VOLG DIT BOEK'S PLAYLIST OP SPOTIFY: 'My Brother's Best Friend' VAN 'Brent De Boeck'
Hey! Ik ben Milie, 18 jaar. Ik heb blond haar en blauwe ogen. Ik heb 1 stiefbroer (Mathias).
We zijn net verhuisd uit New York naar Californië. Ik heb alles moeten...
Ik word wakker, draai me om, neem mijn GSM van men nachtkastje en kijk hoe laat het is.
'6 uur'
Ik heb vannacht bijna geen oog dicht gedaan, doordat ik heel de tijd aan Mathias was aan het denken. Ik vind het echt niet kunnen dat hij dit geheim houd. Ik wil echt dat hij stopt met roken, maar ik denk dat ik hem gewoon een tijdje ga ontwijken, nadat hij me gisteren zowat ongeveer begon te bedreigen.
Ik besluit gewoon om op te staan want ik weet toch dat proberen terug te gaan slapen niet meer zal lukken. Ik stap uit mijn bed, loop mijn kamer uit, ga naar beneden en loop de keuken binnen. Ik ga naar de kast en neem een koffiepad die ik vervolgens ook in het koffieapparaat steek. Ik wacht tot men koffie klaar is en neem mijn tas mee naar mijn kamer. Ik zet de tas op mijn nachtkastje en neem mijn GSM weer tevoorschijn.
'Wie zijn deze mensen zelfs?' denk ik bij sommige zaken die ik like op Instagram.
Na ongeveer een uurtje stap ik mijn bed uit en loop ik richting mijn kleerkast. Ik neem een witte T-shirt met print, die ik combineer met een simpel jeans shortje en jas.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
(Milie's outfit)
Ik loop met mijn kleren kleren in mijn handen richting de badkamer, doe de deur open en zie Mathias voor de spiegel staan.
"Hey" zegt hij nog met zijn hese ochtendstem. "Je gaat me nu toch niet negeren hè?" Grinnikt hij op het moment dat ik net wou weglopen.
"Je bedreigde me gisteren dat je mij ging kapot maken! En ik ben wel je zus hè?" Verhef ik mijn stem als ik me weer richting hem draai.
"Sorry, het spijt me" zegt hij stil als hij zijn puppy blik al opzet.
"Je sorry gaat deze keer niet werken, ik heb je al veel te vaak gewoon vergeven!" Roep ik nog steeds luid.
"Wat moet ik dan verdomme doen!" Roept hij plots zo luid als hij kan.
"Stoppen met roken!" Roep ik, iets minder luid dan hem, terug.
"Ik kan niet stoppen!" Schreeuwt hij waarop er een traan over zijn wang rolt.
"Waarom niet?" Vraag ik al een beetje gekalmeerd.
"Ik weet het niet, ik kan het gewoon niet.. Ik heb het al geprobeerd, maar het lukt gewoon niet" vertelt hij als hij zijn schouders eens opheft.
"Hoelang ben je al aan het roken?" Vraag ik nogal geïnteresseerd.
"Zeven maanden ongeveer" vertelt hij me nogal beschamend.
"Waarom heb je me niks vertelt, ik had je al meteen kunnen helpen?" Vraag ik teleurgesteld.
"Ik durfde niets zeggen, maar ik zweer het je dat ik echt probeer te stoppen.. en ik meende niet wat ik gisteren zei van dat kapot maken, echt waar!" Probeert hij me met heel zijn hart te overtuigen.
