Kryształowe Gryfy

7

Reszta pobytu w Perłowej Przystani upłynęła bez większych dramatów. Chociaż Olgha nadal wydawała się patrzeć na Hazel nieprzychylnym okiem, dziewczyna mogła u boku Janelle zrobić mnóstwo ciekawych rzeczy. Biwaki i kempingi były fajne, ale tutaj czekały na nią bardziej interesujące rozrywki. Gdyby przyleciała tu tylko ze swoją rodziną, zapewne nie wystawiłaby nosa poza hotel. W towarzystwie Janelle zwiedziła jednak wspaniałą, historyczną część miasta, zobaczyła kilka zabytków, o których pisano w podręcznikach od historii, a w miejscowych muzeach natknęła się na malowidła i rzeźby ikoniczne dla całej cywilizacji. Zapuściła się także w zakamarki mniej chętnie odwiedzane przez turystów, ale równie ciekawe. Na przykład ostatniego dnia pobytu razem z Janelle niespodziewanie znalazły ścieżkę prowadzącą na skrawek dzikiej plaży.

– Miejscowi twierdzą, że czasem w takich miejscach jak to można zobaczyć syreny. Tak czytałam w przewodniku – powiedziała Janelle.

Hazel nie wierzyła, że akurat tutaj morscy ludzie mieliby się pojawiać, ale wcześniej powątpiewała nawet w ich istnienie. Pamiętała jeszcze całkiem nieźle terapię szokową, jaką zafundowała Liga Narodów całemu światu, gdy oficjalnie wyjawiła, że przynależące jej wody odwiedzają syrenie plemiona. W pierwszej chwili opinia publiczna wzięła komunikat za żart. Mimo to Hazel rozglądała się po wybrzeżu i wyobrażała sobie, że nagle dostrzega gdzieś mignięcie charakterystycznego ogona. Oczywiście nic dziwnego nie zobaczyła, ale uznała, że gdyby naprawdę ujrzała syrenę, nie próbowałaby wywołać sensacji.

– Gdybym była na jej miejscu – stwierdziła – nie chciałabym, żeby ludzie gapili się na mnie jak na zwierzę w zoo. Pozwoliłabym jej odpłynąć w spokoju i nikomu bym o tym spotkaniu nie powiedziała. No, może poza tobą.

Janelle uśmiechnęła się promiennie.

– A ja nikomu nie zdradziłabym tajemnicy.

*

Sarthia powitała Hazel deszczem, dwudziestoma stopniami, swoją nijakością, burością i betonozą. Mokra płyta lotniska, propagandowe plakaty przedstawiające króla Siliena lub wojsko, wredni strażnicy graniczni, zrzędliwi mieszkańcy i przepełnione śmietniki działały jak policzek wymierzony przez rzeczywistość we własnej osobie. Hazel wiedziała jednak, że przywiozła z podróży coś niezwykle cennego. To pozwalało jej nie zwracać uwagi na pogrążoną w wiecznej depresji ojczyznę.

Wpatrywała się w blokowiska przesuwające się za szybą samochodu i czuła wdzięczność za to, że sama nie musiała gnieździć się w jednym z nich. Wcześniej nigdy o tym nie myślała, ale musiała w duchu podziękować losowi za to, że jej rodzina mogła mieszkać w domu z ogrodem – nawet jeśli elewacja błagała o remont, ławka o odmalowanie, a grządki o plewienie.

*

Janelle siedziała na łóżku w pokoju Hazel z laptopem na kolanach. Przeglądała w Internecie bazę rankingów Akademii Magicznej, do której akolici mieli wolny dostęp.

– Czego właściwie szukasz? – zapytała Hazel i usiadła obok niej.

– Porównuję twoje wyniki – odparła dziewczyna i zapisała coś w notatniku.

– Ale po co?

Janelle posłała jej zdziwione spojrzenie.

– Ty nigdy tego nie robisz?

– Czasami, ale czemu miałyby mnie obchodzić cudze oceny?

Jej przyjaciółka pokiwała głową, jakby sama do siebie. Jakby potwierdziło się coś, nad czym od jakiegoś czasu się zastanawiała.