Gerçek Misin?

Gerçekler (Bu sefer gerçekten yeni bölüm)

Cook uzun bir aradan sonra beraberizz maalesef dün bir aydır yazdığım bölümü tek bir hatamla sildiğim için tekrar yazmak zorunda kaldım, ama yetiştirdim tabiki yanlışlıkla sildiğim bölüm kadar uzun olmadı ama iki bölüme böldüm yani devamı diğer bölümde gelecek, merak etmeyin bu sefer o kadar bekletmeyecegim

Bol bol yorum yapıp oy vermeyi ve beni takip etmeyi unutmayınn ki kitabım daha çok kişiye ulaşsın

Her neyse iyi okumalarr 💃🏻

...

"Ben yetimhanede büyüdüm. Ailemi hiç tanımadım. 17 yaşıma kadar yurtta yaşadım, benim için cehennemdi herşey yasaktı, katı kurallar vardı, benim gibi iki arkadaşım vardı. Tabii eşek kadar olduğumuz için bizi evlatlık alan da yoktu, aslında ordan ayrılmamıza sadece 1 yıl kalmıştı ama daha fazla dayanamazdık, hem şartlar da çok kötüydü, yemeklerden çok zehirlenen olurdu, yetimhane müdürü zaten illetdi.

Bir gece bu iki arkadaşımla bir plan yapıp ordan kaçtık. Hepimiz başka yerlere gittik bense bir otobüs durağına... Orada ne kadar kaldığımı bile bilmiyorum. Otobüsler, geldi, geçti hiç birine binmedim. Param da yoktu, cahillik işte yanıma para almadan nasıl hayatta kalmayı düşündüğümü bilmiyorum, Hava çok soğuktu, üstümdeki ince ceketle kendimi ısıtmaya çalışırken Otobüs durağının bankına uzandım.

Uyumaya çalışırken kulağımın dibinde bir kız sesi duydum. İyi olup olmadığımı soruyordu, bense soğuktan algılarımı kaybetmiştim onu anlamıyordum bile. Daha sonra hayal meyal hatırladıklarıma göre birilerine seslendi."

Bekle... Bu Irene olmalıydı... Hayır ya! Ben neden şuan doğruluğu bile kesin olmadığı bahanelerine üzülüyordum ki.

Böyle olmamalıydı, onu çoktan kapı dışarı etmeliydım.

İçerden bu sefer kalın bir ses geldi;

"Napıyorsunuz lan orarada! Sabaha kadar sizi mi bekleyeceğiz!"

Sinirle o tarafta döndüm.

"Eğer polis çağırmami istemiyorsanız, evet!"

İçerden oflama sesi gelirken Baturalp daha fazla dayanamayarak yere çöktü, hiç olmadığı kadar üzgün ve bitik duruyordu, neredeyse ona acıyacaktım.

"Irene herşeyde yanımda oldu bana hep yardım etti, bana bir ev tuttu, iş buldu. Ama benim için bunlar yeterli değildi"

Durdu. Derin bir nefes aldı ve sesi artık daha da kötü çıkıyordu.

"Aylar geçtikçe, elimdekiler bana yetmeneye başladı resmen yetimhanede olduğundan daha sefil yaşıyordum. O ise çok zengindi. Hemde İtalya'ya dönecekti bunu da yurt dışına çıkma fırsatı olarak gördüm...

Ona evlenme teklifi ettim. Ama aramızdakinin aşk olmadığını bilerek kabul etti, asıl amacımı o da biliyordu, Amacım onunla İtalya'da evlenip İtalyan vatandaşlığı aldıktan sonra orada iyi bir iş bulup çalışmaktı, en iyi işler vatandaşlık gerektiriyordu. Sonraki adımsa ondan boşanmaktı, yani formalite evlilikten ibaret olacaktı. Durumumu orada düzelttikten sonra Türkiye'ye dönecektim ve Irene'yle iletişimimi kesecektim."

Onu şok içinde dinliyodum, beynim Allak bullak olmuştu. Bu durumda kimin yalan kimin doğru söylediğini kestirmiyordum.

"Planın çoğu kısmı işe yaramıştı. Düşündüğüm gibi İtalyan vatandaşlığını da almıştım, orda güzel bir işe başlamıştım. geriye son adım kalmıştı. Ondan boşanmak... Ama ne yaptıysam boşanamadım."