En son bundan 1 ay önce evden gülerek çıkmıştı. O gün iyileşdiğini görmüştüm. Ama o gün eve geldikden sonra, ilk halinden daha kötü bir haldeydi. Evet sapasağlamdı. Ama değildi. Ağlıyordu...
O ağladıkcaysa içim kopuyordu...
1 ay koskoca 1 ay onu odasından çıkarmağa çalışıyoruz. Konuşmaya çalışıyoruz. Ama nafile...
Diyoruz ki, derdi ne? dese... Onun için dünyayı yakalım. Ama demiyoki...
Kendine bir şey yapmasından çok korkuyorum. 16 yıldır uzakdık zaten. Tamanen uzak kalmamızdan çok korkuyorum...
O benim ikizim değilmi?
Benim onu istemem bencillikmi?
Bencillikse bile ben onu istiyorum...
Acaba normal günlerde Vavelya nasıl biridir? En komik olanmı, yoksa dinleyenmi? Sınıfda en yaramaz olanmı? En çalışkanımı?
Ben sadece onu tanımak istiyorum...
İkizime Çığlığıyla hayatda kalmasını isterken, neden bana bir ölüm meleği olmamı istedilerki?...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ben buyum, hem yaşatıyorum hem de öldürüyorum :)
Orenda Vavelyadan...
Kilo tartısındaki 40.6 kq yazısıyla yine ağlamağa başlamıştım bile...
