Μια Ψυχή Στο Σκοτάδι {Η Καταραμένη Γενιά - Βιβλίο Δεύτερο}

Μυστικά και Δράκοι

Ο Ράνταλ μάζευε τα ρούχα του αργά, σαν να μην ήθελε να φύγει. Ύστερα, τα πετούσε όπως ήταν μέσα στη βαλίτσα του το ένα πάνω από το άλλο και τα σκόρπιζε ώστε να κάνει χώρο για τα υπόλοιπα. Η ανάσα του είχε έναν ακανόνιστο ρυθμό, πότε αργή και πότε γρήγορη κι εγώ δεν μπορούσα να κοιτάξω μέσα στο μυαλό του για να ξέρω τι σκεφτόταν. Αν και είχα μια ιδέα...

«Τι ώρα πετάμε;», ρώτησε με την πλάτη του γυρισμένη.

«Στις πεντέμισι», απάντησα εξακολουθώντας να τον παρατηρώ.

Ήμουν σίγουρος ότι ένιωθε τα μάτια μου καρφωμένα στην πλάτη του, γι' αυτό και κουνιόταν βεβιασμένα. Η κατάρα του να είσαι αθάνατος, σκέφτηκα. Μπορεί να σε βασανίζει οτιδήποτε από οποιαδήποτε χρονική περίοδο. Ακόμα κι αν συνέβη εκατοντάδες χρόνια πριν.

«Θύμισε μου ξανά γιατί έσωσε τον Μάικλ κι όχι τον εαυτό του, ενώ γνώριζε ότι είμαστε σε πόλεμο», τον άκουσα να μουρμουρίζει.

«Επειδή ο Μάικλ είναι παιδί! Επιπλέον, αν όλα αυτά που λένε για το υπερφυσικό του χάρισμα είναι αλήθεια, τότε έχουμε στα χέρια μας ένα πολύ χρήσιμο βρικόλακα», απάντησα χωρίς να το σκεφτώ και πολύ.

Σε αντίθεση με το Ράνταλ και την Κριστίνα, εγώ ήμουν σε θέση να διακρίνω το νόημα πίσω από τις επιλογές του Μάικλ Τζόζεφ. Και συμφωνούσα απόλυτα μαζί του. Εξάλλου, εγώ ήμουν εκείνος που του υποσχέθηκα ότι θα τον φέρουμε πίσω στη ζωή μόλις ο πόλεμος θα τελείωνε...

Το μυαλό μου ξέφυγε σε μια από τις τελευταίες μας συζητήσεις πριν στείλει τον εαυτό του στο θάνατο. Με είχε ρωτήσει αν ένιωθα καλά με τον εαυτό μου. Όσο κι αν είχα παραξενευτεί, του απάντησα ένα ξερό «όχι» κι έπειτα άγγιξα τους καρπούς του για να του δείξω πώς ακριβώς ένιωθα. Εκείνος κατάλαβε και με γέμισε με ένα κύμα δικών του συναισθημάτων. Ήταν λες και μεγάλες δόσεις ηλεκτρισμού περνούσαν μέσα από τις φλέβες μου. Και πάλι, όμως, μπορούσα να δω το όραμά του να διαγράφεται ξεκάθαρα μπροστά μου.

Μου τα είχε δείξει όλα· ότι κι αν σκόπευε να κάνει. Δεν τα έδειξε στην Κριστίνα, αλλά σε εμένα! Ήλπιζε κι ο ίδιος πως θα κατάφερνε να επιστρέψει και να σώσει την κατάσταση πριν αυτή ξεφύγει εντελώς από το χειρισμό μας.

«Κολ, εσύ κι εγώ έχουμε γεννηθεί με το αίμα μιας μάγισσας στις φλέβες μας. Αν υπάρχει πιθανότητα, έστω και μία στο εκατομμύριο, να έχουμε κληρονομήσει ένα δείγμα από τη μαγική της καταγωγή αυτό θα λύσει αρκετά από τα προβλήματά μας», είχε πει γεμάτος αυτοπεποίθηση.