In Our Own World

Part 19

အခန်း (၁၉)

"သား မေမေ့ကို မြင်ရလား ဖြည်းဖြည်းချင်း မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်နော်"

- အမှောင်ထုနှင့် နှစ်အတန်ကြာ နေသားကျနေသော မက်သရူး​၏ မျက်လုံးအိမ်ထဲသို့ အလင်းတန်းစူးစူးက တိုးဝင်၍လာ​၏။

"မျက်လုံးကို အားမစိုက်ပဲ ဖြည်းဖြည်းချင်းဖွင့်ကြည့်ပါ.... မြင်ရပြီလား"

- အမြင်အာရုံတစ်ခုလုံး လင်းထိန်၍နေသောကြောင့်ဆရာဝန်နှင့် မေမေ့အသံကို မက်သရူးအာရုံမစိုက်နိုင် ဖြစ်နေသည်။

- မျက်လုံးကို ကျင့်သားရအောင် ပိတ်လိုက်ဖွင့်လိုက်လုပ်ပြီးနောက် မျက်စိရှေ့ရှိအရာများကို သဲသဲကွဲကွဲ မြင်လာရ​၏။

"မေမေ"

"သားလေး!! သားလေး မျက်လုံးပြန်မြင်ရပြီပေါ့နော် မေမေဝမ်းသာလိုက်တာ"

- သူ့မျက်စိရှေ့တွင် ဝမ်းသာ၍ငိုနေသော မေမေ့အား မက်သရူးပြုံးပြလိုက်သည်။

- မမြင်ရတာကြာနေပြီဖြစ်သည့်ကောင်းကင်ကြီးကိုလည်း ပြတင်းပေါက်မှတဆင့် တမေ့တမော ငေးကြည့်နေမိ​၏။

"မျက်လုံးကို ချက်ချင်းအလုပ်အများကြီးပေးလို့မရသေးဘူး၊ လောလောဆယ် မျက်မှန်တပ်ပြီး နေရမယ်နော်"

- ဆရာဝန်​၏ စကားကြောင့် မက်သရူးမျက်လုံးများကို အလန့်တကြား ပြန်ပိတ်လိုက်မိသည်။ သူရဲ့ အမြင်အာရုံတွေကို ထပ်ပြီး မဆုံးရှုံးချင်တော့။

"အဲ့လောက်လည်း မလန့်ပါနဲ့ အရမ်းကြီးအားမစိုက်နဲ့ဦးလို့ပဲပြောတာပါ"

"ဟုတ်ကဲ့ဆရာ ကျွန်တော်စိုးရိမ်သွားလို့ပါ"

- ဆရာဝန်က မက်သရူးအားပြုံးပြပြီးနောက် အခန်းထဲမှ ထွက်သွား​၏။

"မေမေလိုက်သွားလိုက်ဦးမယ် ခဏလေးနော်"

"ဟုတ်ကဲ့"

- မျက်စိကို မှိတ်ထားကာ ခေါင်းအုံးပေါ်သို့ ပြန်လှဲချလိုက်သည်။

- သူ့ရဲ့မျက်ဝန်းအိမ်ထောင့်စွန်းမှမျက်ရည်များစီးကျလို့လာ​၏။

"ဟန်ဘင်း ငါ့ကိုမေ့များသွားပြီလား"

- ခပ်တိုးတိုးရေရွတ်ရင်း မက်သရူး​၏ စိတ်အာရုံများက အတိတ်ဆီသို့ ပျံ့လွင့်ကာသွားလေသည်။