួកឯង»
ជីមីនខំនិយាយគំរាមដោយលេីកនាយក្រាសមកដាក់ពីរមុខ តែថាពួកក្មេងនោះវាមិនបានស្ដាប់
ទេ វារឹតតែថ្គេីន ភ្លាមនោះក្មេងដែលក្លា ហាន
ជាងគេក៏បង្ហាញខ្លួននៅមុខនាយតូច គេញញឹមមកកាន់ជីមីនដោយក្រសែភ្នែកលូកលាន់៖
«មិនបាច់រេីនាំតែហត់ទេ ទម្រាំដល់ម៉ោងចេញឯងប្រកដជាស្រួលខ្លួនហេីយ សាច់សៗបែបនេះ យេីងចូលចិត្តណាស់ជុបៗ»ក្មេងនោះធ្វេីមាត់ស្រួចទៅកាន់ជីមីនបំណងចង់លូកលាន់រាងតូច។
«ពួកឯងឆ្កួតហេីយ ឆាប់ដោះលែងយេីងទៅ
បេីពួកឯងចង់បានសុខ រឿងនេះលោកប៉ាយេីងដឹង ពួកឯងច្បាស់ជាសល់តែឆ្អឹងមិនខានទេ»
ជីមីនព្យយាមគម្រាម
«ហាសហា យកប៉ាមកគំរាមយេីងហេស?ហាសៗ ប៉ាដ៏សែនល្អរបស់ឯងមួយឆ្នាំមកទទួលឯងម្ដងនឹងហេស?គិតចង់គម្រាមយេីង» ពួកគេសេីចក្អាក ក្អាយព្រោះតែប៉ានាយតូច មិនសូវជាមកទទួលគេទេ យូៗឃេីញមុខម្ដង៖
«ហ្ហឹៗ»រាងតូចផ្ដេីមយំរហាម ព្រោះមិនអាចយកឈ្នះគេបាន ស្មេីនេះលោកប៉ាប្រហែលជាកុំពុងស៊ីញ៉េឯកសារផងកមិនដឹង តេីគាត់មានពេល
ឯណាមកជួយគេនោះ នឹកឃេីញហេីយទឹកភ្នែកហូច្រោកៗភ័យខ្លាចពួកនោះធ្វេីរឿងមិនល្អដាក់ខ្លួន។
«ស្ហឺត!!ក្រអូបណាស់វេីយ»
ថ្ពាល់ក្រពុំត្រូវបានមេរបស់ក្មេងទំនេីងក្នុងសា
លាថេីបដោយការលេងសេីច ហេីយគេរៀប
នឹងឱបទៅថេីបម្ដងទៀតទៅហេីយ ស្រាប់តែ
ក្បាលលាន់ទ្រហឹងពេញត្រចៀក..
ភូស!!គុលឈេីមួយកំណាត់ត្រូវបានលេីក
មកសំពងចំកណ្ដាលក្បាលអោយបែកហូឈាមរហាមដោយស្នាដៃលោកប៉ាទីស្រលាញ់របស់
ជីមីន។
«លោកប៉ា?...»
ក្មេងកំសត់គ្រាន់តែឃេីញលោកប៉ាមកភ្លាមគេរត់ទៅឱបភ្លាមតែម្ដង មិញនេះគេពិតជាភ័យខ្លាំងណាស់ភ័យដល់ថ្នាក់ញ័ខ្លួនដូចមាន់ធ្លាក់ទឹករូបភាពអម្បិញមិញ វាដូចគ្នាទៅនឹងអតីកាលរបស់គេណាស់ ត្រូវមនុស្សមួយក្រុមដេញចាប់ ជាន់ឈ្លីកិត្តិយសទោះរឿងនោះកន្លងផុតទៅ4ឆ្នាំទៅហេីយក្ដី តែគេនៅចងចាំគ្រប់រូបភាពទាំងអស់
មិនអាចភ្លេចបាន។
«អស់អីហេីយសឺត!!..»យ៉ុនហ្គីនិយាយលួងលោមដោយការឱបក្រសោបកាយតូចក្នុងរង្វង់ដៃមាំ នាយផ្ដល់ភាពកក់ក្ដៅអោយនាយតូចដេីម្បីរំងាប់អារម្មណ៍ភិតភ័យ យ៉ុនហ្គីប្រលែងកាយតូចចេញបន្តិច រួចដោះអាវក្រៅមករំអោយកូន នាយចាប់
បីជីមីនដេីរទៅឡាន យ៉ាងសង្ហានឹងអង់ណាចខណៈ នាយលេីកបីកូនប្រុសដេីរទៅរកឡាន នាយក៏មិនភ្លេចងាកទៅរកសាន់ បញ្ជូនកែវភ្នែករាជសីហ៍បញ្ជាទៅកាន់ជំនិតផងដែរថាត្រូវចាត់
ការបែបណា។ឯសាន់គ្រាន់តែទទួលបានកែវ
ភ្នែកមុតស្រួចបែបនេះ គេក៏យល់សាច់ការ ប្រញាប់ងក់ក្បាលភ្លាមៗ។
«តោះទៅឡានជាមួយប៉ាណា»
យ៉ុនហ្គីនិយាយតិចៗដាក់ក្បែត្រចៀកនាយតូច ជីមីនងក់ក្បាលយល់ព្រម ដៃស្រលូនលេីកទៅតោងកលោកប៉ាយ៉ាងណែន អោនមុខទៅអឹប នឹងដេីមទ្រូងហាប់ណែនស្រូបយកភាពកក់ក្ដៅ
ក្រោយពីរចៅហ្វាយចេញផុត សាន់ក៏ដកកាំ
ភ្លេីង បាញ់ទំលុះជេីងទាំងសងខាងរបស់ក្មេងទំនេីងក្នុងសាលា នឹងបោះប្រយោគទៅពីបីមាត់ថែមទៀត!!
«នេះជាការប្រមានដែលឯងថ្លេីមធំហ៊ានប៉ះមនុស្សត្រកូលមីន ថ្ងៃនេះយេីងគ្រាន់តែបាញ់ទំលុះជេីងឯង តែថ្ងៃក្រោយវាមិនប្រាកដទេបេីឯងនៅតែ ចិត្តសឿងចង់ប៉ះពាល់ម្ចាស់តូចទៀតនៃភីម្រះមីនទៀតនោះ គ្រាប់សំណ៎មួយនេះនឹងហោះចូលក្បាលឯងជាក់ជាមិនខាន» សាន់និយាយរួចក៏
ដេីរមកឡានវិញដោយភាពជឿជាក់។
«នៅទីនេះហេីយ ប៉ាទៅដោះស្រាយរឿងកូនមួយភ្លែតហ្អឹម..»នាយនិយាយតិចៗលួងលោម
កូនអោយគេងក្នុងឡាន។
«បាទ»
«ស្ហឺត»យ៉ុនហ្គីដាក់អោយនាយតូចអង្គុយស្រួលបួលហេីយ នាយក៏ដេីរសម្ដៅទៅការរីយា ល័យនាយកសាលាយកតែម្ដង ទឹកមុខនឹងជំហានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា នាយកុំពុងតែច្រាលភាពខឹងក្រោធឡេីងមកក្រឺតៗ។
ប្រាវ!!ទ្វាបន្ទប់ការិយាល័យករបេីកដោយជេីងលោកមីនយ៉ុនហ្គី គេធាក់ទម្លុះដោយមិន
ញញេីតក្រែងរអែងអីបន្តិចឡេីយ។
«លោក លោក-លោកមីន»
គ្រាន់តែវត្តមាននាយសង្ហាចូលមកដល់ភ្លាមនាយកសាលាញ័រជេីងញ័រដៃ ឯក្បាលឱនសឹងតែដល់ឥដ្ឋការ៉ូ គាត់មិនហ៊ានព្រឈមមុខជា
មួយតោកំណាចម្នាក់នេះទេ ទាំងកំណាច ទាំងឃោឃៅ ម្ដងនេះគាត់មិនហានសន្និឋានថា រួច
ខ្លួនឬអត់នោះទេ។
«យ៉ាងមិចដែរហ្វាង? ឯងរសនៅសុខស្រួល
ពេកមែនទេ ទេីបយកចរឹកព្រៃរបស់ឯងទៅ បង្រៀនអាក្មួយអត់កំណេីតអោយវាព្រៃតាមឯងដែរ?» គេដាក់បង្គុយនៅកៅអីដោយទឹក
មុខមាំ
«តេី តេីមានរឿងអ្វីដែរទៅលោកមីន»
«មានរឿងអ្វីចឹងមែនទេ?ក្មេងនោះនៅឯណា
ប្រគល់វាមក»គេបញ្ជាក់ដោយសម្លេងរឹងមិននិយាយលេងទេ គេខឹងស្ទេីតែដកកាំភ្លេីងបាញ់បំបែកក្បាលបុរសចំពោះមុខទៅហេីយ។
«សូមលោកមីនលេីកលែងអោយខ្ញុំម្ដងទៅខ្ញុំសន្យាមិនអោយមានរឿងបែបនេះកេីតឡេីង ម្ដងទៀតទេ សូមមេត្ដាផងចុះ ខ្ញុំពិតជាមិនបាន ដឹងថាជីមីនជាកូនរបស់លោកមីនពិតមែន»
ដោយសារតែដឹងខ្លួនថា មិនអាចកុហករាងក្រាស បានទៀត បុរសចំណាស់កនិយាយទាំងញ័រសម្លេងអង្វរកអោយលេីកទោសអោយខ្លួននឹងក្មួយ បេីគេដឹងថា ជីមីនជាកូនតោកំណាចប្រចាំដំបន់ ម្លេះពេលនេះគេប្រជាតាមយកចិត្ត នឹង
ការពារអោយល្អបាត់ហេីយ។
«លេីកលែង?ហ្ហឹស!ឯងគិតថាកូនយេីងជារបស់លេងសេីចមែនទេហ្វាង?បេីកូនយេីងមានស្នាមតែបន្តិច ជីវិតពូក្មួយឯងទាំងពីរយេីង មិនធានាទេ»យ៉ុនហ្គីអង្គុយនៅកៅអីទល់មុខ នាយសាលាបញ្ចេញកែវភ្នែក ក្រហមមុតដូចបីសាច អោយផងទៅថាគេជាម្ចាស់សាលា រៀនមួយ
នេះ តែគេមិនដែលបញ្ចេញឈ្មោះរីឯនាយយកសាលានេះ ទៀតសោតគេគ្រាន់តែជាអតីតកូនចៅរបស់ប៉ាគេប៉ុណ្ណោះ ទេីបគេមិនសូវមករវល់ជា មួយ។ តែលេីកនេះខុសគ្នា ក្មួយរបស់គេហ៊ានប៉ះកូនសំណព្វរបស់គេ គេមិនទុកអោយនៅសោយសុខស្រួលៗនោះទេ គួរតែដាក់ទោសអោយ ស្គាល់អ្វីហៅថានរកត្រជាក់។
«យេីងទុកពេលអោយ15នាទីអោយឯងយក្មួយរបស់ឯងចេញអោយផុតពីរទីនេះ បេីមិនអ៊ីចឹងគ្រាប់កាំភ្លេីងនឹងហោះចូលក្បាលពួកឯង ជាក់ជាពុំខាន ឆាប់ចេញទៅ»យ៉ុនហ្គីដាក់នាទីរោទ៍នៅ ក្នុងទូរសព្ទហេីយស្រែកអោយចេញ គេជាមនុស្សនិយាយម៉ាត់ណាគឺម៉ាត់នឹង បេីចេញមិនទាន់គឺតែស្លាប់មួយមុខប៉ុណ្ណោះ។
ក្រោយបញ្ចប់រឿងរ៉ាវរញ៉េរញ៉ៃទាំងនេះអស់ គេប្រគល់តួនាទីអោយសាន់ ចំណេកគេក៏ដេីរ
មករកកូនរបស់គេនៅក្នុងឡានដែលចតនៅមុខសាលា។ដេីរមកដល់ក្បែរឡានបបូមាត់ក្រាសញញឹមឡេីងពេលឃេីញកូនគេងលក់ស្កប់ស្កល់ មុនពេលគេចេញទៅគេបានដាក់ផ្សេងសន្ដំនៅ ក្នុងឡានមុនរួចទៅហេីយព្រោះគេខ្លាចថានាយតូចនឹងឮអ្វីមិនគួរឮ។យ៉ុនហ្គីបេីកឡានចេញទៅ ដោយអារម្មណ៍ ស្ងប់ឈឹង មិនដឹងគិតអីរខ្លះទេនាយចេះតែបែ ក្រោយមេីលទៅកូនរហូត។
+ភូមគ្រឹៈចន
ក្រលេកមកមេីលភូមិគ្រឹៈចននេះវិញ ជុងហ្គុកកំពុងតែយកចិត្តយកថ្លេីមថេហ្យុងគ្រប់យ៉ាងព្រោះតែចង់អោយគេមកនៅជាមួយនាយនិយាយតាមត្រង់ គេពេញចិត្តក្មេងនេះ តែក្មេងនេះរឹងរុសសម្បេីម ណាស់ និយាយមិនស្ដាប់គ្នាសោះ។
«ចង់ញាំអ្វីទៀតទេ?ចាំយេីងអោយគេយកមកអោយ»គេបន្លឺសម្ដីឡេីងសួរនាំទៅក្មេង
«អត់ទេ មិនឃ្លាន»ថេហ្យុងឆ្លេីយកំបុតកំបុយ
មិនទាំងមេីលមុខនាយក្រាសវិញផង គេនៅខឹងនៅឡេីយមកយកចិត្តស្អី ត្រៀមតែខ្លួនចូល
គុកទៅ។
«បេីមិនឃ្លានចឹងយេីងញាំជំនួសក៏បាន តែបេី យេីងញាំឆ្អែតហេីយ យេីងនឹង...»ជុងហ្គុកនិយាយទាំងសម្លឹងគុលភ្លៅសខ្ចីថេហ្យុងចុះ
ឡេីង រួចកលេបទឹកមាត់ក្អឹកៗធ្វេីមុខច្រលឺម
ដាក់ក្មេងអោយព្រឺរងារ។
«រោគចិត្ត.. លោកឯងរោគចិត្តពេកហេីយ»
ថេហ្យុងមេីលតាមក្រសែភ្នែកនាយក្រាស
តិចៗ រួចស្រែកចាចស្រវ៉ាទាញភួយមកគ្រប
ពីរលេីភ្លៅខ្លួនបិតបាំងមិនអោយគេលូកលាន់
ដោយក្រសែភ្នែកទៀត។
«គ្របធ្វេីអី? បេីយេីងចង់មេីល ឯងគិតថា
គេចផុតពីដៃយេីងមែនទេ?ឆាប់ញាំបាយ
ទៅ រួចហេីយឆាប់ទៅគេង យេីងមានការចេញក្រៅ បេីយេីងត្រឡប់មកវិញមិនឃេីញ ឯងត្រៀមខ្លួនដេកថ្ងូអោយហេីយទៅ»
គេចង្កុលមុខក្មេងដោយគម្រាម
«លោកគម្រាមខ្ញុំ?លោកគិតថាខ្ញុំខ្លាចឬ?»
«ចង់ដឹង សាកមេីលទៅ..»
ជុងហ្គុកនិយាយហេីយ ក៏ចេញទៅបាត់ទុកអោយក្មេងខ្លះនៅខឹងមិនសុខចិត្តអង្គុយជេប្រទិចតាមក្រាយ៖
«អា..មុខដូចចេកឆាប អាឆ្កួត អាឡប់ អាឆែប
អា អា!!»ថេហ្យុងជេហេីយក៏ទម្លាក់ខ្លួនទៅ
លេីពូកវិញ ជេគេកគេមិនឈឺ រឿងផ្សេងកមិន
អាចយកឈ្នះគេបាន គិតៗឈឺចិត្តចង់តែយំ។
+ភូមិគ្រឹៈមីន
យ៉ុនហ្គីបេីកឡានមកដល់មុខភូមិគ្រឹៈនាយក
បីខ្លួនស្រលនដូចសំឡីឡេីងទៅខាងជាន់ខាង
លេី មកដល់ក្នុងបន្ទប់ យ៉ុនហ្គីដាក់នាយតូច
ទៅលេីពូកថ្នមៗខ្លាចរំខានដល់ដំណេកកូន៖
«សឺត!ប៉ាមិនអោយកូនទៅសាលាទៀតទេ
ប៉ានឹងជួលគ្រូមកបង្រៀនដល់ភូមិគ្រឹៈវិញ»
យ៉ុនហ្គីថេីបថ្ពាល់ជីមីនមួយខ្សឺត..ទេីបទាញ
ភួយមកដណ្ដប់អោយកូន រួចក៏ចេញមកក្រៅវិញ មិនរំខានដំណេកកូនទេខ្លាចដាច់ងងុយយ៉ុនហ្គីដេីរទៅបន្ទប់សៀវភៅ ទាញទូរសព្ទខលទៅសាន់អោយទាក់ទាងរកគ្រូមក
បង្រៀននាយតូចដល់ភូមិគ្រឹៈ។
រំលងទៅមួយម៉ោងទម្រាំតែជីមីនភ្ញាក់ គឺម៉ោងបីរសៀលឯណោះ ឃេីញថាខ្លួនបានមកដល់
ភូមិគ្រឹះវិញបាត់ទៅហេីយ។
«ភ្ញាក់ហេីយមែនទេ?ប៉ាបានអោយអោយម៉ែ ដោះធ្វេីស៊ុបដែលកូនចូលចិត្តច្រេីនណាស់ ម៉ោះក្រោកមកញាំសិនទៅប៉ាបញ្ចុក»
យ៉ុនហ្គីនិយាយតិចៗ សឹមចូលទៅជួយលេីកនាយតូចអោយក្រោកអង្គុយ។
«កូនគេងអស់ប៉ុន្មានម៉ោងហេីយលោកប៉ា?»
ក្មេងសួរដោយសម្លេងស្រាលៗ សម្លឹងលោក
ប៉ាមិនដាក់ភ្នែក។
😊😊
