Zorba Alfalar'ım

6. Bölüm

Boş bir ifade ile bakışlarımı ikisi arasında gezdirdim çocukken herkesten ve her şeyden korkuyordum güzel bir çocukluğum yada ergenliğim yoktu ama bugün ikisine baktığım zaman sadece yaşamaya çalışan bir kız görüyordum

Kendi halimde olmaktan psikolojim bozulmaya başlamıştı bir şeye ihtiyacım vardı ama neye olduğunu bilmiyordum
O şeyin gelmesini beklerken daha fazla şeyim den yani hissimden vazgeçmek istemiyordum

Elde avuçta hiç bir şeyim yoktu bunu onlarda biliyordu bir sahip köle ilişkisine inanmış o şekilde davranıyorlardı

"Kimsem olmadığını biliyorsunuz yani kendime sordum"

Bir süre sessizlik oluştu

"Biz senin alfalarınız Danya bize sorman gerekirdi"

Aaron'un sesini duyunca dolu gözlerimi ona çevirdim ikiz olsalar bile bir çok farklılıkları vardı ikisini ayırt etmek bana göre zor değildi

"Benim bir Alfam yok siz sahipsiniz çünkü alfalar bildiğim kadarıyla ki ben 18 yıllık hayatımda bunu hiç hissedemedim ama sürünün tüm üyelerinin güvende ve mutlu yaşadıklarına emin olurlar ben kendimi hiç bir zaman ne güvende nede mutlu hiç  hissetmedim... Bu sözlerim den sonra cezamın ne olacağını da bilmiyorum ama bu sürüden kurtulmak için elimden gelen her şeyi yapacağım ben bu sürüye ait değilim"

Üstüme atlayacak bir kurt bekledim ama kimse kıpırdamadı
Dakikalarca o şekilde bekledik herhalde ne ceza vereceklerini düşünüyorlardı ama bu umrumda bile değildi

Bir süre sonra bedenim acıyla yoğrulmaya başlayınca acıyla bir çığlık atıp dizlerimin üzerine çöktüm
Sanki kalbimin acısı tüm bedenime yayılmışta bedenim bu acıyı kaldıramıyormuş gibi tüm kemiklerim, tepeden tırnağa her yerim ağrıyordu

"Sakin ol Danya bırak kurdun çıksın yoksa ikinizde öleceksiniz"

"Kendini kasmayı bırak Danya"

Onların sesini duysam da umursamadım
Benim iyiliği mi isteyeceklerini asla düşünmüyordum
Son nefesimi konuşmak için harcayıp

"Oda benim gibi zayıf onunda benimle birlikte eziyet çekmesini istemiyorum"

Kendimi sıkmaktan tüm bedenim kaskatı kesilmişti acıya dayanamıyordum son anda tüm bedenimde bir gevşeme oldu ve yüz üstü düşmeye başladım yere değmeden bir kolun beni kavradığını hissettim düşündüğüm son şey
'Eğer kendimde biraz güç bulabilseydim o kolu ittirecek olmamdı'

Güç doğru kişilerin eline geçerse yaşadığı yeri güzelleştiriyordu
Ama benim gibi insanlar kötüye kullanılan güçlerin cehennemini yaşıyordu

Çocukluğumdan beri hayalim büyüyünce bu sürüden kaçmak beni kabul edecek bir sürü bulmaktı
Yine hizmetçi olarak çalışmaktan gocunmazdım ve çocuklara karşı kesinlikle merhametli olurdum

Çocukların bileceği en güzel duygular şefkat ve merhametti ben bunları görmedim anne babamın ne hata yaptıklarını neden hainin kızı olduğu mu hiç bir zaman öğrenemedim

*Karanlık bir tepede oturup ay'ı seyreden beyaz kurda doğru çekiliyorum
Ona gitmeye mecburmuşum gibi hissedip tepeye doğru tırmanıyorum
Çıplak ayak yürüdüğüm için ayaklarım acıyor ama ben vazgeçmeyip tırmanmaya devam ediyorum

Tepeye çıkınca kurdun yanına oturuyorum
Kurt dönüp turkuaza yakın mavi gözleri ile bana bakıyor
O kadar güzel ki beni büyülüyor hayranlıkla onu izliyorum
Onunda hiç gözünü kırpmadan beni izlediğini görüyorum

"Ben üzgünüm"

Kurt benimle konuşmaya başlayınca kaşlarım şaşkınlıkla havalanıyor

"Ne için"

"Ben senin diğer yarın'ım ben senin kurdun'um"

"Neden beni istemiyorsun" diye bağırıp ayağa kalkıyorum

"Diğerleri gibi sende beni istemiyor musun"

"Deniyorum Danya ben seni istiyorum ama bir şey seninle bütünleşmeme engel oluyor"

Kaşlarım daha da çatılıyor

"Ne gibi"

"Sakın ilaç içme veya bilmediğin bir şeyi yeme bugün denedim ve nerdeyse başarılı oluyordum o yüzden lütfen beni hissedince kendini kasma beni kabul et"

Akan gözyaşlarımla başımı yukarı aşağı sallıyorum çünkü konuşacak dermanım yok
Karanlığın içinden farklı sesler duymaya başlayınca yavaş yavaş beyaz ışıkların karanlığı alıp götürdüğünü görüyorum*

"Kendine gel Danya iyi misin"

Yabancı ses duyunca gözlerimi zorla açmaya çalıştım ama gözlerimi açmak biraz zaman aldı gözlerimi açınca odada ki loş ışık gözlerimi kamaştırdı gözlerimi bir kaç kez kırpıştırıp tepemde duran beyaz önlüklü kadına baktım
Şefkatli gülümsemesini bana sunup

"İyi misin"

Konuşacak dermanı kendimde bulamadığım için başımı yukarı aşağı sallayıp onu onayladım
Doktor hafif kenara geçince Ezra ve Aaron'u görünce bakışlarımı onlardan çekip başımı diğer yanıma yasladım
Ölmediğim için üzgün olduklarına o kadar emindim ki