Κοίταξα τη μισοτελειωμένη κούπα καφέ μπροστά μου και τη στριφογύρισα ανάμεσα στα χέρια μου. Στο απέναντι τραπέζι από το δικό μου καθόταν μια παρέα κοριτσιών κι αγοριών που γελούσαν δυνατά. Έκαναν γκριμάτσες, χειρονομίες, έλεγαν αστεία και προκαλούσαν το χαχάνισμα των φίλων τους. Στιγμές σαν κι αυτή ένιωθα απίστευτα μόνη. Το πρόσωπο μου σκοτείνιασε ξαφνικά. Δεν άντεχα άλλο να τους βλέπω να είναι τόσο χαρούμενοι.
Άφησα ένα χαρτονόμισμα στο τραπέζι μου κι άνοιξα την πόρτα να φύγω. Τότε, κάπου στο βάθος του καφέ, άκουσα κάποιον να φωνάζει το όνομα μου. Δεν ήμουν ιδιαίτερα πρόθυμη να δω ποιος ήταν. Εξάλλου, θα μπορούσαν να φωνάζουν οποιαδήποτε, σωστά;
Έμεινα ακίνητη για αρκετά λεπτά και μερικοί από τους πελάτες μου έριχναν αγριεμένες ματιές που άφηνα το κρύο να μπει μέσα στο ζεστό χώρο. Ένα χέρι ακούμπησε στον ώμο μου και με τράβηξε απαλά προς τα πίσω. Τα μάτια μου συνάντησαν ένα ζευγάρι γαλάζια μάτια κι ένα πλατύ χαμόγελο σε ένα πρόσωπο γεμάτο μικρές φακίδες. «Συγνώμη αν σε τρόμαξα», απολογήθηκε ο κάτοχος τους. Έγνεψα προβάλλοντας ένα βεβιασμένο χαμόγελο και τον ακολούθησα στο τραπέζι του. «Είμαι ο Ντάμιεν», μου συστήθηκε κι έτεινε το χέρι του για χειραψία. Ιδέα μου είναι ή αυτός μιλάει σκωτσέζικα; Αναρωτήθηκα από μέσα μου.
«Πώς ξέρεις ποια είμαι;»
«Πολλοί ξέρουν ποια είσαι. Λίγοι, όμως, βρίσκουν το θάρρος να σε πλησιάσουν. Υπάρχει κάτι στην αύρα σου που τους αποθαρρύνει»
«Πολύ αστείο», η σοβαροφάνεια μου ταρακούνησε τον Ντάμιεν και τελικά τον ανάγκασε να μπει στο θέμα
«Έχεις δει τον Μάικλ τελευταία;»
Άλλη μια έκπληξη από αυτόν το μυστηριώδη ξένο. Δεν ήξερε μόνο για μένα αλλά και για εκείνον.
«Όχι», απάντησα ξερά γνωρίζοντας πως μέσα μου η αγωνία μου έτρωγε τα σωθικά
Ο Ντάμιεν χαμογέλασε στραβά και τράβηξε την καρέκλα του προς τα πίσω.
«Δεν πειράζει, θα τον βρω μόνος μου»
Εκείνη τη στιγμή, τον άρπαξα από το μανίκι και του έκανα νόημα να καθίσει και πάλι στην καρέκλα του. Ο Ντάμιεν δεν προέβαλε αντίσταση, παρόλο που από το ύφος του φαινόταν σαν το είχε σκεφτεί. Τα πολυσύχναστα μέρη δεν ήταν και το ιδανικό σημείο για σκηνές έντασης. Τα δάχτυλα του χτυπούσαν ρυθμικά στο ξύλινο τραπέζι ενώ τα μάτια του παρέμεναν προσηλωμένα πάνω μου. Κάτι κρυβόταν πίσω από εκείνο το ψυχρό γαλάζιο.
DU LIEST GERADE
Μια Ψυχή Στο Σκοτάδι {Η Καταραμένη Γενιά - Βιβλίο Δεύτερο}
VampirgeschichtenΜυστικά και κρυφά σχέδια αναδύονται από το σκοτάδι για να ταράξουν τις ισορροπίες. Τα αδιέξοδα στριμώχνουν ακόμα και τους πιο δεινούς παίκτες, ενώ νέα πλάσματα κάνουν την εμφάνισή τους. Πόσο μακριά μπορείς να φτάσεις όταν έχεις ήδη ξεπεράσει τα όρια...
