GECE MAVİSİ

KAÇIŞ

Rüya'dan
Gözlerimi açtığımda salonda değil odadaydım buraya nasıl geldim hiçbir fikrim yoktu.oda hâlâ karanlıktı beynim gün aydınlanana kadar uyumama izin vermemişti anlaşılan.

Pencereye yaklaşıp dışarıya baktım. Hiçbir koruma gözükmüyordu. Gece mavisi de orta da gözükmediğine göre kaçmanın tam zamanıydı.  Hemen hazırlanıp alt kata indim. Şimdi  çantamı bulmalıydım. Etrafı biraz  kurcaladıktan sonra  çantamı buldum çok şükür. Devlet sırrı saklar gibi saklamışlardı çantamı.

Tam çıkıcaktım ki koltuğun üstünde uyuyakalmış gece mavisini gördüm. Üstünde de hiçbirşey yoktu. Öylece uyuyakalmıştı. Sanane kızım  ya sanane tam gidicektim ki lanet olası vicdanım susmadığı için  dönüp üst kattan bi pike alıp gece mavisinin üstünü örttüm.

Bahçeye çıktığımda hiçbir koruma görmediğim için şaşırırken bu durumun işime gelmesine sevinip arka bahçede ki duvardan atlayıp kendimi sokağa attım. Geldiğimiz yollar ıssız ve karanlık olmasına rağmen burası aydınlıktı.

Adi gece mavisi beni korkutmak için karanlık yollardan geçirmiş.  
Nerdeyse iki saattir yürüyordum ama hâlâ bi yaşam belirtisi görememiştim. Yorulup yolun ortasına oturdum. Çağırdığım taksi de hâlâ gelmemişti.  Acaba yanlışlıkla  kaplumbağa filan mı çağırmıştım. Ahh ayaklarım çok ağrıyor. Biraz daha bu taksi gelmezse gece mavisi yakalıycaktı beni bu sefer kesin zincirlerdi manyak herif.

Gün aydınlanmak üzereydi. Offf offf deliricem nerde kaldı bu taksi. Tam pesedip ağlamaya başliycaktım ki bir araba sesi geldi. Sonundaaa hemen ayağa kalktım  ve gelen taksiyi durdurdum.

"Nerdesin abi ya bekleye bekleye ağaç olduk burda"

"Kusura bakma kızım anca gelebildim. Ne kadar  sapa bir yer ilk defa  geliyorum buralara."

Şöförüm çok tontiş ve tatlı bi amcaydı. Gülümsedim haklıydı adam ne işim vardı benim bu dağ başında.

"Merkeze mi  kızım?"

Amcayı başımla onayladım. Ordan da otogara geçicektim. Ama bunu bilmesine gerek yoktu.

*********
Birazdan otobüsüm yola çıkıcaktı. Kurtulucaktım bu kötü kaderimden. Tüm bu kargaşadan. Derin bir nefes aldım. Ama hâlâ içimde bi sıkıntı vardı. Neydi bu?

Sarp'tan
Bedenimdeki ağrıyle gözlerimi açtım. Koltukta uyuyakalmışım.  Üstümdeki örtüye baktım. Kim koymuştu bunu. Evin bu kadar  sessiz olaması hayraalamet değildi. Rüyanın çoktan  ben gdicem neden beni kaçırdın diye ağlayıp bağırması gerekiyordu. Hemen üst kata yönelip odasına çıktım.

Kapısi açıktı. Lütfen bu kadar aptal olmuş olma. Peşinde o kadar  adam varken . Derin bir nefes alıp içeriye girdim. Oda bomboştu. Kaçmıştı...

Hemen bahçeye çıktım.Murat!
Murat!neden bana ses vermiyordu şimdiye kadar gelmesi gerekiyordu. Sadece o değil bahçede hiçbir koruma yoktu. Bütün bahçeyi dolaştım ama hiçkimse yoktu. Nerdeydi bunlar.

Rüya'dan
Otobüs tam yola koyulucakken içeriye eli silahlı adamlar girdi.
"Herkes ellerini havaya kaldırsın. Hareket etmeyin." Ben ellerimi kaldırma gereksinimini duymadım. En fazla ne yapabilirlerdi beni öldürürlerdi. Çokta yaşmaya meraklı olduğum söylenemezdi. Adamlardan biri gelip beni kolumdan çekiştirerek oturduğum yerden kaldırdı.

Sertçe kolumu ellerinin arasından çektim. Onlar istedi diye tıpış tıpış gidicek değildim."Gelmiyorum. Ne yapıcaksın öldürücek misin öldür işime gelir."
Otobüsteki herkes şaşkınlık nidaları çıkartırken,adam silahı kafama dayadı. Korktum mu zerre korkmadim. Demirden korksak otobüse binmezdik.

"Çek lan silahı kız bize sağlam lazım. Aptal herif. Sende düş önüme yoksa burdaki herkesi öldürürum. " Dönüp ordakilere baktım her yaştan insan vardı. Ve hiçbiri ölümü haketmiyordu. Derin bir nefes verip. Önlerine düştüm. El mahküm ne yapalım yine kötü kaderim peşimi bırakmamıştı.

Arabaya biner binmez gözlerimi bağladılar. Yine kaçamamıştım. Ve sanırım sona gelmiştim. Gözlerimi açtıklerinda ıssız bir arazinin ortasındaydık. Ve bir depo vardı. Beni sırtımdan itekliyerek depoya soktular. İçeride zifiri karanlık vardı. Bu ne be yani neden beni hep hiç olamdık yerlere kaçırıyolardı.

Ne biliyim şu prenseslerin kaçırıldığı kulelerden saraylardan filan da olabilirdi ya dağ başı ya da çöl gibi bir yer. Hay ben şansıma tükiriyim. Bağlı olduğum sandalye de o zifiri karanlıkta bi şeyler görmeye çalışiyordum. Adamlar çıktıktan sonra  bi ses duydum, tanıdık bi ses.

"Rüya hanım sizi de mi kaçırdı bu şerefsizler? "

Sizi de mi derken ne oluyordu burda anlaşılan tek kaçırılan ben değildim.ohh be rahatladım biraz en azından tek başıma ölmiycektim.

"Tanıyamadınız sanırım ben murat sarp beyin korumalarından."

"Hee şimdi tanıdım sen şu kapıdaki adamsın. Hadi ben salağım seni nasıl kaçırdılar?"

"Estağfurullah rüya hanım. Yemeğimize uyku ilacı atılmış. Muhtemelen başka bi açıklamsı olamaz."

"Ama kim böyle bir şey yapabilir ki yani yemekleri yapan tek bi kişi var yoksa"

"Bizde öyle tahmin ediyoruz. Rüya hanım, kim düşünebilirdi ki yıllardır sarp beyin yanında çalışıyor. Bu arada siz iyi misiniz?"

"Ben iyiyim de kim bu adamlar murat? "
Murat soruma cevap vermedi.
"Bana cevap ver murat zaten bi kaç saat sonra ölüp gidicez. Gizem kasmaya gerek yok.

"Sizin peşinizdeki adamlar. "
Benim peşi de adamlar mı vardı. Peşimdeler peşimde...
Aklıma gelen şarkıya bak tövbe tövbe kaçırıldım. Belki de öldürülücem ama şu aptal beynim bana çözüm yolu sunmak yerine şarkı söyletiyordu. Muratın inlemesiyle irkildim.

"Murat iyi misin?"
"İyiyim rüya hanım korkmayın."
"Ay ne iyiyim rüya hanım acıdan böğürdün resmen ne oldu vuruldun mu kahramanlık yapıcam diye."

"Evet. Kolumda bi sıyrık var."

Hemen bileğimdeki ipleri çözdüm nasıl mı? Ben bu durumlara alışıktım. Yani bağlanmaya,abimle babam az bağlamamışlarsı beni çözmeyi öğrendiğim anladıklarında ise zincirlemeye başladılar. Eski anıları hatırlamak canımı yakmıştı. Ama benim durup acı çekmeye vaktim yoktu. Hiçbir zaman olmamıştı.

Ayğımdaki ipleri deçözüp hemen muratın yanına gittim. Ama burda sanki başka birileri daha vardı.
"Burda birileri daha var murat. Onlarda mı yaralı?"
"Hayır rüya hanım onlar öldüler."

"Benim yüzümden mi?"
Bir cevap gelmedi. Murat acıdan bayılmış olmalıydı. Herşey benim yüzümden olmuştu. yine ve yine babam haklıydı...