Başlangıç: Kanlı Yemin

64 28 14
                                    

---

Kara bulutlar, gökyüzünü kasvetli bir örtü gibi kaplarken, hafif çiğleyen yağmurun altında yalnızdım. Gözyaşlarım, soğuk damlalarla kaynaşarak yanaklarımdan süzüldü, rüzgarla dans eden hafif bir hüzünle buluşuyordu. Dudaklarım, soğuktan solmuş ve renklerini yitirmişti; sanki bu dünya üzerindeki tüm sıcaklıkları yitirmiş gibiydim. Yumuşak toprağın üzerinde dimdik dururken, ellerimi sertçe yumruk yapmıştım, içimdeki derin acıyı bastırmak için.

Arkamda ki, iki muhafızımı yalnız kalma isteğiyle geri göndermiştim; bu an, sadece benim ve onun arasında, sessiz bir anlaşma gibi hissediliyordu.

Karşımda, birbirimize asla sırtımızı dönmediğimiz, daima destek olacağımıza dair yemin ettiğimiz dostumun anıtı yükseliyordu. Geç tanışmış olsak da, aramızda örülen bağ, zamanın ötesinde, derin ve sarsılmazdı. Onun ölümü, içimdeki ruhun derinliklerinde bir boşluk açmıştı; sanki onun kaybıyla ben de bir parçayı yitirmiştim.

Kalbimde bir kahraman olarak yaşamaya devam ediyordu.

Bana yaptığı her şey, tarif edilemez bir değer taşırken, onun son isteğini yerine getirmek, benim için bir yük değil, bir görev haline gelmişti.

Kendimden emin bir ses tonuyla, anıtına doğru bakarken, kararlılıkla söyledim:

"Gözünü arkada bırakmayacağım, kardeşim."


----



KANLI YEMİNHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin