İNTİKAMIN İZİNDE

GİRİŞ

"Vatan için ölmekse kaderim,
Böyle kaderin ellerinden öperim."

MEHMET AKİF ERSOY

2003/Şırnak

"Korkut! Babamın aldığı ayıcık nerede biliyor musun? Ben bulamıyorum" içeriden ablasının seslenmesiyle bakışlarını okuduğu kitaptan kaldırıp,göz devirdi Korkut.

"Sen bilmiyorsan ben nereden bileyim abla" diye cevap verdi. Ablası yerini bilmiyorsa o nasıl bilebilirdi?. Tekrar bakışlarını kitabına çevirdi. Atilla İlhan'ın şiir kitaplarından birini okuyordu.

Şiir severdi Korkut. Ne zaman boş bir vakti olsa babasının kitaplığından bir şiir kitabı alıp,okurdu. Yine öyle yapmıştı. Gözüne bir alıntı takıldı. Alıntı da şöyle diyordu;

Savaş korkunç,çok korkunç,
Çünkü o hep alır.
Ya hiç vermez, ya da acılar verir.
Katlanılması güç acılar

Yutkundu Korkut. Aklına babası geldi. Askerdi Aykan Karayel. Göreve gider, 20 gün,20 hafta bilemedin 20 ay gelmezdi. Görevi vatanı korumaktı. Kutsaldı.

Biliyordu bunu Korkut. Babasına benzemeye çalışırdı. Onun gibi sert,soğukkanlı,cesur ve yeri geldiğinde merhametli. Korkut'ta babası Aykan gibi asker olmak istiyordu. Bunun için şimdiden çalışmaya başlamıştı. Daha 8 yaşında olmasına rağmen babasına yalvarıyordu; Çalıştır beni baba.

Aykan Karayel ise hafif eğitimlerle oğlunu kırmayıp istediğini yapıyordu. İnanıyordu, oğlu kendinden de daha iyi bir asker olacaktı. Buna şüphesi yoktu...

Bugün 15 Ekim 2003'tü. Kız kardeşi Umay'ın doğum günüydü. Aklına bu detay gelince elindeki kitabı yerine bırakıp,annesinin yanına gitti. Mutfakta bir şeyler yapıyordu Nurefşan. Arkasına döndüğünde gördüğü oğlu ile gülümsedi. Severdi Korkut'u, hem de çok severdi.

"Oğlum, ne oldu?" Diye sordu işine dönerken. Küçük kızı Umay için pasta yapıyordu. Umay'ın en sevdiğinden, çilekli pasta. Korkut Nurefşan'ın yanına geldi, "Hiç,öyle ne yapıyorsun diye bakmaya geldim. Anne,Babam gelecek mi?" Arkası dönük iken gülümsedi Nurefşan. Gelecekti. Bu sefer ailesinin yanında olacaktı. Korkut ve ablasının doğum gününde ailesinin yanında olamamıştı,ama Umay'ın olacaktı.

Korkut'a dönüp dudak büzdü Nurefşan, "Bilmiyorum anneciğim" dedi. Yüzü düştü Korkut'un,yine babası yanında olamayacaktı. Kendi doğum gününde yanında değildi ama kız kardeşinin doğum gününde yanında olmasını istedi Korkut. 2 haftadır görmüyordu Aykan'ı.

"Anne,Abi! Nasıy oymuşum?" Arkasından gelen sesle arkasına döndü Korkut. Kapının girişinde; Lila bir elbise içinde,kızıl saçları iki yandan sıkı bir şekilde bağlanmış kız kardeşi Umay'ı gördü. Yüzünde çocuksu bir gülüşle onlara bakıyordu. "Çok güzel olmuşsun annem" Nurefşan ellerini temizleyip kızına sarıldı,öptü.
"Abyam yaptı saçlarımı,biraz acıdı ama olsun." Küçük kızın bakışları abisine döndü "Abi,sence nasıy oymuş? Güzel mi?"

Tebessüm etti Korkut,kız kardeşinin bu haline. "Çok güzel ve tatlı olmuşsun abiciğim" dedi dudağındaki tebessümle. Güldü Umay. "Teşekkür edeyim abi" dedi

Vakit akşam vakitlerine gelirken Korkut'ta kendi odasına gidip üstünü değiştirmeye başladı. Üzerine; Beyaz bir gömlek ve siyah kot pantolon giydi. Siyah gür saçlarını küçük elleriyle karıştırdı. Saçlarının diğerleri gibi değişik modeller yapılmasından nefret ederdi,bunun için kendi saçlarını kendi yapıyordu. İçeriden sesler geliyordu. Umay ve Asena ablasının arkadaşları ve diğer asker aileleri...