Πικρό μεθύσι [1]

91 5 0
                                    

Η Κριστίνα ήταν σχεδόν απόλυτα σίγουρη πως ονειρευόταν. Εκτός κι αν είχε λιποθυμήσει και χτυπήσει το κεφάλι της. Τότε, θα ονειρευόταν έχοντας πάθει διάσειση. Και τα δυο ενδεχόμενα ήταν πιθανά κατά πενήντα τοις εκατό έκαστο.

Έβλεπε τον εαυτό της να τρέχει μανιωδώς σε μια πλατεία κατάμεστη από κόσμο. Έπρεπε να προλάβει κάτι ή κάποιον, αλλά δεν θυμόταν γιατί. Το μυαλό της έμοιαζε παγιδευμένο σε μια ατέλειωτη θολούρα. Το χειρότερο απ' όλα ήταν πως κατά βάθος γνώριζε ότι όλο αυτό δεν ήταν αλήθεια, μα δεν μπορούσε να ξυπνήσει.

Τα όνειρα δεν ακολουθούν την ανθρώπινη λογική. Δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα εκτός από εκείνο που εμείς οι ίδιοι τους προσδίδουμε, ανάλογα με την περίσταση. Όταν, όμως, η θέληση είναι αρκετά δυνατή μπορεί να επηρεάσει το όνειρο, να το ελέγξει με τρόπους που κανείς δεν θα φανταζόταν.

Η Κριστίνα απομόνωσε κάθε ήχο που έφτανε στ' αυτιά της και την ενοχλούσε. Έκλεισε τα μάτια της και συγκεντρώθηκε. Αν όλο αυτό ήταν πράγματι ένα όνειρο, τότε η ίδια επρόκειτο να το κάνει καλύτερο∙ ειδικά αφότου έμοιαζε ανίκανη να του ξεφύγει.

«Επιτέλους, ξύπνησες. Βαρέθηκα να είμαι εντελώς ακίνητος από φόβο μήπως σε ενοχλήσω», μουρμούρισε ο Μάικλ Τζόζεφ.

Εκείνη έστρεψε αργά το κεφάλι της προς τα αριστερά και τα μάτια της συνάντησαν τα δικά του. Χαμογελούσε, τα κάτασπρα και ολόισια δόντια του γυάλιζαν κάτω από τις ακτίνες του ήλιου που είχαν παραβιάσει τις κουρτίνες.

«Ούτε κι αυτό είναι αλήθεια», σκέφτηκε φωναχτά η Κριστίνα αναστενάζοντας ηχηρά.

Ο Μάικλ Τζόζεφ γέλασε κι έπιασε το χέρι της κάτω από τα λευκά σεντόνια που τους σκέπαζαν.

«Δεν είναι, όμως μπορείς να προσποιηθείς πως είναι. Ξέρεις, να χαλαρώσεις και να το απολαύσεις για όσο περισσότερο μπορείς»

«Δεν πάει έτσι και το ξέρεις. Ή, μάλλον, θα το ήξερες αν ήσουν πράγματι δίπλα μου»

«Πάντα είμαι δίπλα σου, με το έναν ή με τον άλλο τρόπο. Κι αυτό επειδή με θέλεις δίπλα σου»

Η Κριστίνα δεν μπορούσε να αρνηθεί την αλήθεια που κρυβόταν πίσω από τις λέξεις της ονειρικής εκδοχής του συντρόφου της. Τον ήθελε δίπλα της επειδή είχε εναποθέσει πάνω του όλες της τις ελπίδες για να κατακτήσει την ευτυχία. Το πρόσωπό του και μόνο ήταν αρκετό για να την παρηγορήσει μετά από κάθε αναποδιά.

Μια Ψυχή Στο Σκοτάδι {Η Καταραμένη Γενιά - Βιβλίο Δεύτερο}Where stories live. Discover now